«To Kαφέ της Χαράς»: Αντιφάσεις αλλά με προσδοκίες...

Το 2020,ως αυγή της νέας δεκαετίας, ήταν μια χρονιά πολλά υποσχόμενη, παρόλο που ως τώρα τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν δείχνουν να πηγαίνουν και πολύ καλά, αν θελήσουμε να αναλογιστούμε τα θετικά αυτής της δύσκολης χρονιάς, σίγουρα θα πρέπει να συμπεριλάβουμε μέσα σε αυτά και την τόσο απότομη «στροφή στην ποιότητα», που πήρε η ελληνική τηλεόραση.

Είναι γεγονός πως ,σε σύγκριση με τις παραγωγές των προηγούμενων χρόνων, φέτος θα μπορούσαμε να αισθανόμαστε κατά πολύ δικαιωμένοι από ένα μικρό  μέρος των τηλεοπτικών προγραμμάτων (καθώς η πλειοψηφία αυτών παραμένει ανάξια αναφοράς).

Οι υπερπαραγωγές λοιπόν των μεγάλων καναλιών, όπως οι «Άγριες Μέλισσες» και το «Κόκκινο Ποτάμι», είναι δύο εξαιρετικές σειρές εποχής που μας έκαναν να ξανανοίξουμε το κουτί που για χρόνια σκεφτόμασταν να πετάξουμε.

Πέρα όμως από τις δύο αυτές σειρές εποχής, το τηλεοπτικό πρόγραμμα του 2020 σημαδεύτηκε από την επιστροφή μιας σειράς που άφησε την δική της εποχή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης μεγαλώνοντας γενιές και γενιές μέσα από τις καθημερινές της επαναλήψεις, το πολύ αγαπημένο «Καφέ της χαράς».

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το sequel του αγαπημένου σήριαλ, είναι η καλύτερη φετινή κωμική σειρά, όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν έγιναν λάθη, λάθη που στοίχισαν σε κάποια νούμερα τηλεθέασης.

Ενώ λοιπόν όλοι περίμεναν με ανυπομονησία την επιστροφή του καφέ και τα αρχικά ποσοστά τηλεθέασης θύμισαν την εποχή της δόξας της μυθοπλασίας, σταδιακά το τηλεοπτικό κοινό άρχισε να το εγκαταλείπει. Με δεδομένη λοιπόν αυτή την αλλαγή στάσης απέναντι στην κάποτε πολύ αγαπημένη τηλεοπτική σειρά, το συγκεκριμένο κείμενο στοχεύει στην διερεύνηση των λόγων που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση του κοινού.

Μια πολύ απλοϊκή, αλλά ταυτόχρονα πολύ σωστή εξήγηση, είναι η απουσία της βασικής πρωταγωνίστριας, καθώς η Ρένια Λοϊζίδου δεν εμφανίζεται προσωρινά στο καφέ και αυτό σίγουρα δεν αρέσει στο τηλεοπτικό κοινό. Γνωρίζοντας όμως πως σύντομα θα επιστρέψει, θα είχε κάποια αξία να διερευνηθούν και οι περεταίρω λόγοι της  «πτώσης» του καφέ.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή, το πρώτο επεισόδιο της 4ης σεζόν, ξεκινάει με το όνειρο του κεντρικού ήρωα, Περίανδρου Πώποτα, μέσα από το οποίο ξαναζωντανεύουν οι μνήμες από την ημέρα που αποχωρίστηκε την πρώην αγαπημένη του, Χαρά Χάσκα. 14 χρόνια μετά λοιπόν, ο Πώποτας ξυπνάει γεμάτος τρόμο και οργή στη ιδέα του ερχομού της γυναίκας που τον σημάδεψε.
Εδώ αν και θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε ένα στοιχείο υπερβολής, με δεδομένο ότι έχουν περάσει 14 χρόνια από το συμβάν που τόσο τον αναστατώνει, θα ρίξουμε την ευθύνη στο όνειρο που θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά ζωντανό ώστε να δικαιολογεί μια τέτοια αντίδραση.

Αυτά όμως που δεν δικαιολογούνται, αφήνοντας κάποια σεναριακά κενά που δημιουργούν κάποιου είδους δραματολογική σύγχυση, θα γίνουν γνωστά αργότερα, μέσα από τους διαλόγους των ηρώων που στοχεύουν να μας δώσουν μια εικόνα για όσα συνέβησαν στην ζωή των ηρώων τα τελευταία 14 χρόνια.

Στα πλαίσια ενός τέτοιου διαλόγου, θα μάθουμε πως ο Πώποτας, παρακολουθούσε την Χαρά, τόσο στην Αυστραλία, όσο και στο σπίτι της στα Εξάρχεια. Αυτή η στάση λοιπόν του πρωταγωνιστή δημιουργεί ερωτήματα, πως είναι δυνατόν να παρακολουθεί κανείς κάποιον που δεν θέλει στην ζωή του; Και εφόσον την θέλει κοντά του γιατί να μπει στην διαδικασία να σαμποτάρει με κάθε δυνατό τρόπο την επιστροφή της;

Θα ήταν ίσως λογική  στάση αυτή, με δεδομένο τον χαρακτήρα του ήρωα όπως τον γνωρίζουμε, αν γινόταν σαφές πως η αποστροφή του προς την Χαρά είναι απλός μια ψεύτικη συμπεριφορά που υιοθετεί όσο αυτή είναι μπροστά, ενώ στην πραγματικότητα κάνει ότι μπορεί ώστε να την κρατήσει στο Κολοκοτρωνίτσι. Στην σειρά όμως δεν συμβαίνει αυτό, ο Πώποτας προσπαθεί με κάθε τρόπο να την εμποδίσει να ξανασυνδεθεί με το χωριό, ακόμα και όταν αυτή δεν είναι παρούσα και αυτό δεν συνάδει με τα όσα μαθαίνουμε από τους διαλόγους.

Αντιφατική είναι ωστόσο και η στάση της Χαράς, όταν οι δύο τους ξανασυναντηθούν μετά από τόσα χρόνια, θα ζητήσει από τον άνθρωπο που κάποτε αγάπησε να αποχαιρετιστούν, καθώς θα μπορούσε αυτή να ήταν η τελευταία τους συνάντηση. Αυτή η στάση της Χαράς που ήταν πάντοτε δυναμική και ακομπλεξάριστη, ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα της όπως τον γνωρίσαμε, αυτό που προκαλεί την σύγχυση εδώ, θα έρθει πάλι από έναν διάλογο κατά τον οποίο η ίδια θα αποκαλύψει πως γνώριζε πως ο Πώποτας την παρακολουθούσε καθώς τον είχε δει και στην Αυστραλία αλλά και στα Εξάρχεια. Το παράδοξο λοιπόν εδώ, είναι πως η Χαρά αν και ανέκαθεν ήταν αυτή που έπαιρνε δυναμικές πρωτοβουλίες και ξεκαθάριζε την θέσης της, δεν μπήκε στην διαδικασία να απευθυνθεί σε κάποιον που κάποτε ήταν τόσο σημαντικός για εκείνη και που της έδειχνε με ξεκάθαρο τρόπο πως για εκείνον ακόμα παραμένει σημαντική.  Η σημειολογία λοιπόν της συγκεκριμένης ηρωίδας, δεν ταιριάζει με την αμέτοχη στάση της στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Επίσης, με βάση τη σημειολογία ενός χαρακτήρα που επιλέγει να απέχει με κάθε τρόπο από οποιαδήποτε μορφή τεχνολογίας, όπως είναι ο Περίανδρος Πώποτας, θα μπορούσαμε ίσως να θεωρήσουμε πως η σύμβαση της μυθοπλασίας έκανε τον εντοπισμό της πρώην αγαπημένης του πιο εύκολο από ότι θα έμοιαζε πειστικό.

Μια ακόμα συνάντηση που θα παρακολουθήσουμε στο Κολοκοτρωνίτσι, είναι αυτή των δύο παιδικών φίλων, της Βάλιας και του Μανωλάκη. Το ερωτικο-φιλικό συναίσθημα που αναπτύσσεται μεταξύ τους, καθώς και το «τετράγωνο» που δημιουργείται με την παρουσία του νεαρού παπά και της γιατρού, είναι ευφυέστατο και πολύ ρεαλιστικό, παρόλο που υποκριτικά χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια.

 Η πιο αλλόκοτη και μη-πειστική  συνάντηση όμως, είναι αυτή του Περίανδρου με την Βάλια, την παραλίγο θετή του κόρη. Η σκληρή και απόμακρη στάση του απέναντι στο παιδί που κάποτε μεγάλωνε μαζί του και η απουσία οποιουδήποτε συναισθηματισμού, σε συνδυασμό με την στάση του απέναντι στην Χαρά, κάνει τον ήρωα να μοιάζει σαν να έχει μόλις επανέλθει στην ζωή μετά από 14 χρόνια, σαν να μην είχε ζήσει εδώ και τόσο καιρό.

 Όσον αφορά τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, η Σταυρούλα, η αδερφή του πρώην δημάρχου και νυν δήμαρχος, είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα ήρωα που «ζούσε» τα 14 αυτά χρόνια, διατηρώντας τα βασικά χαρακτηριστικά της και καταφέρνοντας να εξελιχθεί στον χρόνο, η Σταυρούλα έχει ενσωματώσει όλες τις αλλαγές που θα περιμέναμε να δούμε σε έναν άνθρωπο που συναντάμε μετά από 14 χρόνια.

Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς και αγαπημένους ήρωες, ο Βαγγέλης Φατσέας, εμφανίζεται και πάλι στο Καφέ της Χαράς και πάλι ως «γλωσσοπλάστης», αυτή τη φορά όμως σε υπερβολικό βαθμό, ξεπερνώντας τα όρια του κωμικού και αγγίζοντας τα όρια της καρικατούρας.

Ο Θόδωρος είναι επίσης όπως θα τον περιμέναμε, «εξελιγμένος», ενώ  οι  Πολυμενείς και οι Πουλόπουλοι έχουν μια διακριτική και ευχάριστη θέση ανάμεσα στους υπόλοιπους ηθοποιούς το ίδιο και ο Παπατρυαντάφυλλος.

Η παρουσία της Τασίας είναι επίσης προσεγμένη, ενώ η απουσία του Τρελαντώνη είναι αισθητή.
Όσον αφορά τους νέους ήρωες του χωριού, ο αστυνομικός και ο γραμματικός προσδίδουν στον κωμικό χαρακτήρα της σειράς.

Η Στέλλα από την άλλη, έρχεται για να βγάλει τον Πώποτα από τον πάγο που βρισκόταν τόσα χρόνια. Ανατρεπτική και επαναστάτρια, εισβάλει από το πουθενά στο χωριό, όπως έκανε κάποτε και η Χαρά και μέσα από το ίδιο μοτίβο, αναμένεται η αντιπάθεια που δημιουργεί στον Πώποτα να μετατραπεί σε πάθος. Κάτι τέτοιο κρύβει πολλούς κινδύνους, πόσο λογικό είναι για έναν χαρακτήρα που 14 χρόνια δεν έχει αναπτύξει κανένα νέο ερωτικό ενδιαφέρον και παραμένει προσκολλημένος στην ιδέα μιας και μοναδικής γυναίκας, να το κάνει ξαφνικά όταν  εκείνη η μια ξαναεμφανίζεται;

Την απάντηση θα περιμένουμε να την μάθουμε με τα νέα επεισόδια του Καφέ της Χαράς στα οποία το μεγάλο ταλέντο του Χάρη Ρώμα ίσως λάβει υπόψη τα παραπάνω τρωτά σημεία.