Παύλος Ευαγγελόπουλος: «Δεν κοιτάζω πίσω»

Φέτος στο θέατρο Αλκμήνη, ο Παύλος Ευαγγελόπουλος είναι ο Φώτης στο θεατρικό μονόλογο «Έφη από το Ευτυχία» της ψυχοθεραπεύτριας Κατερίνας Μαγγανά. Λίγο πριν την πρεμιέρα την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου, ο γνωστός ηθοποιός μιλάει στο Reader.gr για τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει, τον 45χρονο φορτηγατζή ο οποίος έχει ένα καημό με την Έφη, έναν νεανικό έρωτα που επανεμφανίζεται μετά από 20 χρόνια, μας περιγράφει τη δική του σχέση με το παρελθόν, ενώ οαράλληλα μας αποκαλύπτει τί περιμένει τον Λεωνίδα στα επόμενα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς «Έλα στη θέση μου».

«Έφη από το Ευτυχία» είναι o τίτλος της παράστασης που πρωταγωνιστείτε από τις 11 Οκτωβρίου και κάθε Πέμπτη στο θέατρο Αλκμήνη. Γιατί άραγε να κόψει σε Έφη το Ευτυχία; 
Είναι πολύ σωστό αυτό που παρατηρείτε και το ίδιο λέει στο έργο και ο ήρωας, ο οποίος πολλές φορές της έθετε αυτό το ερώτημα: γιατί κόβει δηλαδή το Ευτυχία σε Έφη; Αλλά ας μην το πούμε τώρα. Πάντως υπάρχει απάντηση στην παράσταση. 

Η Έφη-Ευτυχία λοιπόν είναι το βασικό πρόσωπο που ασχολείται ο ήρωας της παράστασης. Ο χαρακτήρας είναι ο Φώτης, ένας φορτηγατζής ο οποίος έχει ένα καημό με μια Έφη, έναν νεανικό έρωτα που τον παράτησε χωρίς να του εξηγήσει γιατί και επανεμφανίζεται μετά από 20 χρόνια. Το έργο είναι μονόλογος και ο ήρωας διηγείται όλη την ιστορία από την αρχή της σε ένα φίλο με αφορμή την επανεμφάνιση της Έφης. Επίσης του περιγράφει πώς εξελίχθηκε τώρα που επανεμφανίστηκε και με αφορμή όλο αυτό ξετυλίγει τη ζωή του, τη σχέση που είχε με τους γονείς του, με τους φίλους του, κλπ. 

Κυρίως όμως είναι ένας απολογισμός ζωής. Δηλαδή βασικά το έργο αυτό αναρωτιέται τί γίνεται στη ζωή μας, πώς ξεκινάμε όταν είμαστε 20 ετών και πώς καταλήγουμε. Ποια όνειρα βγήκαν αληθινά, ποια δεν βγήκαν, ποιους στόχους καταφέραμε, ποιους όχι, τι κάνουμε πάνω σε αυτό αν προχωράμε παρακάτω, αν μένουμε πάνω στα συντρίμμια και πώς αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. 

Το έργο έχει υπογράψει η ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Μαγγανά. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι πρόκειται για μια «βουτιά» στην ανθρώπινη ψυχή. 
Εντελώς. Ακριβώς όπως το είπατε. Επειδή είναι ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια, η Κατερίνα Μαγγανά έχει φτιάξει έναν ήρωα τόσο καλά δομημένο ψυχολογικά που είναι εξαιρετικό, εκπληκτικό. Κάνει μια «βουτιά» στην ανθρώπινη ψυχή. Το κείμενό της έχει να κάνει με όλους μας γενικά. Και μάλιστα όταν πρωτοβγήκε το 2013 βραβεύτηκε ως καλύτερο ελληνικό έργο της χρονιάς.

Πόσο σας βοήθησε η ίδια η Κατερίνα Μαγγανά στην ερμηνεία του ρόλου και την κατανόηση του ήρωα;
Ό,τι ήταν να κάνει το έκανε με το κείμενο, δεν έχει παρέμβει από εκεί και έπειτα. Αλλά είναι τόσο ξεκάθαρο όλο αυτό που διηγείται, όπως και ο χαρακτήρας, που δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο. Έχει κάνει όλη τη δουλειά εξαρχής έχοντας γράψει αυτό το κείμενο.

Ο ήρωας λοιπόν ανατρέχει στο παρελθόν του, εξιστορεί και αναβιώνει συναισθήματα και καταστάσεις. Όπως η διαδικασία μιας ψυχανάλυσης...
Ακριβώς, είναι και λίγο ψυχαναλυτικό. Ένας άνθρωπος κοντά στη μέση ηλικία -με μια αφορμή- κάνει έναν απολογισμό ζωής. Τί ήθελε να γίνει μικρός, τί έγινε, γιατί δεν κράτησε το μεγάλο έρωτα της ζωής του, τί έφταιξε και χάθηκε. Γιατί ήταν έτσι η σχέση του με τους γονείς του, με τη μητέρα του με την οποία εξακολουθεί να ζει ακόμα και σε αυτή την ηλικία. Όπως και πολύς κόσμος σήμερα. Τί κάναμε λάθος και τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα θέλαμε. Γιατί δεν έγινε το θαύμα που περιμέναμε.

Στα 45 του και ο ήρωας μοιάζει να μην έχει απογαλακτιστεί ακόμα.
Ενδεχομένως. Δεν έτυχε να παντρευτεί τότε τον έρωτά του και προφανώς δεν ήθελε να κάνει τίποτα άλλο μετά και έτσι τον πήρε η ζωή λίγο από κάτω. Επίσης ασχολήθηκε και πολύ με τη δουλειά, παρέμεινε και με τη μάνα του επειδή δεν ήθελε να παντρευτεί πια και έτσι δεν σκέφτηκε να ζήσει μόνος του. Η μάνα του επίσης του λέει συνέχεια να της φέρει μια νύφη, αλλά δεν ξέρουμε αν το θέλει και εκείνη πραγματικά.  Είναι αυτή η κλασική περίπτωση του Έλληνα. Πολύς κόσμος εξακολουθεί ακόμα να μένει με τους γονείς του. 

Περίπτωση που σε μεγάλο βαθμό προκύπτει και λόγω οικονομικών δυσχερειών σήμερα.
Ναι, αλλά είναι και λίγο στη φύση μας. Τα προηγούμενα χρόνια δεν φεύγαμε γιατί δεν θέλαμε ή δεν αισθανόμασταν ότι πρέπει να το κάνουμε. Ήταν λίγο η κοινωνία μας έτσι και ακόμα είναι. Ο άντρας φεύγει από την προστασία της μάνας για να πάει αμέσως στη γυναίκα, δεν μεσολαβεί κάποιο άλλο ενδιάμεσο διάστημα.

Απλώς αλλάζει το πρόσωπο.
Ακριβώς, αλλάζει το πρόσωπο και όλα τα άλλα παραμένουν ίδια.

Καθώς αναφερθήκαμε προηγουμένως στο θέμα, έχετε κάνει ποτέ ψυχανάλυση;
Έχω κάνει για ένα διάστημα στο παρελθόν. Και ίσως και να ξανακάνω. Θεωρώ ότι πρέπει να το κάνουμε όλοι μας, βοηθάει πάρα πολύ. 

Ωστόσο και οι συνεδρίες με ψυχολόγο παραμένουν ταμπού στην ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα.
Ναι, είναι και αυτό ταμπού ακόμα, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αν πονάει το δόντι μπορούν να πάνε στον οδοντίατρο να το φτιάξουν, αλλά αν πονάει η ψυχή δεν πάνε πουθενά.

Συμπυκνώνει δικά σας κομμάτια ο ήρωας, ο Φώτης;
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν ατόφια κομμάτια δικά μου, απλά ο Φώτης συμπυκνώνει όλη την ανθρώπινη ψυχολογία. Είναι ένας τύπος ο οποίος αφορά όλες τις κοινωνικές τάξεις, τις ηλικίες και τα δυο φύλα. Είναι ένα πράγμα ανθρώπινο και αληθινό. Δεν υπάρχει περίπτωση να δει κάποιος την παράσταση και να μη βρει κομμάτια που θα ταυτιστεί, που κάποια στιγμή έχουν περάσει από το μυαλό του ή κάποιον που γνωρίζει και έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Και όλα αυτά δοσμένα με έναν απλό, καθημερινό τρόπο, γιατί ο Φώτης είναι και φορτηγατζής δεν είναι άνθρωπος μορφωμένος οπότε λέει πράγματα σπουδαία και βαθιά αλλά με έναν απλό, λαϊκό, καθημερινό τρόπο.

Είναι αυτός και ο λόγος που ο Φώτης εργάζεται ο φορτηγατζής; Δηλαδή ώστε να προβάλλει ένα πιο λαϊκό και αυθεντικό προφίλ;
Ναι είναι πιο αυθεντικός. Είναι ένας τύπος της διπλανής πόρτας, που τον ξέρουμε, που έχει κομμάτια από εμάς. Έτυχε να είναι φορτηγατζής, θα μπορούσε να έκανε μια άλλη δουλειά. Αλλά δεν είναι αυτός ο ψαγμένος τύπος, ο διανοούμενος ή ο δήθεν ο οποίος θα μπορούσε να λέει τα ίδια πράγματα με πιο περίτεχνο τρόπο ή ακαταλαβίστικο. Η ουσία και το απόσταγμα όλης της φιλοσοφίας του Φώτη είναι αυτό, είναι η αλήθεια της ζωής. 

Το έργο είναι ένας μονόλογος όπως προείπαμε. Αποτελεί αυτό μια αναμέτρηση τόσο με τον ίδιο σας τον εαυτό, όσο και με το κείμενο ή το κοινό;
Θέλοντας και μη, είναι. Μπορεί να μην είναι αυτό το αρχικό κίνητρο αλλά τελικά καταλήγει να είναι έτσι. 

Προσωπικά αποφάσισα να το κάνω αυτό γιατί μου άρεσε πάρα πολύ το έργο. Δεν σκέφτηκα καθόλου ότι είναι μονόλογος ή τί έχω να αντιμετωπίσω. Μου άρεσε πάρα πολύ, το αγάπησα και ήθελα να το κάνω. Ήρθε λοιπόν η στιγμή να γίνει. 

Τώρα στις πρόβες διαπιστώνω -και φαντάζομαι θα το διαπιστώσω και στις παραστάσεις- πόσο δύσκολο είναι να είσαι μόνος σου, να διηγείσαι μια ιστορία και πραγματικά να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις αντοχές σου ως άνθρωπος και ηθοποιός και κατ' επέκταση και με το κοινό. Είναι ένα πράγμα δύσκολο.

Ποιες δυσκολίες καλείστε να αντιμετωπίσετε;
Τις υποκριτικές δυσκολίες. Όλα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να σου ρίξει μια ατάκα, να συμβεί κάτι άλλο. Πρέπει εσύ ο ίδιος να το κάνεις να συμβεί. Είναι ένας μονόλογος που πρέπει να διηγηθείς κάτι και να το κάνεις έτσι ώστε πραγματικά να έχει μια πλοκή. Όπως και η ζωή από μόνη της έχει μια πλοκή με τα πάνω της και τα κάτω της. Και απαιτεί και σωματικές αντοχές. Το να μιλάς μόνος σου μιάμιση ώρα χωρίς διάλειμμα πάνω στη σκηνή είναι εξαντλητικό.

Μια πρόκληση ή δοκιμασία για εσάς και το κείμενο λοιπόν ώστε κρατήσετε αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος.
Βέβαια, θέλει πολλή δουλειά, θέλει πολύ μεγάλη κατάθεση ψυχής. Μπορεί να ακούγονται κλισέ όλα αυτά αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Θέλει πολλή ψυχή για να το κάνεις. Δεν υπάρχουν αναλόγια για να πεις πως έχω κάτι μπροστά μου και αρχίζω και το διαβάζω. Πραγματικά το έργο είναι κατάθεση ψυχής. 

Πρέπει να γυρνάμε στο παρελθόν για να εξοφλούμε παλιούς λογαριασμούς, να τους κλείνουμε; 
Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να κλείνουμε τους παλιούς λογαριασμούς. Είτε τότε που πρέπει, είτε αργότερα, πρέπει να τους κλείνουμε! Διαφορετικά είναι σαν να κουβαλάμε βαρίδια στη ζωή και αυτό είναι λίγο δύσκολο. Πρέπει να τα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα μέσα μας ώστε να κάνουμε χώρο και στο καινούριο που πρόκειται να αρχίσει. Απλώς αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Και για τον Φώτη είναι δύσκολο προφανώς, αλλά πιστεύω ότι είναι δύσκολο και για όλους μας. Πράγματα που έχουν σημαδέψει τους ανθρώπους και δεν έκαναν τον κύκλο τους όπως λέμε, δηλαδή διεκόπησαν πριν ολοκληρωθούν, αυτά πονάνε. Τα κουβαλάς μέσα σου σαν αγκάθι και δεν ξέρω αν είναι πολύ εύκολο να το βγάλει κάποιος. 

Παραμένουν απωθημένα.
Βέβαια και είναι μια ανοιχτή πληγή η οποία συνέχεια αιμορραγεί. Κάποια στιγμή οι πληγές πρέπει να κλείνουν. Για να μπορούμε να κοιτάξουμε μπροστά.

Μιλώντας για έρωτα νεανικών χρόνων, σας έχει στιγματίσει κάποιος δικός σας νεανικός έρωτας;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Ξέρω πολύ καλά τί λέει ο Φώτης άρα δεν νομίζω ότι ταυτίζομαι τόσο πολύ μαζί του, να κρατάω δηλαδή μέσα μου πράγματα που δεν έκαναν τον κύκλο τους. Θεωρώ ότι σε εμένα έχει γίνει αυτό, δηλαδή έχουν κλείσει κύκλοι.

Κατά καιρούς σας έχουν χαρακτηρίσει αντισυμβατικό. Αποδέχεστε το χαρακτηρισμό;
Προφανώς το λένε επειδή δεν έχω παντρευτεί και δεν θέλω όπως και λόγω του ότι δεν έχω κάνει παιδιά. Αν το λένε με αφορμή αυτό λοιπόν, τότε ναι, θα το δεχτώ.

Προτιμάτε τον τωρινό σας εαυτό ή τον νεανικό των δεκαετιών '80-'90;
Πάντα τον τωρινό! Ως άνθρωπος δεν κοιτάω πίσω. Μου αρέσει πάντα αυτό που συμβαίνει τώρα. Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που αισθάνομαι καλά και είμαι καλά τώρα. Όχι ότι τότε δεν ήμουν, απλώς τα πράγματα είναι λίγο πιο διαφορετικά και όσο μεγαλώνεις τα αντιμετωπίζεις και διαφορετικά, σκέφτεσαι  διαφορετικά. Μου αρέσει ο εαυτός μου όπως είναι τώρα.

Στα τηλεοπτικά πράγματα τώρα, τα τελευταία χρόνια έχετε κάνει ένα δυνατό comeback όπως δείχνει να κάνει και η μυθοπλασία στην τηλεόραση. Νιώθετε να παίρνετε κάποια ρεβάνς τώρα;
Δεν θέλω να το βλέπω ως ρεβάνς, είναι η δουλειά μου. Κάποια χρόνια έτυχε να απέχω και τώρα ξαναδουλεύω. Είμαι χαρούμενος για αυτό γιατί επανήλθα κάνοντας τηλεόραση μετά από πολλά χρόνια, πράγμα που ήθελα να το κάνω. Και το κάνω νομίζω και με ιδανικές συνθήκες δηλαδή με μια τηλεοπτική σειρά η οποία πάει πάρα πολύ καλά και κυρίως είναι αξιοπρεπής. Αυτό με ενδιαφέρει εμένα πια στις δουλειές.

Από εκεί και πέρα η τηλεόραση νομίζω κάνει βήματα μπρος μετά πίσω, δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, πρέπει να περιμένουμε λίγο τη φετινή χρονιά που κάτι πάει να γίνει στη μυθοπλασία. Να κάνουμε ταμείο στο τέλος της σεζόν, να δούμε τί βγήκε, αν ήταν καλό, αν ήταν πάλι μια από τα ίδια ή αν δεν προχώρησε καθόλου. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω χρόνο να δω και τα υπόλοιπα για να πάρω μια ιδέα αλλά γενικώς σαν συνθήκες δουλειάς νομίζω είμαστε λίγο στάσιμοι. Δηλαδή, πάντα υπάρχει το οικονομικό πρόβλημα το οποίο σημαίνει περιορισμό στο χρόνο, πράγμα σημαντικό στη δουλειά μας γιατί δεν προλαβαίνεις να δουλέψεις όσο θα ήθελες. Ειδικά όταν κάνεις ένα καθημερινό πρόγραμμα και πρέπει να βγάλεις έναν όγκο δουλειάς κάθε μέρα, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει το μπάτζετ από πίσω. Η δουλειά θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε βγει και καλύτερη αν είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο. Αν δηλαδή αντί για 20 σκηνές την ημέρα γυρίζαμε 12. Αυτές είναι οι συνθήκες της δουλειάς όμως και δεν νομίζω ότι θα αλλάξουν ποτέ, είναι μικρή αγορά και τα πράγματα είναι λίγο-πολύ συγκεκριμένα. 

Τι γίνεται με τα τηλεοπτικά δικαιώματα από σειρές όπως το «Ρετιρέ»;
Υπάρχει ένας φορέας των ηθοποιών που λέγεται «Διόνυσος» και ο οποίος διεκδικεί και παίρνει τα χρήματα, αλλά δεν πληρώνουν όλοι. Μην φανταστείτε κανένα μεγάλο ποσό, ψίχουλα είναι. Τρέχει, τα κυνηγάει, κάποιοι πληρώνουν και κάποιοι όχι και άλλοι φτάνουν στα δικαστήρια. Από το Mega δυστυχώς τα τελευταία χρόνια λόγω του προβλήματος δεν παίρνουμε τίποτα, δεν πληρώνει. 

Τι μπορούμε να αποκαλύψουμε για το ρόλο του Λεωνίδα της τηλεοπτικής σειράς «Έλα στη θέση μου»;
Ο Λεωνίδας θα ερωτευτεί και πάλι σφόδρα στα επόμενα επεισόδια. Αυτό ξέρω κι εγώ μέχρι τώρα. 

Κάποιον χαρακτήρα που γνωρίζουμε ή κάποιο νέο που μπαίνει στη σειρά;
Κάποιο νέο χαρακτήρα που μπαίνει στη σειρά.

Συντελεστές παράστασης:
Ηθοποιοί: Παύλος Ευαγγελόπουλος, μαζί του ο Νικόλας Κλωντίρας
Συγγραφέας: Κατερίνα Μαγγανά
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Παναγιωτόπουλος
Σκηνικά: Νίκος Κασαπάκης
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Ενδυματολόγοι: Άγις Παναγιώτου, Στεφανία Σιαφλιούκα
Χορογράφος: Μαρία Ρέτσα
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Βασιλειάδη
Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει ο Γιάννης Πλούταρχος σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου