Ελισάβετ Μουτάφη: «Άμα δεν έχω άγχος δεν έχει νόημα, δεν είμαι εγώ»

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη έδωσε η Ελισάβετ Μουτάφη στο περιοδικό «Λοιπόν» και την Ρενέ Σαραντινού. Η γνωστή ηθοποιός αναφέρθηκε στην ενασχόληση της με την μόδα, ενώ εξομολογήθηκε ότι έγινε πραγματικότητα ένα από τα παιδικά της όνειρα.

Πως αποφάσισες να αναλάβεις τον οίκο μόδας Makis Tselios; Απόφαση που ευχαρίστησε πάρα πολύ τον θείο σου, καθώς σου έχει ιδιαίτερη αδυναμία…

Είναι μεγάλη τιμή για μένα, δεν το συζητώ, το λέω ειλικρινά. Είναι ένας σχεδιαστής, ένα όνομα που μετράει πάρα πολλά χρόνια. Είναι από τους πρώτους, μαζί με τον Βασίλη Κουρκουμέλη (Billy Bo), που έκαναν πράγματα στη μόδα, τα οποία δεν ξέραμε καν τι σημαίνουν στην Ελλάδα κι αυτό το έχω ζήσει από παιδί, το ξέρω καλά, το έχω βιώσει. Από τότε έκαναν επιδείξεις μόδας και σόου, μαγαζιά στο εξωτερικό, που εδώ ακόμη η μόδα «μπουσούλαγε» κι αυτό το θυμάμαι ως παιδί, γιατί μπουσούλαγα κι εγώ, θέλω να πω ότι ήμουν πολύ μικρή. Μετά το «χαμό» του Βασίλη, που τον βιώσαμε όλοι πάρα πολύ άσχημα, ο θείος μου συνέχισε και πάλεψε μόνος του, εξέλιξε κι άλλο κάτι που για μένα είναι σπουδαίο. Είναι ένας οίκος υψηλής ραπτικής. Εμένα ήταν πάντα ο αγαπημένος μου σχεδιαστής, άσχετα αν είναι θείος μου, δεν έχει να κάνει, η μητέρα μου ήταν και είναι το δεξί του χέρι καθώς ήταν μέσα σε αυτό.

Τα ρούχα του ήταν πάντα θηλυκά, με στιλ, κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Ο Μάκης Τσέλιος είναι ένας σπουδαίος Έλληνας σχεδιαστής. Όταν ήμουν παιδάκι, με ρωτούσαν αν θα γίνω ηθοποιός, γιατί διάβαζα ποιήματα στο σχολείο, κάναμε τις θεατρικές παραστάσεις κι εγώ απαντούσα. «Όχι, εγώ θα γίνω σχεδιάστρια μόδας». Ήταν κάτι που πάντα υπήρχε στο μυαλό μου.

Άρα, ένα παιδικό όνειρο σου έγινε πραγματικότητα;

Έγινα ηθοποιός, αλλά ήρθε η ώρα και συνέβη κι αυτό. Η μόδα είναι τέχνη κι έχει άμεση σχέση με την υποκριτική, είτε είναι κινηματογράφος, είτε τηλεόραση, είτε θέατρο, γιατί για εμάς τους ηθοποιούς είναι σπουδαίο το κοστούμι, το σκηνικό… Ειδικά το κοστούμι, γιατί αυτό μας ενδιαφέρει περισσότερο, όταν το φοράμε, τελειοποιείται ο ρόλος, είναι άμεσα δεμένη η υποκριτική με το ρούχο. Πέρα από την παιδική μου ηλικία, τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά δεν είναι το ένα μακριά από το άλλο. Βέβαια, δεν έχω την επιχειρηματική εμπειρία, όμως καλλιτεχνικά, εικαστικά κι αισθητικά νομίζω ότι «το ‘χω». Όταν μου το πρότεινε ο θείος μου, πρόσφατα, ήταν πολύ ευγενικό αλλά και φοβερό, είμαι αγχωμένη μ’ αυτό, δεν είναι απλό, εννοώ και ψυχολογικά. Βέβαια, αυτό με βοηθάει πάντα και στη σκηνή, δηλαδή άμα δεν έχω άγχος δεν έχει νόημα, εννοώ δεν είμαι εγώ, δεν έχω την απόδοση, είναι δημιουργικό το άγχος μου.

Όταν μου το πρότεινε, έτσι ένιωσα, πήρα μια μεγάλη ανάσα και είπα, «πάμε, αλλά θα είσαι δίπλα μου, δεν υπάρχει περίπτωση…» κι εκείνος απάντησε, «εννοείται ότι θα είμαι δίπλα σου». Έχω και τη μητέρα μου κοντά μου και τώρα κάνουμε κάτι πολύ σπουδαίο, πέρα από την υψηλή ραπτική, αν όλα πάνε καλά με τον κορονοϊό, θα κάνουμε και μια επίδειξη, αλλά παράλληλα έχουμε και μια σειρά ρούχων, σχέδια που μπορούν να φορεθούν από το πρωί ως το βράδυ, που είναι πολύ προσιτά σε τιμές, αντρικά και γυναικεία, για να μπορούν να προσεγγίσουν όλοι το καλό ρούχο.