Μπέσυ Μάλφα: «Οι μεγάλες μου κόρες με σνομπάρουν»

Στο gossip-tv παραχώρησε συνέντευξη η Μπέσυ Μάλφα, η οποία πρωταγωνιστεί φέτος στην παράσταση «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω», ενώ σκηνοθετεί και την παράσταση «Λείπεις..». Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε μεταξύ άλλων για την σχέση με τις κόρες της αλλά και για την πορεία της στο θέατρο.

Διπλό «χτήπημα» φέτος για εσάς στο θέατρο. Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» αλλά και θα σας δούμε και σε ρόλο σκηνοθέτη στην παράσταση «Λείπεις».

Βέβαια! Στο «Δεν πληρώνω δεν πληρώνω» του Βασίλη Ρίσβα που ανεβαίνει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, υποδύομαι μία γυναίκα η οποία παλεύει με τη φτώχια που υπάρχει γύρω μας, με την ανέχεια και με όσα συμβαίνουν γύρω της. Μια γυναίκα που αποφασίζει να πάει στο σούπερ μάρκετ και εκείνη την ημέρα για κάποιο λόγο επειδή έχουν ανέβει πάρα πολύ οι τιμές και ο κόσμος δεν το αντέχει πια αποφασίζουν να αγοράσουν τα πράγματα με την τιμή που τα πληρώσανε τον προηγούμενο μήνα. Στον διαπληκτισμό λοιπόν που συμβαίνει μέσα στο σούπερ μάρκετ τσακώνονται με τον διευθυντή και αποφασίζουν ότι κάποια πράγματα χωρίς να τα πληρώσουν. Ο διευθυντής τους μιλάει για τον καπιταλισμό, για την ελεύθερη αγορά, για τον ανταγωνισμό και οι πελάτες αναρωτιούνται ποιον τελικά ανταγωνίζονται, τους ίδιους τους πελάτες; Πήραν λοιπόν τα πράγματα στην τιμή που ίδιοι νομίζουν και κάποια δεν τα πληρώνουν καθόλου. Την ίδια στιγμή συμβαίνει και μια γενικότερη αναστάτωση. Η τιμή του πετρελαίου έχει αυξηθεί, το ρεύμα έχει αυξηθεί επίσης και οι άνθρωποι δεν αντέχουν πια. Όλο αυτό λοιπόν γεννάει μια επανάσταση. Οι γυναίκες δεν αντέχουν άλλο, δεν μπορούν να στηρίξουν τα νοικοκυριά τους. Αυτό είναι κυρίως το νόημα του έργου, ότι πρέπει να αντισταθούμε σε όλο αυτό που συμβαίνει, ότι τα πράγματα πρέπει να αγοράζονται στη σωστή τιμή, ότι όλα έχουν τη σωστή τιμή, υλικά και ηθικά. Όλα έχουν την τιμή τους και είναι ένα έργο που έχει αγαπήσει πολύ ο Έλληνας θεατής. Να σας θυμίσω ότι παιζόταν 7 χρόνια. Αυτή η νέα εκδοχή – που δεν είναι διασκευή το έργο που ανεβάζουμε είναι μετάφραση – σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά- είναι μια πικρή κωμωδία θα έλεγα.

Ουσιαστικά περνάτε και κάποια μηνύματα για την εποχή που ζούμε.

Ναι περνάμε μηνύματα μέσα από την παράσταση. Είναι ένα έργο που δυστυχώς παραμένει κλασικό διότι τίποτα δεν αλλάζει. Και πάντα θα είναι η φωνή που θα υποφέρει και που πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να δείξει την αγανάκτησή του. Δεν μπορεί ο κόσμος να είναι χωρισμένος σε πλούσιους και φτωχούς. Να σας πω ότι είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία για εμένα γιατί είμαι με εξαίρετους συναδέλφους, με ανθρώπους που σέβομαι και αγαπώ. Με τον Γιώργο Σουξέ, την Κατερίνα την Τσάβαλου, τον Βασίλη Ρίσβα, τον Θοδωρή Ρωμανίδη, τον Τόνυ Δημητρίου, τον Ανδρέα Βατζώλη, τον Επαμεινώνδα Μουντζουρέα και τον Παναγιώτη Παναγιωτόπουλο. Σε ένα θέατρο που σέβεται και αγαπά τον θεατή, με πάρα πολύ ωραίους συνεργάτες. Τολμώ να αναφέρω και τα παιδιά που δουλεύω μαζί που είναι η Σταυρούλα, ο Αρθρούρος, η Χρύσα, η Σοφία, η Χρυσάνθη. Είμαστε φίλοι από το ταμείο μέχρι και τους φροντιστές, τον Τόνι, τον Βλαδίμηρο. Υπάρχει μια συγκυρία που θα την έλεγα αγαπησιάρικη. Δεν θα την έλεγα οικογενειακή γιατί είναι μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια το θέατρο αλλά είμαι με ανθρώπους που βλέπω την αγάπη τους. Βλέπουν την παράσταση κάθε μέρα, θα μπορούσαν απλά να κάθονται απέξω ενώ εκείνοι επιλέγουν να μπουν μέσα να δουν την παράσταση. Είμαι πολύ περήφανη! Να σας πω επίσης ότι την μουσική έχει κάνει ο Κωνσταντίνος Πατζής, τις χορογραφίες η Ειρήνη Κυρμιζάκη, τα κοστούμια η Ελένη Μπλέτσα και τους υπέροχους φωτισμούς ο Γιώργος Αγιαννίτης.

Μιλάτε με πολύ όμορφα λόγια για τους συνεργάτες σας σε μια περίοδο που έχουν ακουστεί «τέρατα» για τον χώρο σας.

Υπάρχουν παντού τα τέρατα. Και στη δική σας τη δουλειά και σε όλες τις δουλειές. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Και το έργο το συγκεκριμένο βοηθάει σε αυτό το πράγμα, ότι πρέπει να μιλάμε. Είμαστε στο 2021, πολιτισμός, παιδεία, ο άνθρωπος έχει νου, δεν είναι απλώς ζώον, εξελίσσεται. Καλά που έγινε αυτό για να καθαρίσει λίγο το τοπίο. Να μπορούμε να δουλέψουμε κι εμείς, να κάνουμε τη δουλειά μας με χαρά. Για τη συγκεκριμένη συνεργασία δεν υπάρχουν λόγια. Τι να σας πω! Να σκεφτείτε ότι ακόμα και ο άνθρωπος που μας κάνει τα φώτα -έχω και μια ατάκα στο έργο «Φώτη, φώτα!»- είναι υπέροχος. Αυτό βέβαια οφείλεται και στον Βαγγέλη Κουρομηνά που είναι ο ιδιοκτήτης του θέατρου και στα παιδιά που έκαναν την παραγωγή και στην Μαργαρίτα Δρούτσα που φροντίζει να δίνουμε τις σωστές συνεντεύξεις. Είναι όλοι τόσο πρόθυμοι και χαρούμενοι.

Όλα είναι αλυσίδα…

Ναι γιατί μας γέμισε αισιοδοξία όλο αυτό που έγινε. Φανταστείτε αν καθαρίζει το τοπίο πόσο όμορφα θα είναι! Σκεφτείτε να είστε σε ένα ωραίο μέρος με θάλασσα και να υπάρχει ομίχλη. Ωραία είναι και η ομίχλη αλλά δεν γίνεται χωρίς τον ήλιο.

Πώς είναι η επιστροφή στο θέατρο μετά από τη δύσκολη περίοδο της καραντίνας; Υποθέτω πως και για εσάς τους ηθοποιούς θα είναι σαν λύτρωση.

Είναι λύτρωση! Το θέατρο ούτως ή άλλως είναι λύτρωση επειδή όλοι μαζευόμαστε εκεί με χαρά και ευγνωμοσύνη που είμαστε στο θέατρο, στη δουλειά μας και είμαστε ζωντανοί με όποιον τρόπο! Είμαστε πολύ χαρούμενοι.

Το ίδιο συμβαίνει και με το κοινό που έχει ανάγκη να βγει έξω να διασκεδάσει και να δει καλές παραστάσεις.

Εννοείται πως το κοινό είναι πολύ χαρούμενο, σας διαβεβαιώ. Έχει σημασία να πούμε ότι το θέατρο είναι μια μικρή κοινωνία, μία λειτουργία. Εγώ το ονομάζω «θεία λειτουργία». Όλοι μαζί καλούμαστε να κοινωνήσουμε κάτι πνευματικό. Να ρουφήξει το πνεύμα μας αυτό που συμβαίνει. Αυτό δεν μπορείς να το κάνεις από την τηλεόραση. Αυτή είναι η μαγεία του και δεν μπορεί να αλλάξει αυτό με τίποτα.

Απ΄ όσο γνωρίζω ήταν προγραμματισμένο να είναι στην παράσταση και ο κύριος Απόστολος Γκλέτσος αλλά τελικά δεν θα τον δούμε.

Με τον Αποστόλη είμαστε πολύ αγαπημένοι. Ήταν πολύ όμορφες κάποιες συναντήσεις που κάναμε αλλά λόγω δικών του προσωπικών θεμάτων δεν κατάφερε να ακολουθήσει. Όμως έχουμε παραμείνει φίλοι και τον αγαπάμε τον Αποστόλη όλοι μας.

Μιλήστε μου λίγο και για την άλλη παράσταση την οποία σκηνοθετείτε.

Η άλλη παράσταση είναι ένα έργο που έχει γράψει ο Βασίλης ο Ρίσβας. Λέγεται «Λείπεις» και πρωταγωνίστρια είναι η Ράνια Παπαδάκου. Το ανεβάζουμε στο Από μηχανής θέατρο. Τα κοστούμια τα έχει κάνει ο Ανδρέας Μπατζόλης, τα σκηνικά η Άρτεμις Πλέσσα και τους φωτισμούς ο Γιώργος Αγιαννίτης. Είναι μια παράσταση που αφορά στην ιστορία μιας γυναίκας η οποία μας μιλά για τον εαυτό της, τη σχέση της με τους γονείς της και τη λέξη «Λείπεις..» που είναι γραμμένη σε ένα παγκάκι. Ψάχνει να βρει τον συγγραφέα αυτή της λέξης με τα δύο αποσιωπητικά, τον ήρωα, αυτόν που έγραψε αυτή τη λέξη και γιατί την έγραψε. Είναι το ταξίδι της δικής της ουσιαστικά ιστορίας και της παραβατικής της συμπεριφοράς. Μιλάμε για ένα θρίλερ όπου η γυναίκα αυτή φτάνει στο φόνο αλλά έχει πολύ μεγάλη σημασία και δεν μπορώ να σας πω περισσότερα.

Είναι η πρώτη σας σκηνοθετική απόπειρα;

Έχω κάνει πάρα πολλές. Και δεν είναι απόπειρα αφού το κάνω σαν δουλειά. Όποτε έχω χρόνο και όποτε μου δίνει κάποιος ένα ωραίο κείμενο, ασχολούμαι μαζί του και χαίρομαι που το κάνω αυτό, δεν σας το κρύβω.

Μιλώντας μαζί σας τώρα μου ήρθε κατά νου κάτι που δεν είχε γραφτεί αλλά το είχα δει στα social media σας. Ανεβάζατε κάποια βιντεάκια από γυρίσματα στο εξωτερικό.

Βέβαια! Υπάρχει μια εταιρία παραγωγής στη Στουτγκάρδη, το Greek Theater Art, με το οποίο έχουμε συνεργαστεί, έχουμε ανεβάσει παραστάσεις στη Στουτγκάρδη και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας και ανέπτυξα μια συνεργασία με τον Γιάννη Μπούσδρο που είναι ο ιδρυτής. Κάποια στιγμή με κάλεσε για διακοπές εκεί και του είπα ότι δεν μπορώ να καθίσω για πολύ καιρό αλλά μόνο για πέντε μέρες. Μου είπε να πάω για να κάνουμε κάτι με τα κινητά μας, να κάνουμε πλάκα. Εγώ του είπα ότι δεν κάνω πλάκα, είναι η ζωή μου χαρούμενη ούτως ή άλλως και αν ήταν να κάνουμε κάτι με τα κινητά θα το κάνουμε επαγγελματικά. Και ξεκινήσαμε με ερασιτέχνες, δουλέψαμε και κάναμε μια μίνι σειρά για το Youtube. Κάναμε το Familie Φουκαρά. Όλοι με τον εθελοντισμό τους βοήθησαν για να βγει ένα υπέροχο αποτέλεσμα. Από μία διάθεση να ξανασυναντηθούμε γεννήθηκε αυτή η σειρά. Μόνο που μόνο διακοπές δεν κάναμε γιατί τα γυρίσματα ήταν 15ωρα. Περάσαμε όμως υπέροχα και ήμασταν συνέχεια σε εστιατόρια και καφετέριες.

Τηλέοραση παρακολουθείτε; Ριάλιτι;

Για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω. Είμαι ένας άνθρωπος που είμαι όλη μέρα στις πρόβες, μία ώρα η διαδρομή για το κάθε θέατρο συν την επιστροφή, να μαγειρέψω το πρωί, να καθαρίσω, δεν προλαβαίνω να δω τηλεόραση.

Τα έχετε καταφέρει μια χαρά όλα αυτά τα χρόνια. Τα προλαβαίνετε όλα με επιτυχία. Δουλειά και οικογένεια. Μαγειρεύετε καθημερινά;

Πώς είναι δυνατόν να μη μαγειρεύω; Έχω οικογένεια! Οι μεγάλες μου κόρες με σνομπάρουν πια, κάνουν τα δικά τους φαγητά. Ο μικρός όμως είναι 16 ετών, τρώει πολύ, γυμνάζεται πολύ. Είναι ο Γεράσιμος αλλά και εγώ επίσης τρώω πολύ. Πώς θα μπορούσε αυτό το σπίτι να μην έχει φαγητό και να μην είναι και καθαρό επίσης; Αν θέλει κανείς προλαβαίνει τα πάντα. Βέβαια πρέπει να είναι και στην καλή ψυχική διάθεση. Και αυτή την ψυχική διάθεση τη διδασκόμαστε από τα γεννοφάσκια μας, από τους γονείς μας, από αυτά που έχουμε ζήσει και μας έχουν συμβεί. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να σηκωθούν από το κρεβάτι. Ειδικά τώρα με τον κορονοϊό υπάρχει κατάθλιψη. Δεν μπορούμε να κρίνουμε κανέναν, ούτε αυτόν που μπορεί ούτε αυτόν που δεν μπορεί.

Οι κόρες σας έχουν κάνει τα πρώτα τους βήματα στον χώρο της υποκριτικής. Τι τις συμβουλεύετε;

Σαν μητέρα προσπαθώ να μην ανακατεύομαι στις δουλειές των παιδιών μου γιατί θέλω να είναι ελεύθερες, δημοκρατία έχουμε. Είναι ενήλικες και πρέπει να ανοίξουν μόνες τους τα φτερά τους. Έχουν αποφασίσει τι θέλουν να κάνουν. Συζητάμε πολλά πράγματα και όχι απαραίτητα για τη δουλειά. Είναι πολύ όμορφα. Είμαστε εδώ για ό, τι θελήσουν και όποτε το θελήσουν και εγώ και ο πατέρας τους (σ.σ Γεράσιμος Σκιαδαρέσης).

Πόσο σημαντικό είναι το χειροκρότημα για έναν ηθοποιό;

Για εμένα σημαντικό είναι η διάρκεια της παράστασης. Για μένα σημαντικό είναι ο θεατής να παίρνει αυτό που θέλω εγώ να μεταφέρω σαν μήνυμα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Είτε είναι η ψυχαγωγία του είτε είναι η κάθαρσή του. Το χειροκρότημα είναι σημαντικό ίσως και για τον θεατή, μπορεί να είναι σημαντικό και για τον ηθοποιό. Το σημαντικότερο όμως από όλα είναι η παράσταση. Και δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αν ρωτάτε για εμένα προσωπικά, εγώ τα νιώθω όλα κατά τη διάρκεια, είναι ένα είδος τηλεπάθειας θα το έλεγα. Στην πραγματικότητα είναι η επικοινωνία που έχεις με τον θεατή και για κάποιο λόγο μαγικό εγώ την έχω πάντα.

Τηλεοπτικά θα σας δούμε κάπου;

Προς το παρόν δεν θα με δείτε. Παρόλο που είχα μια ωραία πρόταση και ήθελα να κάνω κάτι, δεν τα καταφέρνω από χρόνους, ίσως όμως αργότερα.