Μαίρη Μηνά: «Δεν είναι εύκολο, να παίρνει κανείς το ρίσκο να αναθέσει έναν κεντρικό ρόλο»

Η πρωταγωνίστρια της σειράς "Αγγελική",παραχώρησε συνέντευξη στο In Style,όπου και μίλησε για τον ρόλο της αλλα και το πώς η ίδια αντιμετωπίζει την δημοσιότητα.

Πώς μπήκε η Αγγελική στη ζωή σου;

Μια ωραία, ηλιόλουστη μέρα, λίγο μετά την άρση του πρώτου σκληρού lockdown, όπου όλα ακόμα έμοιαζαν ρευστά και ασταθή, χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου έγινε η πρόταση για τον ρόλο της Αγγελικής. Ακολούθησαν κάποια ραντεβού με τον σκηνοθέτη της σειράς, τον αγαπημένο Στέφανο Μπλάτσο, καθώς και με τον παραγωγό και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το ταξίδι.

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που έκανες όταν σου έγινε η πρόταση;

Καταρχάς ένιωσα να με τιμά αυτή η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. Δεν είναι εύκολο, ούτε αυτονόητο να παίρνει κανείς το ρίσκο να αναθέσει έναν κεντρικό ρόλο σε έναν ηθοποιό που δεν έχει την ανάλογη εμπειρία στο συγκεκριμένο μέσο. Επειτα αισθάνθηκα ότι είναι μια μεγάλη ευθύνη και πήρα αρκετό χρόνο να το σκεφτώ, αφού μια τέτοια απόφαση θα ήταν ένα μεγάλο άλμα. Ηθελα να είμαι σίγουρη ότι μπορώ να αντεπεξέλθω ή έστω ότι θέλω πραγματικά να δοκιμαστώ σε ένα τέτοιο εγχείρημα.

Πρωταγωνίστρια. Σε φόβισε κάτι στο άκουσμα αυτής της λέξης;

Φυσικά και με φόβισε. Δεν είναι απλό να είσαι ο κεντρικός μοχλός μιας ιστορίας. Βέβαια, όταν ξεκινά η δουλειά ο φόβος παραμερίζεται, γιατί υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος. Επίσης, δεν είσαι πια μόνος, έχεις συνεργάτες και συναδέλφους με τους οποίους καθημερινά συνυπάρχεις και συνδημιουργείς και δεν υπάρχει πια χώρος για φόβο. Αυτός μετατρέπεται σε ομαδική πρόκληση και η πρόκληση σε ενεργοποιεί, σε ξυπνά, δεν σε παγώνει.

Υπήρξε κάτι που σε δυσκόλεψε ως ηθοποιό στην πρώτη σου τηλεοπτική εμφάνιση;

Με δυσκόλεψε ο ρυθμός που έχει ένα τηλεοπτικό γύρισμα, όπου όλα γίνονται γρήγορα και ανά πάσα στιγμή πρέπει να είσαι έτοιμος και σε πλήρη εγρήγορση να ανταποκριθείς. Επίσης, με ξένισε –λειτουργικά– το γεγονός ότι σε ένα σίριαλ, σε αντίθεση με ένα θεατρικό έργο ή μια κινηματογραφική ταινία, δεν ξέρεις ποια θα είναι η κατά - ληξη. Ούτε του ρόλου, ούτε της ιστορίας. Αυτό όμως έχει και το στοιχείο της έκπληξης που έχει η ίδια η ζωή. Δεν ξέρεις ποτέ την έκβασή της.

Εχεις δηλώσει: «Το θέατρο είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, αλλά παρά την κούραση δεν αισθάνομαι ότι δουλεύω. Χόμπι και δουλειά μαζί».

Οταν κάποιος κάνει αυτό που αγαπά και που τον πωρώνει έχει ένα πολύ ισχυρό καύσιμο, το οποίο δεν εξαντλείται εύκολα. Ετσι είναι και με το θέατρο και γενικά με την υποκριτική. Η ενασχόληση δεν τελειώνει με το τέλος της πρόβας ή του γυρίσματος. Είναι μια διαδικασία που τη φέρεις μαζί σου στον τρόπο που υπάρχεις και που ζεις. Αντλείς συνεχώς από την εμπειρία και την παρατήρηση της ίδιας της ζωής για την τέχνη σου.

Τελικά, είναι ευτυχία να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα;

Ευτυχές είναι όταν το επάγγελμά σου, στο οποίο έχεις επενδύσει χρήμα, χρόνο και προσδοκία και που σου δίνει χαρά και ζωή να το ασκείς, είναι προστατευμένο απ’ όλες τις απόψεις. Ευτυχές είναι το να μπορείς να εργάζεσαι διατηρώντας την αξιοπρέπειά σου. Ισως ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι.

Υπάρχει κάτι στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η τηλεόραση που θα ήθελες να υπάρχει και στο θέατρο ή το αντίθετο;

Πλέον, ό,τι και να πει κανείς, το ζήτημα είναι ένα: να συνεργάζεσαι με ανθρώπους –όπου κι αν βρίσκονται στην εργασιακή ιεραρχία– που το σύστημα αξιών τους τιμά τις πρωταρχικές αξίες της ζωής. Και αυτές δεν είναι άλλες από την αγάπη, τον σεβασμό, την ευγένεια, την καλοσύνη και το δίκαιο. Ολα τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα.

Η δημοσιότητα είναι δεδομένη πλέον. Πώς τη χειρίζεσαι στην καθημερινότητά σου;

Πέρα από κάποιους επιπλέον ακολούθους στα social media και κάποια μηνύματα και εκδηλώσεις αγάπης, δεν έχει αλλάξει κάτι ριζικά λόγω της δημοσιότητας. Είναι και το lockdown που περιορίζει τις επαφές και τις εξόδους. Το μόνο που αλλάζει σε προσωπικό επίπεδο είναι η αίσθηση ευθύνης του βήματος που σου δίνεται λόγω της δημοσιότητας. Εκεί αισθάνομαι ότι άλλοτε χρειάζεται προσοχή και άλλοτε τόλμη.

Η τηλεθέαση είναι κάτι που σε απασχολεί και σε τι βαθμό;

Με ενδιαφέρει στον βαθμό που η δουλειά μας βρίσκει ανταπόκριση. Αφηγούμαστε μια ιστορία και φυσικά έχει σημασία να ξέρεις κατά πόσο αυτή η ιστορία αφορά τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνεται. Αλλά γενικότερα έχω απαλλάξει τον εαυτό μου από το φορτίο της τηλεθέασης και των αριθμών, μιας και ξέρω ότι δεν μου αναλογεί.

Η Αγγελική έχει υποστεί κακοποίηση στην εφηβεία της. Πώς αντιμετωπίζεις εσύ την ηρωίδα σου, η οποία κουβαλάει ένα τέτοιο τραύμα;

Προσπαθώ να καταλάβω καταρχάς το σώμα της. Τα συμπτώματά της. Την εξάντληση και την αϋπνία της. Τον πόνο της. Το κλείσιμο του κορμιού της. Κι έπειτα να ανιχνεύσω πώς επηρεάζεται ο ψυχισμός της. Η σύγχυση που φέρει το θυμικό της. Οπως και τη δύναμη που της δίνει η ανάγκη της για δικαίωση. Αυτή η ανάγκη της είναι η κινητήριος δύναμη όλης της ιστορίας. Από εκεί ξεκινά κι εκεί τελειώνει. Να δικαιωθεί για να ησυχάσει.

Τι θα πρέπει να «εφεύρουμε» για να ξεπεράσουμε, τουλάχιστον ψυχολογικά, όλο αυτό που βιώνουμε;

Ισως θα πρέπει συλλογικά να θυμηθούμε και να επανακαλλιεργήσουμε τα ιδανικά και τις κοινωνικές αρετές μας. Να καταπολεμήσουμε τον ωφελιμισμό, να αποδοκιμάσουμε την απάνθρωπη συμπεριφορά και την παραβίαση των ανθρω - πίνων δικαιωμάτων και να στραφούμε προς τη φροντίδα του ανθρώπου ως ελεύθερης ύπαρξης. Ας ξαναγίνουμε αθεράπευτα ιδεαλιστές για να υποδεχτούμε τη μετακυνική εποχή που ξημερώνει.

Τι νοσταλγείς από την προ Covid-19 κανονικότητα;

Την ελευθερία. Μας έχει στοιχίσει βαθύτατα η έλλειψη ελευθερίας. Στερούμαστε τα χρυσά μας χρόνια εξαιτίας των λιγοστών αντοχών του εθνικού συστήματος υγείας. Πόσο παράδοξο είναι αυτό;