Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Η απραξία είναι το χειρότερο πράγμα»

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης επέστρεψε στη μικρή οθόνη και πρωταγωνιστεί στη νέα κωμική σειρά του ΑΝΤ1 «Φαμίλια» . Ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε στο «My TV» για όσα θα παρακολουθήσουμε, για το πώς περνάνε στα γυρίσματα, ενώ αναφέρθηκε και στην κατάσταση που επικρατεί στα θέατρα λόγω κορονοϊού.

Με δυο λόγια, τι θα παρακολουθήσουμε στη σειρά;
«Κάτι που σίγουρα έχετε ακούσει στα διπλανά δια-μερίσματα της πολυκατοικίας σας. Κάτι που σίγουρα έχετε δει στον δρόμο, σε παιδικούς σταθμούς, κάτι που και οι ίδιοι μπορεί να έχετε περάσει. Και από την άλλη, τη δικαίωση των ανθρώπων που είναι βαθιά Έλληνες και έχουν περάσει ιστορικά πολλά πράγματα και έχουν σεβασμό απέναντι στις λέξεις αγάπη και οικογένεια. Οσο μπορούν τις αναιρούν κι άλλο τόσο είναι αλληλέγγυοι απέναντι τους. Ο Γιάννης και η σύζυγος του η Μαίρη αποφασίζουν να επισκεφθούν έναν σύμβουλο γάμου».

Εσένα, ως Πυγμαλίωνα, σε βρίσκει σύμφωνο μια τέτοια απόφαση;
«Απόλυτα. Όταν δεν μπορείς να μιλήσεις με τον άνθρωπο σου, με τους ανθρώπους γύρω σου, γιατί ο καθένας έχει μια άποψη και ποτέ κανείς δεν είναι στα παπούτσια του άλλου, νομίζω ότι είναι ένα βήμα εξέλιξης να μπορείς να πηγαίνεις σε έναν άνθρωπο ο οποίος ακούει με ανιδιοτέλεια αυτό που σου συμβαίνει και με μία όχι τόσο κριτική διάθεση απέναντι στα πράγματα. Εκείνος προσπαθεί να βρει αποστασιοποιημένα κάποιες λύσεις για την επικοινωνία των ανθρώπων».

Πώς περνάτε στα γυρίσματα;
«Περνάω πολύ ωραία στα γυρίσματα, και με τους συναδέλφους μου και με το συνεργείο, με όλους. Το σίριαλ είναι κάτι πολύ χαρούμενο, απελευθερωμένο, ήρεμο αλλά και πολύ λειτουργικό, οξύθυμο και καθάρια ελληνικό».

Πώς νιώθεις που συναντάς ξανά, στη «Φαμίλια», τον Βασίλη Θωμόπουλο;
«Με τον Βασίλη, πέραν της δουλειάς που έχουμε κατά καιρούς σε σειρές και τις ωραίες συνεργασίες, έχουμε και μία φιλική σχέση μέσα στα χρόνια. Οπότε, χαίρομαι, γιατί τον συναντάω μεγαλύτερος, όπως και εκείνος, και επειδή υπάρχει ένα παρελθόν το οποίο έχει ένα συναίσθημα. Δεν είναι καθαρά επαγγελματική η σχέση που έχουμε. Είναι μια σχέση που με τα χρόνια ανθίζει. Είναι ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος και χαίρομαι πολύ που συνυπάρχουμε».

Τους επόμενους μήνες θα βγει και ο νέος κύκλος του «Έτερος εγώ»...
«Ναι, ο νέος κύκλος έχει να κάνει με το επόμενο βήμα από εκεί που αφήσαμε τους ήρωες και θα έχει και πολλούς καινούργιους χαρακτήρες. Έχει να κάνει με ένα ιδιαίτερο νοητικό παιχνίδι πάνω στη βάση και στην ατμόσφαιρα του «Έτερος εγώ». Απλά νομίζω πως κάθε φορά ευχόμαστε με τον Σωτήρη Τσαφούλια τα πράγματα να είναι μεγαλύτερα. Μεγαλύτερα συναισθήματα, μεγαλύτερες εικόνες, μεγαλύτερα παραγωγικά. Είναι ένα δικό μας παιδί, το οποίο ενηλικιώνεται. Όταν μεγαλώνει ένας άνθρωπος, πάντα εύχεσαι να βρίσκεις τον καλύτερο του εαυτό. θεατρικά, θα βρίσκεσαι κάπου τον χειμώνα; Ναι, θα συνεχίσουμε μέχρι τον Ιανουάριο, τουλάχιστον όποτε και αν μας δοθεί η ευκαιρία να ξεκινήσουμε, με τον Σπύρο Παπαδόπουλο την παράσταση «Δείπνο ηλιθίων». Από Φεβρουάριο, ετοιμάζω κάτι πολύ αγαπημένο μαζί με έναν πολύ αγαπημένο συμπρωταγωνιστή».

Σε αγχώνει όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί με τα θέατρα ως επαγγελματία;
«Φυσικά και με αγχώνει ως επαγγελματία με την έννοια ότι δεν λειτουργούν τα πράγματα. Η απραξία είναι το χειρότερο πράγμα. Είναι σαν να πεις σε έναν αθλητή «Κάτσε δύο χρόνια και θα πας μετά να κάνεις το άθλημα σου». Ή σε έναν επαγγελματία «Μην ασχολείσαι με τα ηλεκτρολογικά και σε έναν χρόνο μετά θα σε φωνάξουμε». Είναι ένας χρόνος κενός, όπου η απραξία δεν βοηθάει κανέναν. Σαφώς θα ρίξουμε όλοι τις απαιτήσεις μας και τη συμπεριφορά μας και τα θέλω μας αλλά το να μη λειτουργεί ένα κοινωνικό σύνολο, αυτό δημιουργεί και ψυχολογικές αναταραχές στους ανθρώπους πέραν των βιοποριστικών που μπορεί να έχουν.

Δεν νομίζω κανένας άνθρωπος να θεωρεί ότι δεν βοηθάει με την καθημερινή του πράξη ένα κοινωνικό σύνολο σε κάτι. Ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό σε αυτοπεποίθηση, σε ψυχολογία, σε συμπεριφορά. Εδώ άνθρωποι που δουλεύουν σαράντα και πενήντα χρόνια και συνταξιοδοτούνται, και βλέπεις ότι στα πρώτα τρία-τέσσερα χρόνια της ζωής τους δεν μπορούν να το δεχθούν ομαλά όταν έχουν μάθει να εργάζονται τόσα χρόνια. Πόσο μάλλον όταν είσαι νέος και ξαφνικά σου λένε «Περίμενε». Είσαι σε μία αναμονή για κάτι που τρέχει στον ίδιο χρόνο με τη ζωή σου. Και ψυχολογικά, και βιοποριστικά, και λειτουργικά. Και δεν είναι αισιόδοξα τα πράγματα με ό,τι συμβαίνει γενικά»