Μάριος Λεβέντης για την επιστροφή της μυθοπλασίας: «Ο μύθος των 45 λεπτών»...

Η τηλεόραση κέρδιζε πάντα τον αυτοσεβασμό της όταν έλεγε ιστορίες με μοναδική πείρα το μεράκι της. Όταν ανέσυρε ήρωες και δεν εξήγαγε απλώς αγαλμάτινες περσόνες. Τότε που ήταν κάτι σαν το μικρό ενιαίο φωτάκι ολόκληρου του σπιτιού μας. Όταν διαμόρφωνε συνειδήσεις χωρίς να ξέρει την ευλογημένη στρατηγική πλύση του εγκεφάλου. Όταν έκανε σημαία το πάθος και ωδή τον πόθο. Όταν έγραφε μεγάλα τραγούδια και γονάτιζε μπροστά στα πέλματα του Θεάτρου. Όταν ο μύθος των 45 λεπτών που διαρκούσε το επεισόδιο, μας αφορούσε και μας έμοιαζε. Γιατί ήταν ανθρώπινος.

Ακόμα και η τηλεόραση, που κάποτε ήταν μια πολιτισμένη ίντριγκα και μια εμπλουτισμένη αγωνία, ήρθαν στιγμές που έγινε η πασαρέλα μιας ατάκας που χειροτόνησε το γούστο μας παθητικό. Η τηλεόραση καθρέφτης ήταν πάντοτε και αντανακλούσε τα είδωλα των τηλεθεατών της. Είδωλα και προτιμήσεις που απογυμνώθηκαν σ’ ένα  πρόγραμμα που επιβλήθηκε μέσα σε μια μεγάλη εποχιακή αλλαγή και αυτοσυστήθηκε ως εύκολος γέλωτας.

Τι φωνή να υψώσει ένας ψίθυρος, ακόμη κι αν είναι αξιέπαινος, απέναντι στο λαό μιας ολόκληρης οχλαγωγίας που βγαίνει  μπροστάρισσα στα παράθυρα της διαπλοκής; Τι ιστορία να πει ένας μύθος 45 λεπτών, όταν οι μυθοπλασίες εκφοβίζονται από τον ορό μιας προοδευτικής αλήθειας που κατακλύζει τους σταθμούς; Τρένο δεν σταμάταγε απ’ το παραλογισμό τους.

Η αφήγηση της ιστορίας που αγαπήσαμε επιστρέφει. Ο εύκολος γέλωτας αναχωρεί και σοβαρεύει, χωρίς να τρομάζει να συγκινείται. Χωρίς να φοβάται την ήττα. Τουλάχιστον έτσι δείχνει το τρέιλερ μιας νέας και άλλης ελπίδας. Λοταρία λοιπόν είναι και η τηλεόραση – η  παρέα μας. Μόνο που δεν έχει βρει ακόμα το δώρο που θα κάνει στο τυχερό της.

Μάριος Λεβέντης-Ποιητης, Θεατρικός Συγγραφέας, Δοκιμιογράφος