Μίλτος Πασχαλίδης: «Οι μάσκες στις χειμερινές μουσικές σκηνές είναι απάνθρωπο»

Στο Youfly.com μίλησε ο Μίλτος Πασχαλίδης καθώς αύριο θα τον απολαύσουμε στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη όπου θα παρουσιάσει τον νέο  του δίσκο «Στη χώρα των αθώων». Παράλληλα, αναφέρθηκε στα νεα δεδομένα που δημιουργήθηκαν λόγω της πανδημίας του Κορονοϊού.

Tην Τρίτη 1η Σεπτεμβρίου μας δίνετε ραντεβού στο θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη. Τι θα ακούσουμε εκεί;

Θα παίξουμε τραγούδια από τη «Χώρα των Αθώων» αλλά και από τα παλιά. Στη συνθήκη αυτή αισθάνομαι πραγματική συγκίνηση που έρχεται κόσμος και μας βλέπει. Και θέλω -χωρίς να παρεξηγηθώ- κάπως να τους κάνω το χατίρι. Δηλαδή θα παίξουμε και μερικά τραγούδια που δεν τα παίζουμε συνήθως αλλά τα ζητάνε διαρκώς. Θα ανοίξουμε λίγο το ρεπερτόριο.

Πώς ήταν οι δυο συναυλίες στο Βεάκειο θέατρο υπό αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες λόγω κορονοϊού;

Ήταν πολύ συγκινητικές. Γιατί τα μέτρα βάζουν διαρκώς τρικλοποδιές στον κόσμο. Και για να περάσει τις τρικλοποδιές και να έρθει να σε δει, πάει να πει ότι το θέλει πάρα πολύ. Καταλαβαίνω ότι κάπως πρέπει να προστατευθεί η δημόσια υγεία. Κάποια μέτρα εγώ τα βρίσκω με το φτωχό μου μυαλό λίγο υπερβολικά, κάποια τα βρίσκω λογικά. Παρ’ όλα αυτά εμείς πειθαρχούμε στα μέτρα όπως και ο κόσμος που έρχεται. Παλιά ας πούμε αισθανόμουν ότι η τιμή που κάνουμε ο ένας στον άλλο είναι μισή-μισή. Δηλαδή σας κάνω μισή τιμή που σας τραγουδάω και μου κάνετε άλλη μισή που έρχεστε να με ακούσετε. Τώρα μου φαίνεται ότι τους είμαι πιο υπόχρεος απ’ ό,τι εκείνοι σε εμένα.

Θα ήθελα να μιλήσουμε για την κυκλοφορία του βιβλίου- cd  «Στη χώρα των αθώων» το οποίο κυκλοφόρησε σε μια δύσκολη συγκυρία τον Απρίλιο, εν μέσω καραντίνας. Αρχικά δώστε μας το στίγμα της νέας σας δουλειάς.

Ο δίσκος συνοδεύεται από το βιβλίο που λέει τις ιστορίες των τραγουδιών. Ο τίτλος είναι από ποίημα του Μάνου Ελευθερίου για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη. Είναι ένας δίσκος ο οποίος γράφτηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι συνηθίζω τα τελευταία χρόνια.  Γράφω πυρετωδώς για ένα διάστημα ενός-δυο μηνών. Πέρσι κάναμε κάποιες συναυλίες με τον Γιώργο Νταλάρα με τραγούδια του Ελευθερίου. Θυμήθηκα λοιπόν αυτό το ποίημα που μου το είχε διαβάσει ο Ελευθερίου από το τηλέφωνο πριν το εκδώσει και μου είχε ζητήσει κάποια στιγμή να το μελοποιήσω κάτι που εγώ είχα αμελήσει. «Έφυγε» ο Μάνος και παρέμεινε στο συρτάρι. Με αφορμή τις συναυλίες με το Γιώργο το ξαναθυμήθηκα. Το μελοποίησα και ήθελα να το πούμε -το έχω γράψει κιόλας πάνω στο φύλλο χαρτί που το έχω μελοποιήσει- εγώ ο Γιώργος και ο Λαυρέντης. Ο Λαυρέντης μετά από 10 μέρες «φεύγει», υφίσταμαι ένα τεράστιο σοκ και έτσι μπαίνει και ο Λαυρέντης στο κόλπο και το ένα τραγούδι άρχισε να φέρνει το άλλο. Έκανα άλλο ένα του Ελευθερίου, μετά ήταν η δύσκολη περίοδος που ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος στο νοσοκομείο και είπαμε ένα ντουέτο παρέα, μου έδωσε ένα καινούριο τραγούδι . Έπειτα σκέφτηκα να πούμε ένα τραγούδι με τον Φοίβο Δεληβοριά και έτσι με τους παρόντες και τους απόντες συνέθεσα ένα υλικό που θα έλεγα μάλλον ότι είναι ένας πολιτικός δίσκος και από τους πιο σκληρούς που έχω κάνει μέχρι τώρα. Αν έκανα ένα δίσκο τώρα μάλλον θα ήταν πιο σκληρός ακόμα. Ανέτρεξα στον Άλκη Αλκαίο, είπα στον Οδυσσέα Ιωάννου να μου γράψει δυο τραγούδια και έτσι φτιάχτηκε η «Χώρα των Αθώων».

Προβληματιστήκατε που κυκλοφόρησε εν μέσω καραντίνας;

Ούτε δευτερόλεπτο, γιατί σε εκείνη την περίοδο ήταν περισσότερη η ανάγκη του κόσμου για τραγούδια. Θυμάστε ότι οι περισσότεροι από εμάς κάναμε και live από το σπίτι. Σκέφτηκα ότι έχω ένα δίσκο στο συρτάρι. Τώρα που ο κόσμος διψάει να ακούσει τραγούδια θα τον κρατήσω στο συρτάρι; Για ποιο λόγο; Έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια όταν βγάζουμε δίσκους δεν υπάρχουν και ουρές στα μαγαζιά. Δηλαδή το φυσικό προϊόν έχει υποχωρήσει πάρα πολύ. Στην πραγματικότητα βγάζουμε δίσκους για να παίζουν στα ραδιόφωνα και να κυκλοφορούν στο YouTube, να μαθαίνει ο κόσμος τα τραγούδια. Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι αφού ήταν έτοιμος ο δίσκος έπρεπε να βγει.

Σας βρήκαν σύμφωνο οι on line παραστάσεις και συναυλίες που έγιναν την προηγούμενη περίοδο του εγκλεισμού; Θα μπορούσε να εκκινήσει το γεγονός αυτό μια νέα εποχή για τις Τέχνες;

Κοιτάξτε, η πενία τέχνας κατεργάζεται. Και δεν εννοώ μόνο τη φτώχεια. Και η στέρηση κατεβάζει ιδέες. Καταλαβαίνω ότι κάποιος κόσμος είχε την ανάγκη να δει τους ανθρώπους του ζωντανά, να παίξουν τα τραγούδια, να επικοινωνήσουν. Μια χαρά μου φάνηκε. Εγώ δεν το έκανα και πολύ. Δυο-τρία τραγούδια έκανα μόνο. Αλλά άλλοι συνάδελφοι που το έκαναν πιο επισταμένα δεν μου φάνηκε δυσάρεστο, μου φάνηκε μάλλον τρυφερό. Δεν νομίζω να γίνει μόδα γιατί για όλους είναι αμήχανη η συνθήκη. Δηλαδή και για εμάς το να παίζουμε με ένα κινητό ή μια κάμερα απέναντί μας δεν είναι το κανονικό μας. Και για τον κόσμο επίσης. Μπορεί να είχε πλάκα στην αρχή αλλά δεν μπορεί να γίνει μόνιμο. Έγινε λόγω συγκυρίας και αν ξαναγίνει ποτέ πάλι λόγω συγκυρίας θα γίνει. Δεν πρόκειται να γίνει μόνιμο.

Ο κλάδος του Πολιτισμού είναι από τους τελευταίους που επανεκκίνησε μετά την καραντίνα. Ωστόσο ο κλάδος σας εξακολουθεί να βάλλεται. Δήμοι και περιφέρειες ακυρώνουν παραστάσεις.

Από τη στιγμή που οι εκδηλώσεις αυτές γίνονται με πρωτόκολλο και με όλα τα μέτρα ασφαλείας το να ακυρώσεις ολόκληρα φεστιβάλ μού φαίνεται υπερβολικό. Και αυτό δίνει και ένα σήμα φόβου και για αυτά που είναι ανοιχτά ακόμα. Δηλαδή όταν ολόκληρη Περιφέρεια Αττικής αναστέλλει ή αναβάλλει τις προγραμματισμένες της εκδηλώσεις είναι σα να σου λέει ότι «εγώ σαν Περιφέρεια δεν μπορώ να προστατεύσω τις εκδηλώσεις μου». Αυτό είναι ένα σημάδι φόβου και για τις υπόλοιπες εκδηλώσεις. Το οποίο δεν θα έπρεπε να υπάρχει διότι στη συναυλία μας μπαίνεις πιο δύσκολα από ό,τι στα νοσοκομεία. Δηλαδή πρέπει να έχεις εισιτήριο, να φοράς μάσκα, να τηρείς τις αποστάσεις. Είδα πέντε συναυλίες που κάναμε και μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο ευλαβικά τηρούσαν τα μέτρα συντελεστές και κοινό.  Δεν μπορεί λοιπόν να σταματήσει η ζωή, να σταματήσουν τα πάντα. Μπορούμε να έχουμε μορφές ψυχαγωγίας τηρώντας κάποιους κανόνες.

Σας τρομάζει η σκέψη του χειμώνα στις κλειστές μουσικές σκηνές;

Το χειμώνα δεν ξέρω τι θα γίνει πραγματικά. Και επίσης το θέμα των χειμερινών μουσικών σκηνών και των θεάτρων είναι η μάσκα. Με λίγα λόγια δηλαδή στις καλοκαιρινές ανοιχτές εκδηλώσεις η μάσκα είναι κάτι το οποίο αντέχεται. Είσαι έξω. Μέσα το να πεις σε κάποιον «έλα σε μια θεατρική ή μουσική παράσταση τρεις ώρες και φόρα τη μάσκα σε όλη τη διάρκεια» μου φαίνεται απάνθρωπο. Αν είναι επιβεβλημένο θα είναι πολύ δύσκολο να ανοίξουμε. Με τις τωρινές συνθήκες μου φαίνεται ανεφάρμοστο. Αλλά αισιοδοξώ ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ότι με την έλευση του εμβολίου ή κάποιων φαρμάκων ο κόσμος θα είναι πιο ασφαλής και θα χαλαρώσουν κάπως τα μέτρα. Αν τα μέτρα παραμένουν ως έχουν είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω πως θα γίνει.

Τι ακολουθεί μετά τη συναυλία στο θέατρο Πέτρας;

Μετά το θέατρο Πέτρας θα είμαι με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στη Βέροια για ένα αφιέρωμα στο Θάνο Μικρούτσικο. Μετά σκέπτομαι ένα-δυο πράγματα για το υπόλοιπο του Σεπτέμβρη. Έχω μιλήσει με χώρους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη όμως περιμένω λίγο να δω πως θα εξελιχθούν οι παραστάσεις, τα κρούσματα και όλα αυτά γιατί δεν είναι ωραίο πράγμα να προγραμματίζεις και μετά να τα ακυρώνεις. Είμαι λίγο προσεκτικός. Αν τα πράγματα δεν χειροτερέψουν δραματικά που το εύχομαι όχι μόνο για τις συναυλίες αλλά για τη δημόσια υγεία και τους συνανθρώπους μας, θα κάνουμε ακόμα δυο-τρεις συναυλίες μέσα στο Σεπτέμβρη και θα ανακοινωθούν έγκαιρα.