Γνωστός τραγουδιστής δηλώνει: Χωρίστηκα από τον αδελφό μου. Ήταν σαν να μηδένισε το κοντέρ....

Μιλά στην εφημερίδα Καρφί και στην Πέννυ Κροντήρα και εξομολογείται πως η μουσική ήταν πάντα το αποκούμπι του…

Πώς ένα παιδάκι τεσσάρων ετών αποφασίζει να ξεκινήσει πιάνο;

Η μουσική κατοικούσε στο κορμί μου από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Κάπου γύρω στα τρία μου, έγινε το μοναδικό μου αποκούμπι, η μοναδική μου διέξοδος στο πολύ βίαιο και επιθετικό διαζύγιο των γονιών μου, το οποίο και μου άλλαξε τη ζωή. Όταν στα τέσσερα μου ανακοίνωσα στη μητέρα μου ότι μια μέρα θα γινόμουν τραγουδιστής, μου απάντησε πως ένας καλός τραγουδιστής πρέπει να ξέρει μουσική και έτσι ξεκίνησα το πιάνο, το οποίο και έγινε πιστός μου σύντροφος μέσα στα χρόνια. Η μητέρα μου στήριξε το όνειρο μου, ίσως επειδή έβλεπε πόσο αποφασισμένος ήμουν να ασχοληθώ με το τραγούδι και πως δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Είμαι βαθιά ευγνώμων στη μουσική, ειλικρινά με βοήθησε να ξεπεράσω πολλές ανασφάλειες, να αισθανθώ ακέραιος και να πατάω γερά στα πόδια μου.

Αισιόδοξος ή ρεαλιστής; Τι σας αγχώνει και τι σας χαροποιεί στην καθημερινότητα;

Από τη φύση μου είμαι βαθιά αισιόδοξος, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Από τη στιγμή που χώρισαν οι γονείς μου στα τέσσερα μου και χωρίστηκα από τον αδελφό μου, ήταν σαν να μηδένισε το κοντέρ και από τότε δεν φοβάμαι την αλλαγή και έχω την πεποίθηση πως αναγκαστικά στο τέλος όλα θα πάνε καλά, παρά το ότι είμαι αρκετά αγχώδης. Οι μικρές απολαύσεις της ζωής με γεμίζουν χαρά: οι βουτιές στη θάλασσα και τα κοχύλια που συλλέγω, όταν μαγειρεύω για τους φίλους μου, η φύση, οι βόλτες και τα γέλια, είπε ο Γιώργος Περρής.