Η Πέμη Ζούνη μιλά για τον Έρωτα Φυγά... Αγαπώ τα έργα εποχής.

Η Πέμη Ζούνη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό 7 μέρες TV και μίλησε για όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα της Μαριέττας στη σειρά "Έρωτας Φυγάς". 

Τι σας έκανε να πείτε «ναι» σε αυτήν τη σειρά;

Αγαπώ τα έργα εποχής. Έχω εκφραστεί πολλές φορές πάνω σε αυτό, τα προτιμώ από τα σύγχρονα. Ένας βασικός λόγος είναι η περιέργειά μου για τις εποχές που δεν πρόλαβα, η λαχτάρα μου να καταλάβω την ιστορική- κοινωνική συνέχεια, τις νοοτροπίες που μας διαμόρφωσαν. Ένας δεύτερος λόγος που αγαπώ τα έργα περασμένων εποχών είναι η αισθητική τους. Υπέροχο ταξίδι...

Τι σημαίνει για την ηρωίδα σας η κατοχή γης;

Η γη είναι αυτάρκεια, επιβίωση, δύναμη; Η ηρωίδα μου συγκαταλέγεται στους προνομιούχους της εποχής. Και ναι, η περιουσία της είναι η δύναμή της, δεν διανοείται να διακινδυνεύσει να τη χάσει. Ωστόσο έχει μια αίσθηση ανθρωπισμού, απαιτεί να φέρονται με σεβασμό σε εκείνους που δουλεύουν για αυτήν, να τρέφονται πιο σωστά, να τους, παρέχεται στοιχειώδης ιατρική περίθαλψη.

Ποια είναι η Μαριέττα, η ηρωίδα σας; Και γιατί θέλει για νύφη της μια εργάτρια;

Η Μαριέπα είναι πάγιδευμένη μέσα στη συντηρητική κοινωνία στην οποία ανατράφηκε. Δεν αμφισβήτησε ποτέ τις αρχές που της επέβαλαν, απλούστατα διότι τότε δεν υπήρχε κανένα περιθώριο. Άρνηση ή επανάσταση σήμαινε κατήφορος, καταστροφή, περιθώριο. Τα δικαιώματα της γυναίκας ήταν προκλητική και επικίνδυνη εκκεντρικότητα. Έτσι λοιπόν η Μαριέπα στερήθηκε το μεγάλο της έρωτα και τη ζωή που θα ήθελε. Ανέπτυξε ατσάλινη άμυνα, έμαθε να χειρίζεται τους ανθρώπους, απέκτησε τη δύναμη που έπρεπε για να επιβιώσει. Οι ρωγμές της όμως είναι εδώ. Τις βλέπουμε όταν είναι μόνη με τη μητέρα της. Ναι, έχει τεράστια αδυναμία στο γιο της. Η τραγική αγωνία της είναι η πιθανότητα αυτός να μείνει άκληρος γιατί τότε αναιρείται και η δική της ζωή. Όλη αυτή η συναισθηματική της στέρηση αποδεικνύεται άσκοπη. Η εργάτρια νύφη της είναι η μοναδική ευκαιρία να υπάρξει μέλλον. Και αυτή ακριβώς η νοοτροπία της εποχής την οδηγεί σε απαράδεκτες επιλογές.

Πώς νιώθει μια γυναίκα που εχει ζήσει τη δολοφονία του άντρα της, τη χηρεία και την απώλεια; Επουλώνεται ο πόνος;

Η δεκαετία του ’50 μοιάζει να είναι κοντά... 20ός αιώνας! Κι όμως, απέχει τόσο πολύ από οτιδήποτε γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένο! Δεν μπορούσες να συζητήσεις για τις τραυματικές εμπειρίες τότε. Δεν υπήρχαν σύμβουλοι ψυχικής υγείας, υπήρχαν μόνο ψυχιατρεία. Άρα η σιωπή ήταν η επιλογή. Τα τραύματα που χάσκουν ανοιχτά και η σιωπή μπορεί να οδηγήσουν στα μεγαλύτερα λάθη.