Λευτέρης Χαρίτος: Αν δεν είχαν πετύχει οι «Άγριες Μέλισσες» ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς

O σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρίτος, μίλησε στον δημοσιογράφο Χρήστος Ιερείδη (topontiki) για τις «Άγριες Μέλισσες».

Οι «Άγριες Μέλισσες» έχουν χαρακτηριστεί ως σειρά-φαινόμενο. Είναι;

Αν δεν είχαν πετύχει οι «Άγριες Μέλισσες» ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς. Η σειρά όμως βρέθηκε σε μια συγκυρία. Όταν σχεδιάστηκε και βγήκε στον αέρα το Mega δεν υπήρχε και τα άλλα κανάλια βρίσκονταν σε κρίση. Η μυθοπλασία, περίπου είχε εγκαταλειφθεί.

Εκ των πραγμάτων και εκ των υστέρων, ναι, είναι φαινόμενο. Αγαπήθηκε από τον κόσμο σε έντονο βαθμό όπως στο παρελθόν είχε συμβεί με την «Αναστασία», τους «Ψίθυρους καρδιάς», το «Άγγιγμα ψυχής» ή το «Παρα πέντε».

Ήταν όμως μια άλλου είδους αγάπη που είχε να κάνει με τους ηθοποιούς και το κείμενο. Οι «Άγριες μέλισσες» «ακούμπησαν» ένα στοιχείο από το DNA του Έλληνα. Αναπτύχθηκε μια σύνδεση με τον κόσμο όπως εκείνη με τις παλιές ταινίες της Φίνος Φιλμ.

Οι «Άγριες μέλισσες» κοίταξαν πίσω σε μια Ελλάδα που βρίσκεται βαθιά μέσα στην ψυχή των Ελλήνων. Τα πάντα συνέβησαν σε ένα μικρό χωριό. Υπο αυτή την έννοια θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι σειρά φαινόμενο.

Αλλά και αν σκεφτείτε επίσης ότι τις πρώτες δύο σεζόν ήταν καθημερινή σειρά με αδιάκοπα γυρίσματα ακόμα και μέσα στην Πανδημία, με μικρή διακοπή όταν νόσησαν συντελεστές της παραγωγής, ή όταν οι ηθοποιοί λόγω συνθηκών έπαιρναν κείμενα το βράδυ της προηγούμενης για τις σκηνές της επόμενης ημέρας και το πρωί ήταν διαβασμένοι όλοι, νομίζω ότι κι αυτό δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό.

Ποιο ήταν το αδύναμο σημείο στις «Άγριες Μέλισσες»;

Ο χρόνος. Υπήρχαν κάποιες τσαπατσουλιές εξαιτίας περιορισμένου χρόνου. Το στοιχείο της καθημερινότητας ήταν ένα βάρος. Ένα μόνιμο άγχος επι μία τριετία. Ήμασταν λες και μάς είχαν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό. Όλοι. Μια ομάδα 150  ανθρώπων. Όλες οι καθημερινές σειρές αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα. Ο βαθμός δυσκολίας αυξήθηκε διότι δεν θέλαμε να κάνουμε εκπτώσεις στην ποιότητα.

Τι θα ξεχωρίζατε από τα τρία αυτά χρόνια;

Η τρίτη σεζόν ήταν σαν μικρό θαύμα. «Μίλησε» για πράγματα και καταστάσεις που παραμένουν ταμπού στην Ελλάδα.

Όταν πήρα τα κείμενα για τις σκηνές επεισοδίων της τρίτης σεζόν, με τις ζυμώσεις στα γραφεία της επαρχιακής εφημερίδας, τις πολιτικές δολοπλοκίες, τις μηχανορραφίες, τις φασιστικές συμπεριφορές, την ατμόσφαιρα του χουντικού καθεστώτος, ήταν λες και οι σεναριογράφοι μού έκαναν ένα δώρο διότι πάντα ήθελα να κάνω ένα πολιτικό θρίλερ σαν αυτά του Γαβρά. Ήμουν όμως φοβισμένος για την ανασύσταση της εποχής. Την αναπαράσταση του στρατόπεδου συγκέντρωσης στη Λέρο. Δεν υπήρχε χρόνος για έρευνα σε βάθος και προετοιμασία. Είμαι ευγνώμων όμως γι’ αυτό που συνέβη.

Πιστεύετε ότι μερίδα τηλεθεατών «γύρισε πλάτη» στη σειρά ακριβώς επειδή στον τρίτο κύκλο έθιξε την περίοδο της Χούντας;

Πολλά ειπώθηκαν. Κάποιοι μπορεί να κουράστηκαν. Μπορεί να προτίμησαν τις άλλες, νέες, σειρές της σεζόν, τη «Γη της Ελιάς» και το «Σασμό». Ξέρετε, δύσκολα να αντέξει δραματική σειρά τόσες σεζόν στην Ελλάδα.

Ήταν και μια άλλη εκδοχή ότι κάποιοι έπαψαν να παρακολουθούν τα επεισόδια της σειράς διότι δεν τους άρεσε αυτό που έβλεπαν. Πιθανόν κάποιοι δεν ήθελαν να δουν αυτά που πέρασαν κάποιοι- πολλοί- στην επταετία. Μην ξεχνάτε ότι επι Χούντας κάποιοι απλώς πέρασαν καλά τη ζωή τους.

Πάντως ανακάλυψα πόσοι σημαντικοί άνθρωποι του Πνεύματος και των Τεχνών παρακολουθούσαν φανατικά τις «Άγριες Μέλισσες».

Άρεσε διότι ήταν πολυεπίπεδη και δεν ήταν σαπουνόπερα;

Μ αρέσει ο όρος διότι αν το καλοσκεφθείτε και η αρχαία ελληνική τραγωδία έχει στοιχεία σαπουνόπερας.

Θα μπορούσε η ιστορία αυτή να γίνει ταινία;

Η τρίτη σεζόν εύκολα. Ιδίως το πολιτικό κομμάτι της. Ίσως λίγο μεγαλύτερη σε διάρκεια, αλλά εύκολα. Και θα ήταν μια ωραία ταινία. Όχι ταινία, απλώς. Θα ήταν σαν τα πολιτικά φιλμ του Κώστα Γαβρά, τον οποίον θαυμάζω.

Στο τρίτο κύκλο συζητήθηκαν θέματα ταμπού και «σπάσαμε» στεγανά. Πιστεύω ότι τα θέματα που θίξαμε- για παράδειγμα σε εκείνη την συντηρητική και «σκοτεινή» πολιτικά εποχή, η αποδοχή του ομοφυλόφιλου γιού από την μητέρα του ήταν θέμα ταμπού- αν τα βάζαμε για συζήτηση σε ένα καφενείο δεν θα έμενε τίποτα όρθιο.

Από όσο θυμάμαι δεν έχει γίνει άλλη σειρά στην τηλεόραση που να «μιλά» ανοιχτά για την Επταετία.

Θίξατε και θέματα ενδοοικογενειακής βίας, κακοποίησης, πατριαρχίας. Στη «Μάγισσα» θα συμβεί κάτι παρόμοιο;

Ό,τι αγγίξαμε με τη σειρά ουδέποτε συζητήθηκε εκ προοιμίου. Κανένα από τα θέματα που «φωτίσαμε» δεν μπήκε στο κείμενο επίτηδες γιατί ήταν στην επικαιρότητα, όπως για παράδειγμα το κίνημα του #MeToo. Ό,τι παρουσιάστηκε ήταν από καιρό χωνεμένο στην γραφή των σεναριογράφων.

Για παράδειγμα στη «Μάγισσα» τί να πεις για το #MeToo, όταν την εποχή που είναι ενταγμένη η πλοκή της απλώς σού παίρναν το κεφάλι. Είναι μια σκληρή και σκοτεινή σειρά για μια σκληρή και σκοτεινή εποχή όπου κυριαρχούσε «ο θάνατος σου, η ζωή μου».