Αφροδίτη Γραμμέλη: «Βαθιά υπόκλιση στις "Άγριες Μέλισσες"»

 

«Δεν είναι μόνο το χθεσινό επεισόδιο που απέδειξε πως αυτή η μυθοπλασία αφήνει σπουδαία παρακαταθήκη. Είναι από την αρχή ως το τέλος ένα εγχείρημα το οποίο τιμά τους δημιουργούς του αλλά και τους τηλεθεατές, που ευτύχησαν να γίνουν μάρτυρες ενός τηλεοπτικού αριστουργήματος.

Οι «Μέλισσες» φέτος έβαλαν πολύ βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο. Τόσο που πόνεσε και ο εξ αποστάσεως θεατής γεγονότων που ίσως έκρυψε κάτω από το χαλί του μυστικά, ενοχές και ψευδαισθήσεις. Δεν είναι μόνο οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, η σεναριακή απόδοση και το συνολικό αποτέλεσμα μιας ομάδας η οποία ευτύχησε να βρεθεί και να μεγαλουργήσει. Είναι η πρόθεση του ευφυούς δημιουργού να πει την αλήθεια μέσα από μία αριστοτεχνική σκηνοθετικά και υποκριτικά σειρά.

Ένα δυνατό όχι στον φασισμό, τον οποίο ξεγυμνώνει μέσα από την ακριβή αφήγηση των γεγονότων, λέει φέτος η σειρά της Μελίνας Τσαμπάνη, του Πέτρου Καλκόβαλη και του Λευτέρη Χαρίτου.

Το «όχι» αυτό το οποίο κουκουλώνεται, μασκαρεύεται, υποχωρεί ατάκτως, αφήνοντας και πάλι χώρο στο αυγό του φιδιού στις μέρες μας, εδώ ακούγεται δυνατά. Και διαπερνά τα αυτιά αυτών που τολμούν να πουν «έγιναν όμως έργα την περίοδο της χούντας», ή σε αυτούς που φορώντας μία αόρατη κουκούλα έχουν το θράσος να σχολιάσουν πως «εμένα πάντως δεν με πείραξε κανείς στην δικτατορία».

Εχθές λοιπόν οι «Μέλισσες» ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε όλους αυτούς τους εργολάβους της Χούντας που έκαναν έργα. Απέναντι στο κτήνος που βασάνισε το ίδιο παιδί του. Ετσι είναι οι εργολαβίες της χούντας.

Η στιγμή της απόπειρας απαγχονισμού πρέπει να περάσει μέσα μας. Να τρυπήσει τα σωθικά μας. Οφείλουμε να ξυπνήσουμε και να βρούμε την δύναμη να δούμε τις «Αγριες Μέλισσες» ως μάθημα πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας. Επαναστάτες δεν είναι οι απανταχού ψεκασμένοι, οι οποίοι αλλοτριώνουν την έννοια της αμφισβήτησης και της επαναστατικής πράξης με επιχειρήματα ποτισμένα από βία και αμάθεια. Επαναστάτες είναι αυτοί οι οποίοι όρθωσαν ανάστημα και ένιωσαν τον πόνο, τον φόβο αλλά δεν λύγισαν. Ο κάθε Λάμπρος, η κάθε Λενιώ αξίζει να βρει την θέση της στην ιστορία αυτού του τόπου που αφήνεται στην ατέρμονη περιδίνηση της λήθης να τον παρασύρει.

Οι «Αγριες Μέλισσες» τιμούν την ελληνική τηλεόραση. Δεν κάνουν εκπτώσεις, δεν φοβούνται να πουν αλήθειες που πονάνε και ξεγυμνώνουν παθογένειες αυτού του τόπου που τις κουβαλάμε για δεκαετίες.

Νιώθω μεγάλη τιμή και χαρά που μπόρεσα να συναντηθώ με τους δημιουργούς αυτής της σειράς. Ως πολίτης και ως δημοσιογράφος που μπορώ να γράφω κάτι γι αυτή τη σειρά.

protothema.gr-Αφροδίτη Γραμμέλη