Κουσουλός: Η δυσκολία της εκπομπής του στο OPEN και τα νούμερα...

Ο Πέτρος Κουσουλός εδώ και λίγο καιρό, παρουσιάζει το καθημερινό πρόγραμμα, ΤΟP STORY, που πλέον βγαίνει στις 17.45 μέσα από το Open.

Ο δημοσιογράφος, μιλώντας στο People και τον Γιώργο Πράτανο, αναφέρεται στη δυσκολία που υπάρχει να βρίσκουν καθημερινά πρωτογενή θέματα...

Πώς είσαι αυτό τον καιρό;  

Σε μια τρέλα! Όπως καταλαβαίνεις, λόγω της καινούργιας εκπομπής στο Open, Top Story, η οποία αποτελεί ένα δύσκολο πρότζεκτ, υπό την έννοια ότι είναι μια μονοθεματική εκπομπή που στηρίζεται στο πρωτογενές ρεπορτάζ και στην έρευνα. Προσπαθούμε να βρίσκουμε πρόσωπα τα οποία δεν έχουν μιλήσει είτε να αναμοχλεύουμε διάφορες υποθέσεις που ενδιαφέρουν το κοινό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αλλά είναι κάτι που απολαμβάνουμε γιατί βρίσκεται στο στοιχείο μας.  

Το αποκλειστικό ρεπορτάζ είναι γενικά ένα κομμάτι που λείπει από την τηλεόραση. Σπάνια βλέπουμε αποκλειστικά θέματα ακόμη και στα δελτία. Είναι πολύ αγχωτικό, χρονοβόρο και απαιτεί γνώση… 

Πολύ αγχωτικό και πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς, πολύ ψυχοφθόρο, αφού για να βρεις το θέμα, πρέπει να πείσεις τον πρωταγωνιστή ή όσους εμπλέκονται να σου μιλήσουν. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούμαστε με αυτό και το ευτυχές είναι ότι ήδη έχουμε συλλέξει γύρω στα δεκαπέντε θέματα, τα οποία έχουμε ήδη στήσει, με αποτέλεσμα να μπορούμε να ανασάνουμε λίγο. Σκέψου ότι πρόκειται για καθημερινή εκπομπή. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις ένα πρωτογενές ή ένα δικό σου θέμα κάθε μέρα.  

Στην καθημερινή εκπομπή, μέχρι να πανηγυρίσεις, πρέπει να ψάξεις το επόμενο θέμα. Ποιο είναι αυτό για το οποίο επέμενες, είπες «θέλω να το βγάλω» και που κυνήγησες εμμονικά;  

Είχε να κάνει με μια ιστορία που συνέβη κοντά στο χωριό μου, όταν ένα 20χρονο κορίτσι βρέθηκε νεκρό ,και, σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, είχε αυτοκτονήσει. Επρόκειτο για μια ιστορία που πραγματικά με συγκλόνισε γιατί γνώριζα αυτή την κοπέλα, λόγω εντοπιότητας. Την έβλεπα τα Σαββατοκύριακα, τα καλοκαίρια, και δεν μπορούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που οδήγησε ένα νεαρό πλάσμα στην αυτοκτονία. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, μια έρευνα η οποία ήταν πολύ δύσκολη. Πήγαμε δύο και τρεις φορές στο χωριό για να μιλήσουμε με τους γονείς της, να συλλέξουμε πληροφορίες, και να αντιληφθούμε τελικά ότι κάτι περίεργο συνέβαινε στη συγκεκριμένη οικογένεια. Το περίεργο είχε να κάνει με τις συμπεριφορές που επιδείκνυε η μάνα της, η οποία την έπαιρνε από το χέρι και την ανάγκαζε, σύμφωνα με όσα αποκαλύφτηκαν στην εκπομπή, να συναναστρέφεται με διάφορους ηλικιωμένους κυρίους στο χωριό. Ήταν δύσκολο να το διαχειριστούμε και ακόμη πιο δύσκολο να πείσουμε τον κόσμο να μας μιλήσει. Στις μικρές κοινωνίες τα στόματα δεν ανοίγουν εύκολα. Πιστεύω ότι η τηλεόραση πρέπει να περνάει μηνύματα και, κυρίως, όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ ή μια έρευνα δική σου, θα πρέπει να οδηγεί κάπου, σε ένα γενικότερο συμπέρασμα: στη συγκεκριμένη περίπτωση ότι δεν πρέπει να σιωπούμε σε φαινόμενα καταπίεσης. 

Το θέμα της καθαρίστριας έκανε επίσης μεγάλη αίσθηση στην κοινή γνώμη…  

Δεν το συζητώ. Καταρχάς, η υπόθεση αυτή προσωπικά με εξόργισε. Όταν πληροφορήθηκα ότι μια γυναίκα η οποία αναγκάστηκε να πλαστογραφήσει το απολυτήριο του Δημοτικού και να δηλώσει ότι, αντί για την Πέμπτη, τελείωσε την Έκτη, καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Είναι συγκλονιστικό πώς αντιμετωπίστηκε, λες και έχει υπεξαιρέσει εκατομμύρια, σαν να ήταν μεγαλοαπατεώνας και καταχραστής του ελληνικού Δημοσίου. Από όποια άποψη κι αν το δεις, εκπλήσσεσαι με τον τρόπο που μπορεί να συμπεριφερθεί η ελληνική Δικαιοσύνη σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έκλεψαν –η γυναίκα αυτή δούλευε τίμια όλα αυτά τα χρόνια– και, όπως εξήγησε η ίδια, το έκανε για να ζήσει τα παιδιά της. Είπε ακριβώς: «Συγγνώμη, αλλά το έκανα για να ζήσω τα παιδιά μου». Ακούμε αυτή τη «συγγνώμη» από την καθαρίστρια και δεν την ακούμε από όλους εκείνους που έχουν διαχειριστεί κατά καιρούς δημόσιο χρήμα. Βγαίνεις από τα ρούχα σου με αυτές τις υποθέσεις.  

Αν και τα αποκλειστικά θέματα είναι απαιτητικά, αυτός ο κόπος δεν αποτυπώνεται πάντα στα νούμερα τηλεθέασης. Τα παρακολουθείς καθημερινά;  

Τα νούμερα φυσικά και τα κοιτάω και τα λαμβάνω υπόψη γιατί είναι η απήχηση την οποία έχεις στον κόσμο. Σε ό,τι αφορά αυτές τις εκπομπές, είναι αποδεκτό αυτό που μου λες: Ότι ο κόσμος θέλει κάτι που θα τον κάνει να περάσει καλά στο σπίτι του, γιατί όλοι μας έχουμε αρκετά προβλήματα. Από την άλλη, πιστεύω ότι είναι και πώς θα εκπαιδεύσεις τον κόσμο. Προσωπικά ενοχλούμαι που στην τηλεόραση δεν υπάρχουν πολλές εκπομπές έρευνας και τα κανάλια στρέφονται σε άλλες λύσεις. Αν μάθεις το κοινό ότι υπάρχει και ένα τηλεοπτικό προϊόν που θα του δίνει και κάτι διαφορετικό, πιθανόν να σε ακολουθήσει, αλλά γι’ αυτό απαιτούνται χρόνος και επιμονή. Τα νούμερα ναι μεν, τα λαμβάνω υπόψη, αλλά δεν με αγχώνουν. Θα απογοητευόμουν αν δεν βγάζαμε καλές εκπομπές. Αυτό θα με ενοχλούσε περισσότερο. Όταν όμως βλέπω το περιεχόμενο της εκπομπής και γνωρίζω ότι μας εμπιστεύονται και μας μιλούν άνθρωποι που δεν έχουν ξαναμιλήσει –κάτι που είναι τιμητικό για όλη τη δημοσιογραφική ομάδα–, τότε αισθάνομαι ότι κάνω κάτι διαφορετικό, κι αυτό με χαροποιεί αλλά και με ικανοποιεί ιδιαίτερα.