Αλέξανδρος Μπουρδούμης: ''Η τηλεόραση και η αναγνωρισιμότητα ήρθαν αργότερα στη ζωή μου''

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, που τη νέα σεζόν θα πρωταγωνιστεί σε νέα σειρά του ΑΝΤ1 ,είναι ένας από τους ταλαντούχους κι επιτυχημένους ηθοποιούς της γενιάς του. Ο ίδιος, σε συνέντευξή του
στο People, μιλά για την πορεία του και τα ''όχι'' που έχει ακούσει...

Είπες πως δεν σου χαρίστηκε τίποτα επαγγελμα­τικά...  
Ναι! Ξεκίνησα στο θέατρο ως κοντάρι.  

Τι είναι το κοντάρι;  
Κοντάρι λέμε συνήθως αυτόν που είναι δίπλα σε κάποιον βασιλιά, σε κάποιον Αγαμέμνονα ή Μενέ­λαο στις αρχαίες τραγω­δίες. Είναι θεατρική έκφραση.

Τι έκανες στην παρά­σταση; 
Το κοντάρι. Πολλοί μεγάλοι ηθο­ποιοί έχουν ξεκινήσει έτσι, πίστεψε με. Προς Θεού, δεν λέω ότι εγώ εί­μαι ένας μεγάλος ηθο­ποιός. Πρώτα, λοιπόν, έκανα το κοντάρι, μετά ήμουν στον Χορό, ύστερα ο κορυφαίος του Χορού, σαν τις βαθμίδες του Στρατού, ένα πράγμα. Μετά άρχισα να παίζω μικρούς ρόλους, σιγά σιγά με­γαλύτερους κ.ο.κ. Η τηλεόραση, μαζί και η αναγνωρισιμότητα, ήρθε πολύ αργότερα στη ζωή μου. Όταν είχα κάνει ήδη ένα «γερό αγροτικό».  

Υπήρξαν άσχημες χρονιές που σκέφτηκες να τα εγκαταλείψεις;  
Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή, αρκετά χρόνια πίσω, είπα «Αλέξανδρε, άστο καλύτερα. Από το να γκρινιάζεις και να λες φταίει το σύστημα, φταίνε οι θεατρικές παρέες και όλα αυτά, προτιμότερο είναι να το αφήσεις». Κατάλαβα, όμως, πως όταν σταματήσεις να ασχολείσαι συνεχώς με το τι κάνουν οι άλλοι και επικεντρωθείς στο τι κάνεις εσύ, γίνεσαι καλύτε­ρος στη δουλειά σου. Είσαι ό,τι εκπέμπεις. Επίσης, με θυμάμαι πάντα να τρέχω σε κάστινγκ και οντισιόν και να ακούω «Όχι». Αμέτρητα «Όχι». Ετοιμαζόμαστε τώρα να πάμε στην Επί­δαυρο με τον Προμηθέα Δεσμώτη, σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη. Μια μέρα, λοιπόν, στην πρόβα του θύμισα ένα στιγ­μιότυπο χρόνια πίσω, όταν ήμουν 20 χρόνων, και είχα περάσει από οντισιόν του. Μου είχε πει τότε «Ευχαριστούμε πολύ, θα σας καλέσουμε». Αυτό που λένε πάντα, δηλαδή. Γέλασε όταν του περιέγραψα το σκηνικό. Θέλω να πω με αυτό ότι δεν βγήκα από το Θέατρο Τέχνης και με περίμεναν όλοι με ανοι­χτές αγκάλες. Αλλά από αυτά τα «Όχι» ατσαλώθηκα και έμαθα να μην εγκαταλείπω τα όνειρά μου. Σήμερα έχω μάθει και κάτι άλλο: Αυτά τα όνειρα να τα λέω φωναχτά...