Νίκη Λυμπεράκη: «Ποιον ενδιαφέρει τι έχω να πω εγώ;»

Στο περιοδικό “Gala” και τον Κώστα Μπουρούση παραχώρησε συνέντευξη η Νίκη Λυμπεράκη. Η γνωστή δημοσιογράφος μίλησε για την επαγγελματική της διαδρομή, το πως διαχειρίζεται την δημοσιότητα αλλά και τις υποτιμητικές συμπεριφορές που έχει δεχτεί στον επαγγελματικό της χώρο.

Πως ισορροπείτε τη δημοσιογραφική ιδιότητα με την τηλεοπτική εικόνα;

Δεν είμαι σίγουρη ότι τα ισορροπώ για να είμαι ειλικρινής. Δεν είμαι από εκείνες τις γυναίκες, τις οποίες φυσικά θαυμάζω, που είναι πάντα προσεγμένες και στιλάτες. Δεν το κατέχω ιδιαίτερα το κομμάτι της εικόνας. Και δεν μιλάω για το να είναι κανείς ευπρεπής. Ίσως να είναι μια αδυναμία μου εκ φύσεως. Ξέρετε, δεν το είχε καθόλου και η μαμά μου. Δεν ήταν κοκέτα, δεν έγινα ούτε εγώ.

Είστε κάπως επιφυλακτική σε σχέση με τη δημόσια εικόνα σας;

Δεν είναι επιφύλαξη. Απλώς εσείς και εγώ κάνουμε την ίδια δουλειά. Και ενώ εσείς κάνετε το προβλεπόμενο, δηλαδή παίρνετε μια συνέντευξη, εγώ τη δίνω. Αυτό μου φαίνεται έξω από τα νερά μου. Ποιον ενδιαφέρει τι έχω να πω εγώ; Δεν είμαι πολιτικός ή ηθοποιός ή τραγουδίστρια. Μου φαίνεται ανάποδο να δίνουν συνεντεύξεις οι δημοσιογράφοι.

Δημοσιογράφος πως γίνατε;

Έβλεπα πολύ Ιντιάνα Τζόουνς και έλεγα ότι θα γίνω αιγυπτιολόγος. Στο σχολείο, όμως, είχα μια καταπληκτική φιλόλογο που μου εξήγησε ότι και αρχαιολόγος να σπουδάσω τελικά θα γίνω φιλόλογος γιατί στην Ελλάδα δεν ήταν πολύ εύκολο να φτάσεις να ασχοληθείς με ανασκαφές. Μετά έβλεπα “Μάτλοκ”. Ήθελα να γίνω δικηγόρος να σηκώνομαι και να λέω, “Ένσταση”! Από την τηλεόραση έπαιρνα τις αναφορές μου. Γιατί βιβλίο δεν άνοιγα. Άργησα πολύ, από το Γυμνάσιο άρχισα να εκτιμώ τα βιβλία και τη μάθηση. Τελικά μπήκα στη Νομική και κάπως τυχαία βρέθηκα στα μέσα ενημέρωσης.

Δεν είναι και ένας παράγοντας άγχους;

Γεννήθηκα και υπάρχω μες στο άγχος. Είμαι αγχώδης σε σημείο που με φθείρει. Αν δεν είχα άγχος, θα ήμουν 100 φορές καλύτερη στη δουλειά και τη ζωή μου. Έχω την αίσθηση ότι πολλές φορές φαίνεται το άγχος. Προσπαθώ να το χαλιναγωγήσω. Όχι για τη δουλειά, αλλά γιατί πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα το πληρώσω σωματικά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει αυτό που λένε “δημιουργικό άγχος”. Μόνο κακό κάνει – και έχω μπόλικο.

Έχετε δεχτεί σεξιστικές συμπεριφορές στην επαγγελματική διαδρομή σας; Σας έχουν παρενοχλήσει; Σας έχουν υποτιμήσει;

Αν με έχουν υποτιμήσει; Όπως το λέτε, ναι, υπάρχουν άνθρωποι που με έχουν υποτιμήσει. Δεν μπορώ να ξέρω με βεβαιότητα ότι το έκαναν επειδή είμαι γυναίκα ή επειδή είμαι νεότερη τους ή επειδή ήμουν λιγότερα χρόνια στη δουλειά ή επειδή μπορεί στο κάτω – κάτω να το εισπράττω εγώ ως υποτίμηση. Όλα είναι και θέμα οπτικής. Δεν μπορώ να πω, πάντως, ότι έχω έρθει αντιμέτωπη με συμπεριφορές ξεκάθαρα σεξιστικές.