Ελένη Ράντου: «Κι όμως, είμαι ακόμα εδώ!»

Η Ελένη Ράντου επέστρεψε στην μικρή οθόνη μέσα από τη «Ζακέτα να πάρεις» στην ΕΡΤ. Η γνωστή ηθοποιός μίλησε στο "Τηλεραμα" και αναφέρθηκε στον νέο της ρόλο,το θέατρο. 

Επιστροφή στην τηλεόραση ύστερα από 11 χρόνια. Τι σας έκανε να πείτε το «ναι»;

«Τα τελευταία χρόνια το θέατρο είναι αλήθεια ότι είχε μονοπωλήσει το πρόγραμμα και το ενδιαφέρον μου. Ο θεατρικός τρόπος δουλειάς, οι θεατρικοί χρόνοι και τα θεατρικά κείμενα. Μέσα σε αυτό το ταξίδι, η αλήθεια είναι, δεν χώραγε η τηλεόραση. Και ήρθε ο Covid κι έπειτα το επ’ αόριστον κλείσιμο των θεάτρων, και η έγκριση του σεναρίου της «Ζακέτας» από την ΕΡΤ και ξαφνικά η πρόταση που είχα για τη σειρά αλλά και η επιστροφή μου στην τηλεόραση άρχισαν να φαίνονται ρεαλιστικά. Προστέθηκαν και οι συντελεστές, οι συμπρωταγωνίστριες και το υπόλοιπο καστ, οπότε η πρόταση, εκτός από ρεαλιστική, έγινε και θελκτική».

Σας είχε λείψει η τηλεόραση;

«Αν σου πω ότι δεν είχα καταλάβει ότι πέρασαν 11 χρόνια από την “Εργαζόμενη”; Αν με ρώταγες, θα σου έλεγα 3, 4, άρα μάλλον δεν μου είχε λείψει».

Τι σας αρέσει στη Φούλη και τι ενδεχομένως σας ενοχλεί στον χαρακτήρα της;

«Η Φούλη μού αρέσει γιατί είναι γλυκόπικρη, έχει πάθη, είναι αυθεντική. Έχει περάσει δύσκολα και δεν έχει μιζεριάσει. Αγαπάει τη ζωή και δεν έχει παραιτηθεί από τη χαρά της. Το μήνυμα του «keep going”, σε οποιαδήποτε ηλικία, με συγκινεί βαθιά. Θα ήθελα κι εγώ να είχα μια τέτοια γιαγιά».

Το «Ζακέτα να πάρεις» το έχετε πει ποτέ στην κόρη σας;

«Δεν ξέρω αν το έχω πει, αλλά όταν έφυγε για σπουδές το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να της αγοράσω ήταν μπουφάν».

Πώς βρήκατε την τηλεόραση ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια απουσίας;

«Πολύ μακριά από αυτό που άφησα. Πολύ μικρότερα μπάτζετ, ελάχιστες ημέρες γυρισμάτων, αφόρητη πίεση σε όλους τους συντελεστές… Άσ’ τα! Οριακές καταστάσεις. Ίσως ο μόνος ευνοημένος της πανδημίας να είναι ο χώρος της τηλεόρασης. Μονοπωλεί την προσφορά εργασίας και παίζει πια με τους δικούς της όρους».

Στο παρελθόν έχετε κάνει μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες. Πώς νιώθετε όταν βλέπετε ξανά τον εαυτό σας σε κάποια επανάληψη;

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν πολυπαρακολουθώ τις επαναλήψεις, μόνο τυχαία αν πέσω πάνω τους. Θαυμάζω πάντως την αγνότητα και τη διαθεσιμότητά μου. Δεν είναι καθόλου εύκολος ο χώρος της τηλεόρασης. Και οι επιτυχίες δεν γίνονται τόσο εύκολα όσο φαίνεται. Αυτή η περιρρέουσα νοοτροπία στον χώρο μας ότι η τηλεόραση είναι… ευκολάκι είναι μύθος».

Τα γυρίσματα στην εποχή του κορονοϊού είναι κάπως… αποστειρωμένα ή, πέρα από τα μέτρα προστασίας, δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό στο πώς διεξάγονται, στο πώς βγαίνει το συναίσθημα;

«Όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν σε συνθήκες πανδημίας στην τηλεόραση είναι κοντά στον νευρικό κλονισμό. Δεν είναι μόνο η μάσκα, ο κίνδυνος και τα τεστ. Η ίδια η πανδημία είναι μια ψυχολογική μαύρη τρύπα. Συνδιαλέγεσαι με το χάος. Άρα σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπου απαιτούνται δόσιμο ψυχής και σώματος, ελευθερία και έμπνευση, είναι σαν να δουλεύεις σε συνθήκες έλλειψης οξυγόνου. Από την άλλη, είναι η μόνη διέξοδος για να ασκείς το επάγγελμά σου ακόμα και σε τέτοιες συγκυρίες. Οπότε ούτε να γκρινιάξεις δεν επιτρέπεται».

Η ΕΡΤ μπήκε και πάλι στο «παιχνίδι» της ελληνικής μυθοπλασίας. Αυτό πιστεύετε θα βοηθήσει και την ιδιωτική να βελτιώσει το προϊόν της ή μήπως την κάνει να αναζητήσει πιο εύκολες λύσεις, όπως τα ριάλιτι;

«Η ιδιωτική τηλεόραση στην πλειοψηφία της δεν ξέρει πια να κάνει μυθοπλασία. Έχει έτσι κι αλλιώς παραδοθεί στα ριάλιτι. Είναι πιο εύκολα. Άρα η ΕΡΤ μπορεί να αποτελέσει έναν βασικό πνεύμονα για τη μυθοπλασία και το ΕΡΤflix είναι σπουδαία υπόθεση. Φτιάχνει μια βιβλιοθήκη υλικού που μπορεί να παίζει για χρόνια. Γενικά θεωρώ ότι το μέλλον των προγραμμάτων ποιότητας είναι οι πλατφόρμες».

Πόσο άλλαξε τη ζωή σας η πανδημία;

«Ήδη νομίζω είναι φανερό από όσα σου είπα. Μπήκε ο ρεαλισμός πολύ καθοριστικά στη ζωή μου. Ό,τι ονειρεύομαι και αγαπώ, τα ταξίδια και το θέατρο, μπήκαν σε αναμονή. Και τα όνειρα μαζί. Τώρα χορεύουμε σε ρυθμούς σκληρού ρεαλισμού».

Δυσκολευτήκατε το διάστημα της καραντίνας;

«Περιμένεις να σου πω όχι; Γίνεται να μη δυσκολευτεί κάποιος; Δείξ’ τον μου να μάθουμε πώς το έκανε. Απώλεια ταυτότητας είναι αυτό που ζούμε. Δεν ξέρουμε πια ποιοι είμαστε».

Από αυτά που στερηθήκατε, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε μόλις επιστρέψουμε στη νέα κανονικότητα;

«Ταξίδια! Θέλω όταν τελειώσει όλο αυτό να πάρω διαβατήριο και να μπω στην πρώτη πτήση που θα βρω, για… οπουδήποτε. Και από εκεί, για όπου αλλού!»

Το τελευταίο διάστημα βλέπουν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές που έλαβαν χώρα μέσα στο θέατρο. Πώς το είδατε όλο αυτό;

«Περίμενα υπομονετικά να περάσει το πρώτο διάστημα του σοκ και του κανιβαλισμού. Χαίρομαι που πια τα περιστατικά έχουν πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης».

Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε αντιμέτωπη με μια περίεργη ή δύσκολη συμπεριφορά ενός συνεργάτη σας και πώς το διαχειριστήκατε;

«Όχι περισσότερο από όσο έχει συμβεί σε οποιονδήποτε σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο. Αποκλείεται να είσαι εκεί έξω και να συναντήσεις ιδεώδεις συνθήκες και συμπεριφορές. Το θέμα είναι να μην επιτρέψεις σε αυτές τις συμπεριφορές να σε καταρρακώσουν».

Το θέατρο επλήγη πολύ και από τον κορονοϊό. Πώς θα είναι η επόμενη μέρα;

«Κανείς δεν ξέρει. Νομίζω ότι ύστερα από όλα αυτά θα ξανασυστηθούμε από την αρχή. Επειδή όμως το θέατρο ειδικά είναι χώρος υπέρβασης, εύχομαι να μη μας καταβάλει ο ρεαλισμός».

Ετοιμάζετε κάτι για το θέατρο;

«Αν σου πω ότι φοβάμαι και να επιτρέψω στον εαυτό μου να προγραμματίσει; Είδες πόσο κατασταλτικός της έμπνευσης είναι ο ρεαλισμός για τη δουλειά μας στο θέατρο. Πάντως το “Διάνα”, η θεατρική μου στέγη 20 χρόνια τώρα, έκλεισε λίγο μετά την πρεμιέρα της “Κοινής ησυχίας”. Αυτή η παράσταση θα εγκαινιάσει τη μετά Covid εποχή».

Κοιτάζοντας πίσω την πορεία σας, υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνετε που κάνατε ή που δεν κάνατε;

«Όχι. Αν είχα κάνει κάτι άλλο, αν είχα αποφύγει κακοτοπιές και κακές επιλογές, δεν θα ήμουν εγώ. Δεν θα είχα μάθει. Σε όλα ‘‘ναι’’ λοιπόν! Αρκεί όταν πέφτεις να ξανασηκώνεσαι και οι εμπειρίες να σε μαθαίνουν. Να παίρνεις το σωστό μήνυμα από αυτές».