Δήμος Αναστασιάδης: Η δημόσια ερωτική εξομολόγηση και η απόρριψη που δεν θα ξεχάσει ποτέ

Ο Δήμος Αναστασιάδης γεννήθηκε στην Κατερίνη και υπήρξε ένα ατίθασο παιδί. Έτσι, οι γονείς του, Γιάννης και Ελευθερία, τον έγραψαν σε ιδιωτικό σχολείο.


«Ήμουν αντιδραστικός, έβγαινα, αργούσα να γυρίσω. Είχα φοβίσει τους γονείς μου, με αποτέλεσμα να με γράψουν σε ιδιωτικό σχολείο, αφού πίστευαν ότι θα χάσω το δρόμο μου. Στην αρχή δεν περνούσα ωραία, στην πορεία όμως μου άρεσε τόσο που, αν γυρνούσα το χρόνο, θα ήθελα να πάω άλλες τρεις φορές. Με τη χορωδία του σχολείου πηγαίναμε παντού και τραγουδούσαμε» θυμάται. Μπορεί από μικρός να είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες, όμως άργησε αρκετά να πει δυνατά αυτό που ονειρευόταν να γίνει. «Είπα στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω τραγουδιστής όταν ετοίμαζα το μηχανογραφικό μου στην τρίτη λυκείου. Ήμουν ένας μέτριος μαθητής. Ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική. Οι γονείς μου είχαν τις φοβίες τους, θεώρησαν ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γίνει, ότι θα έπρεπε να ωριμάσει η σκέψη μέσα μου και το σημαντικό για αυτούς ήταν να σπουδάσω. Τελικά, πέρασα στο τμήμα Βιομηχανικού Σχεδιασμού στο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Δυτικής Μακεδονίας. Δεν το τελείωσα.

Ο έρωτας που είχα για τη μουσική δεν σταμάτησε ούτε λεπτό. Είχε ήδη ωριμάσει αυτή η σκέψη μέσα μου. Γινόταν λοιπόν μία οντισιόν στην Αθήνα και, ενώ πήρα μέρος, δεν με επέλεξαν. Είχα απογοητευτεί πολύ και τότε ο μεγάλος μου αδελφός, Θωμάς, έκανε για εμένα την αίτηση για το Dream Show. Δεν γνώριζα τίποτα. Πήγα σαν να μην καταλάβαινα τι μου γινόταν. Ο στόχος μου ήταν να φύγω από την Κοζάνη, όπου σπούδαζα. Νομίζω ότι ήμουν πολύ επιρρεπής και ευάλωτος να κάνω διάφορα πράγματα. Ακόμα και το Dream Show» λέει γελώντας.

Με δεδομένο το χαμηλό του προφίλ, αναρωτιέμαι αν η φιλοσοφία του ριάλιτι σόου ταλέντων τού ταίριαζε.

«Ήταν εντελώς κόντρα στο χαρακτήρα μου. Ήταν όμως ένας τρόπος για να κάνω το πρώτο βήμα, να αντιδράσω δηλαδή στην οικογένειά μου. Λειτούργησε σαν επανάσταση. Φάνηκε και από την πορεία μου, γιατί πέρασα απαρατήρητος μέσα στο παιχνίδι. Αυτό που πάει να κάνει ένα παιδί εκεί είναι να συστηθεί στον κόσμο. Στη συνέχεια, αν είναι κάποιος καλός ή κακός καλλιτέχνης οπουδήποτε και να σταθεί θα φανεί» λέει. Η αμοιβή του για τη συμμετοχή του στο σόου το 2006 τον βοήθησε να μείνει στην Αθήνα για πέντε μήνες. «Έψαξα πολύ, κινήθηκα μόνος μου, δούλεψα στο Σταυρό του Νότου για δύο χρόνια και ετοίμασα την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά, την οποία είχα ήδη στο συρτάρι» συμπληρώνει. Κάπως έτσι το όνειρο του Δήμου έγινε πραγματικότητα, με επιτυχίες όπως το «Αν μ’ αγαπάς» και «Τάσεις καταστροφής» να τον καθιερώνουν ως έναν από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής.

Τον περασμένο χειμώνα κυκλοφόρησε από την Cobalt Music το single του Θα Πετάξω, σε μουσική του ίδιου και στίχους Λίνας Δημοπούλου, ενώ πριν από μερικές εβδομάδες ακούσαμε το νέο του τραγούδι «Σ’ έχω χάσει», τη δεύτερη συνεργασία του με τη στιχουργό. To επόμενο βήμα του είναι ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές του χειμώνα: «Είναι μια νέα γνωριμία με τη Λίνα και μπορώ να πω ότι είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ και θαυμάζω πολύ. Αρχίζει να γίνεται μέντοράς μου» λέει. Από την τελευταία του δουλειά μέχρι το Θα Πετάξω μεσολάβησαν τρία χρόνια. «Με φοβίζει η επανάληψη. Αυτό έχει ως συνέπεια την καθυστέρηση και την αναβολή. Σε αυτό το δίσκο έγιναν αρκετές αλλαγές. Ήθελα να πω κάτι διαφορετικό, να είναι κάτι καινούριο από αυτό που έχω συνηθίσει να κάνω. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε τόσος καιρός. Αυτή τη σεζόν, όμως, είχα τρία πολύ σημαντικά πρότζεκτ στα οποία αφιερώθηκα: το μιούζικαλ Rocky Horror Show, τη συνεργασία μου με τον Ευγένιο Τριβιζά για τα τραγούδια της Φρουτοπίας και το δίσκο που κάναμε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Πέρασαν δημιουργικά αυτά τα χρόνια» τονίζει. Του αναφέρω ένα στίχο από το τραγούδι του «Θα πετάξω» –το οποίο μαζί με το νέο hit «Σ’ έχω χάσει» θα συμπεριλαμβάνονται στο καινούριο του άλμπουμ– που λέει «Κάποια μέρα θα δεις, θα πετάξω, ξαφνικά θα τιναχτώ, κι απ’ την τρύπα αυτή θα το σκάσω» και αναρωτιέμαι τι μπορεί να τον κάνει να θέλει να το σκάσει. «Μία ωραία ιδέα» λέει αμέσως. Από την απάντησή του καταλαβαίνω πως είναι παρορμητικός. «Πολύ. Αν μου αρέσει κάτι, θα το κάνω, δεν θα το σκεφτώ δεύτερη φορά» επιβεβαιώνει και περιγράφει το πιο παρορμητικό πράγμα που έχει κάνει: «Ήμουν 15 και είχα ερωτευτεί μια κοπέλα μεγαλύτερή μου. Εκείνη δούλευε σε ένα πιάνο μπαρ. Θέλοντας λοιπόν να την εντυπωσιάσω μετά την ερωτική εξομολόγηση που έκανα και με απέρριψε, συνέθεσα ένα τραγούδι, πήγα σε αυτό το μαγαζί και το έπαιξα για αυτήν μπροστά στον κόσμο. Καταλαβαίνεις ότι έγινα ρεζίλι των σκυλιών! Μου έχει μείνει έντονα χαραγμένο στη μνήμη, γιατί δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έκανα. Ήταν ένας συνδυασμός που με κινητοποίησε. Ο έρωτας και το “ψώνιο”. Γιατί δεν πήγα με μια κιθάρα να της το παίξω, ήθελα και κοινό για να ακούσει ότι είμαι ερωτευμένος! Τελικά δεν κατάφερα να την κερδίσω» λέει. Αναρωτιέμαι αν αυτό το τραγούδι υπάρχει μέχρι σήμερα. «Έχει αλλαχτεί γιατί οι στίχοι ήταν πολύ παιδικοί και είναι το “Ένα τέλος βιαστικό”, που γράψαμε μαζί με τον Θάνο Παπανικολάου στον πρώτο μου δίσκο» αποκαλύπτει.

People στο Πρώτο Θέμα