Σταμάτης Φασουλής: «Εμείς είμαστε ένα επάγγελμα που ψάχνει για δουλειά δύο φορές τον χρόνο»

Ο Σταμάτης Φασουλής μίλησε στο «Τηλέραμα» και ρωτήθηκε για την κριτική που κάνει στο J2US αλλά και για το μέλλον του θεάτρου λόγω κορονοιού.

Θεωρείτε πως είστε αυστηρός κριτής;

«Λες; Μπα, δεν νομίζω! Με πειράζουν η αναίδεια και η έπαρση. Αυτά ίσως μερικές φορές να με κάνουν να γίνομαι λίγο πιο σκληρός, αλλά προσπαθώ να το συγκρατήσω. Η έπαρση είναι κάτι που πολέμησα πρώτα στον εαυτό μου και πάρα πολύ, επειδή με το Ελεύθερο Θέατρο είχαμε επιτυχία από όταν ήμουν 21-22 ετών. Καταλαβαίνεις ότι αυτό εύκολα μπορεί να σε κάνει να καβαλήσεις ένα καλάμι μέχρι... νυν και αεί! Τα πρώτα χρόνια λοιπόν είχα μάλλον μια υψιπέτεια, σιγά σιγά όμως μου κοπήκαν τα φτερά ή τα έκοψα από μόνος μου ψαλίδι το ψαλίδι, γιατί κατάλαβα ότι το να μπεις στον χώρο της τέχνης ουσιαστικά χρειάζεται άλλου είδους ταπεινοφροσύνη, όχι αυτήν που κυκλοφορεί. Πρέπει να ταπεινωθείς εσύ ο ίδιος για να μπορέσεις να αξιωθείς ένα άλλο ύψος που χρειάζεται η τέχνη, οποιαδήποτε τέχνη».

Έχουμε δει πως η κριτική σας σε κάποιον διαγωνιζόμενο δεν έχει να κάνει μόνο με τη φωνή, αλλά και με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του...

«Δεν θέλω να πάρω τη θέση του θυμόσοφου της παρέας! Στέκομαι στον χαρακτήρα του συμμετέχοντος όσο αυτός άπτεται της τραγουδιστικής του έκφρασης. Δηλαδή ποια στοιχεία του χαρακτήρα του τον εμποδίζουν να απελευθερωθεί περισσότερο μουσικά και εκφραστικά».

Το θέατρο έχει πληγεί πολύ από τα μέτρα κατά του κορονοϊού. Τόσος κόσμος έχει μείνει χωρίς δουλειά. Σας φοβίζει το μέλλον;

«Τα μέτρα που ελήφθησαν είναι καλά. Είμαι πολύ περίεργος να δω εάν ο κόσμος θα αισθάνεται ασφάλεια για να έρθει. Τηρούνται όλοι οι κανόνες. Δεν θα βρει αλλού πιο ασφαλές μέρος. Από κει και πέρα, όμως, είναι θέμα γενικής φοβίας, εάν υπάρχει και πόσο υπάρχει. Το τραγικό είναι άλλο: ότι υπάρχουν άνθρωποι που παίζουν και πρωταγωνιστικούς ρόλους οι οποίοι έχουν μείνει χωρίς δουλειά από τον περασμένο Γενάρη. Εμείς είμαστε ένα επάγγελμα που ψάχνει για δουλειά δύο φορές τον χρόνο. Άνθρωποι που έχουν μείνει χωρίς δουλειά ήδη, αν μείνουν κι άλλο καιρό άνεργοι, ξεκληρίζονται κανονικά! Όταν δεν έχεις δουλειά, αισθάνεσαι άχρηστος, ότι δεν σε θέλει κανείς, ότι δεν χρειάζεσαι στην κοινωνία. Είναι σχεδόν το ίδιο λυσσαλέο με την πείνα».