Μαρία Σπυράκη: «Για εμένα, η υπόθεση του καρκίνου είναι ένα προσωπικό ζήτημα»

Τις δύσκολες στιγμές στο Βέλγιο, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, περιγράφει, μιλώντας στα Παραπολιτικά και την Σάσα Σταμάτη, η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Μαρία Σπυράκη.

Πώς περάσατε την καραντίνα στις Βρυξέλλες; Αντιμετωπίσατε δυσκολίες;
Στο Βέλγιο η κατάσταση ήταν δραματική. Χάθηκαν περισσότεροι από 9.700 άνθρωποι, σε μια χώρα με πληθυσμό παρόμοιο με την Ελλάδα. Κάθε πρωί έλεγα στον εαυτό μου: μάσκα, γάντια, απολυμαντικό και στο καθήκον. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο φόβος με παρέλυε. Απέφευγα το σούπερ μάρκετ, συσκεύαζα τα σκουπίδια και τα άφηνα μέρες στο μπαλκόνι, ώστε να εκτίθεμαι σπανιότερα. Φρόντισα, ωστόσο, να μη λείψω από καμία ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, στις οποίες για να λάβουμε τον λόγο χρειάζεται η φυσική παρουσία. Είχα την ευκαιρία να συμβάλω στη συζήτηση και στο ψήφισμα για τα ομόλογα ανάκαμψης τον Απρίλιο και για το Ταμείο Ανάκαμψης τον Μάιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο. Είναι ιστορικές στιγμές για όλους μας και για εμάς  τους ευρωβουλευτές είναι η δουλειά που μας ανέθεσαν οι Ελληνες.

Πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ενωση ανακοίνωσε την κοινοβουλευτική επιτροπή για την αντιμετώπιση του καρκίνου και παρατήρησα πως είστε η μόνη που συμμετέχετε από την Ελλάδα. Σας έχουμε συνηθίσει να ασχολείστε με την ενέργεια και το περιβάλλον, και μάλιστα ως «ευρωβουλευτή της χρονιάς το 2019». Γιατί επιδιώξατε να εμπλακείτε και σε αυτή την επιτροπή;
Η Ευρώπη αποφάσισε να αναπτύξει σχέδιο δράσης για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του καρκίνου, καθώς τα περιστατικά αναμένεται να αυξηθούν κατά 40% έως το 2050. Για εμένα, η υπόθεση του καρκίνου και το νομοθετικό πλαίσιο που θα βοηθήσει όλους μας να προλάβουμε την ασθένεια και να την αντιμετωπίσουμε έγκαιρα είναι και ένα προσωπικό ζήτημα. Εχασα από καρκίνο το 2017 την καλύτερή μου φίλη και το 2019 την πιο στενή μου συνεργάτιδα. Δύο νέες γυναίκες πριν από τα 50 έφυγαν με συνοπτικές διαδικασίες, αφήνοντας και οι δύο ανήλικα παιδιά πίσω τους. Η ισορροπία μεταξύ ζωής και δουλειάς, η υγιεινή διατροφή, η άθληση, ο ελεύθερος χρόνος, αλλά και οι προληπτικές εξετάσεις είναι κάποιες από τις προϋποθέσεις για να μειώσουμε τα περιστατικά. Οι χημικές ουσίες με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή σχεδόν σε όλες μας τις δραστηριότητες και οι οποίες επιδιώκουμε να έχουν τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις, με τη Στρατηγική για τα Βιώσιμα Χημικά, στην οποία ήμουν εισηγήτρια τον περασμένο μήνα, η ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε και οι νέες, εξατομικευμένες θεραπείες είναι ακόμα μερικά βήματα. Είναι μια δουλειά που τη χρωστάω στην Πολυξένη και τη Σοφία, σε όλες μας που εκτεθήκαμε σε εντατική φαρμακευτική αγωγή και τώρα φοβόμαστε…

Πόσο καιρό χρειάστηκε να λείψετε από την Ελλάδα λόγω καραντίνας; Είχατε μαζί και τα παιδιά σας; Πώς περάσατε;

Μια μαμά-ευρωβουλευτής και δύο παιδιά-μαθητές σε ένα διαμέρισμα, που το Διαδίκτυο πέφτει κάθε τρεις και λίγο και σε ένα καθιστικό όπου συχνά διεξάγονται ταυτόχρονα μαθήματα, συνεδριάσεις κοινοβουλευτικών επιτροπών και webinar δεν είναι ορισμός της οικογενειακής ευτυχίας. Επί τέσσερις μήνες, από τις 14 Μαρτίου έως τα μέσα Ιουλίου, τα είδα όλα. Και σιδέρωμα και διαβούλευση για τους συμβιβασμούς που έπρεπε να παρουσιάσω στην έκθεση για τα Βιώσιμα Χημικά και απαντήσεις στο διαρκές ερώτημα «τι θα φάμε μαμά, όχι πάλι μακαρόνια…», παράλληλα με τα επιχειρήματα για τα κυκλικά υλικά που προτείνω να χρησιμοποιούνται στη γνωμοδότησή μου για την Αναβάθμιση των Κτιρίων στην Επιτροπή Περιβάλλοντος. Αν ήταν ταινία, θα ήθελα τον τίτλο «Μια τρελή, τρελή οικογένεια». Αν ήταν τραγούδι, θα διεκδικούσα με αξιώσεις τον ρόλο από τη “Μαίρη Παναγιωταρά…”».

Ανακαλύψατε πράγματα που δεν κάνατε μέχρι σήμερα;
Είδα ατέλειωτες ταινίες και ντοκιμαντέρ, που δεν θα αναζητούσα ποτέ. Είδα με επιμέλεια μαθήτριας το ντοκιμαντέρ του Netflix για το Βιετνάμ. Κρατάω από εκεί ότι ο  Λίντον Τζόνσον, ένας μεταρρυθμιστής πρόεδρος των ΗΠΑ, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βυθίστηκε στο αφήγημα που κατασκεύασαν οι συνεργάτες του περί νίκης, σε έναν πόλεμο που παραβίασε τις αξίες του ελεύθερου κόσμου, και τελικά πνίγηκε μέσα σε αυτό.

Πού θα πάτε καλοκαιρινές διακοπές; Ποια είναι η αγαπημένη σας παραλία και ο αγαπημένος σας προορισμός; 
Πάμε κάθε χρόνο, τα τελευταία 16 χρόνια, στην Αφυτο, το ωραιότερο χωριό της Χαλκιδικής. Εκεί μαζεύονται φίλοι, εκεί δοκιμάζουμε ροζέ κρασιά του καλοκαιριού, από εκεί εξορμούμε στην απέναντι πλευρά του κόλπου, τη Νικήτη, ή ακόμα και στις Σποράδες. Το πιο ωραίο σημείο του πλανήτη είναι η παραλία Αφύτις, η οποία δικαιώνει το ρηθέν «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει…».

Ποιο καλοκαίρι θα σας μείνει αξέχαστο και γιατί;
Το καλοκαίρι του 2009. Ηταν το πρώτο καλοκαίρι με τα παιδιά μου. Ηταν τα πρώτα τους μπάνια στη θάλασσα. Ηταν εκείνη η φωτεινή απορία στο βλέμμα της κόρης μου, όταν πρωτοαντίκρισε τη θάλασσα και ήθελε να περπατήσει μέσα στο νερό. Ηταν ο φόβος του γιου μου για αυτό το «μεγάλο μπλε», που έγινε λατρεία για τη θάλασσα και τώρα δεν βγάζει το κεφάλι από το νερό. Ηταν η αρχή μιας νέας ζωής με δύο ανθρώπους που δεν παύουν να με εκπλήσσουν και να με ενθουσιάζουν κάθε μέρα.

Ποιος είναι η επόμενος στόχος σας; Μιας και, μέχρι σήμερα, με ό,τι καταπιάνεστε τα καταφέρνετε περίφημα…
«Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάνεις άλλα σχέδια», έλεγε το  σοφό και ευαίσθητο «σκαθάρι», ο Τζον Λένον. Ο μόνος στόχος που έχω είναι να κρατιέμαι καλά στην υγεία μου και να έχω σφαιρική εικόνα για όσα συμβαίνουν στην πατρίδα και την Ευρώπη, ώστε να εστιάζω σωστά  τη δουλειά μου. Και για να παραπέμψω και στον Οσκαρ Ουάιλντ, τον οποίο θαυμάζω για τα άλματα της σκέψης του και την αισθητική του, όσο μεγαλώνω ανησυχώ «να μην παχύνω (πολύ) και να μην τρελαθώ…».