Δανάη Μιχαλάκη: Η ''Δρόσω'' μιλά για το πώς συμφώνησε στις ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ

Καθημερινά, η ''Δρόσω'' από τις ''Άγριες Μέλισσες'' ,κατά κόσμον Δανάη Μιχαλάκη,μαγεύει το κοινό με την ταπεινότητα και την σεμνότητα που εκπέμπει.Η ηθοποιός μιλά στην ''Κυριακάτικη Δημοκρατία'' και τη Μαρία Ανδρέου...

Δανάη, πώς έγινε η επαφή σου με τις Άγριες Μέλισσες; Πώς σου πρότειναν τον ρόλο της Δρόσως;
Μου έστειλαν μήνυμα στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook. Συγκεκριμένα, μου έλεγαν από την παραγωγή του ΑΝΤ1 ότι θέλουν να περάσω από κάστινγκ για μια σειρά εποχής, τις Άγριες Μέλισσες. Μάλιστα, μου ανέφεραν ότι η σκηνοθεσία είναι του Λευτέρη Χαρίτου, το σενάριο της Μελίνας Τσαμπάνη και μου αποκάλυψαν και κάποιους ηθοποιούς που ήδη είχαν κλείσει για πρωταγωνιστικούς ρόλους.Με κάλεσαν, λοιπόν, για τον ρόλο της Δρόσως. Πήγα δύο φορές. Η δεύτερη ήταν και η τυχερή, καθώς μου είπαν ότι θα ζωντανέψω μια από τις τρεις αδελφές Σταμίρη και ένιωσα μεγάλη χαρά, γιατί έψαχναν τέσσερις μήνες για να βρουν την ηθοποιό που θα έπαιρνε τον ρόλο. Από την πρώτη κιόλας ανάγνωση είχαν αποφασίσει ότι με ήθελαν για τον ρόλο της Δρόσως, αλλά με είδαν και ακόμη μία φορά για να μου ανακοινώσουν την επιλογή τους.  

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει ένα νέο κορίτσι ηθοποιός σήμερα και να επιβιώνει από το επάγγελμά του; 
Είναι άθλος. Οι Άγριες Μέλισσες ήρθαν στη ζωή μου τη στιγμή που έλεγα μήπως πρέπει να τα παρατήσω. Στη ζωή μου από τότε που τελείωσα τη σχολή υποκριτικής έκανα τα πάντα για να επιβιώσω. Δεν έχω μείνει άνεργη. Εδώ και έξι χρόνια έχω εργαστεί παντού, δεν θέλω να στηρίζομαι στις πλάτες της οικογένειάς μου. Έχω δουλέψει σερβιτόρα σε εστιατόριο, σε ψητοπωλείο, πωλήτρια σε μαγαζί ρούχων και παράλληλα κυνηγούσα το όνειρό μου. Δεν σταμάτησα να πηγαίνω σε κάστινγκ. Έτρωγα τη μία απόρριψη μετά την άλλη. Δεν λύγισα, έτρεχα. Το πιστεύω πολύ αυτό που έχω σπουδάσει. Έχω πολύ ζήλο για την υποκριτική. Θέλω να επικεντρωθώ μόνο σε αυτή τη δουλειά. Η οικονομική κρίση, όμως, δεν με άφηνε να αφοσιωθώ. Πριν από τις Άγριες Μέλισσες σκέφτηκα “μήπως χάνω τον καιρό μου τζάμπα. Μήπως χάνω άλλες ευκαιρίες;”. Το ένστικτό μου μού έλεγε να μην τα παρατήσω. Και δικαιώθηκα. Με υπομονή και με πολύ τρέξιμο εδώ και έξι χρόνια, αξιοκρατικά, πήρα έναν ρόλο-διαμάντι. Πιστεύω πολύ στο τάιμινγκ. Πριν πέσω ψυχολογικά, αν και μέσα μου δεν είχε χαθεί η ελπίδα, ήρθε η ευκαιρία για μένα.