Ντίνα Νικολάου: Πως αποφάσισε να γίνει σεφ;

Η κουζίνα είναι το φυσικό της περιβάλλον, καθώς εκεί περνάει τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Η Ντίνα Νικολάου μίλησε στην espresso και αποκάλυψε πως αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την μαγειρική.

Πού μεγάλωσες;

«Στην Κυρτώνη Φθιώτιδας, ένα χωριό κοντά στην Αταλάντη, στους πρόποδες του όρους Χλωμού. Παρόλο που ήμασταν μια μέση αγροτική οικογένεια, εγώ και οι δύο αδελφές μου δεν καταλάβαμε ποτέ οικονομικό πρόβλημα. Είχαμε αυτά που πρέπει: το αληθινό φαγητό, την αγάπη από τους δικούς μας και όνειρα».

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια;

«Αυτό που με συντροφεύει πάντα στη ζωή μου είναι το γεγονός ότι από μικρές εγώ και οι αδελφές μου μάθαμε την κατανομή εργασίας. Οι γονείς μου ήταν καπνοπαραγωγοί. Εμείς, όμως, ποτέ δεν το φέραμε βαρέως ότι δουλεύαμε. Απεναντίας, το ότι από 12 χρόνων η καθεμία μας είχε τον ρόλο της στην οικογενειακή εργατική αλυσίδα μάς έκανε από νωρίς πολύ υπεύθυνες».

Ο δικός σου ρόλος ποιος ήταν;

«Δεν μου άρεσε να σηκώνομαι τα χαράματα και να πηγαίνω στους αγρούς να μαζεύω καπνά. Επειδή, λοιπόν, αγαπούσα πάντα τη μαγειρική κι είχα μάθει από πολύ μικρή να μαγειρεύω, βρήκα τον τρόπο να μένω στο σπίτι και να κάνω αυτό που μου άρεσε. Ημουν δεν ήμουν 12 ετών, όταν πρότεινα στη μητέρα μου να αναλάβω την κουζίνα. Η γυναίκα γέλασε, αλλά μου έδωσε την ευκαιρία».

Τα κατάφερες όμως…

«Ε, βέβαια. Κυρία! (γέλια) Θυμάμαι, έκανα τυρόπιτες κι επειδή εμείς στο χωριό μου έχουμε κατσικίσιο τυρί, το οποίο είναι αψύ στη γεύση του, εγώ έβαζα μέλι μέσα και δεν τους το έλεγα. Κανείς δεν θα την έτρωγε αν τους το έλεγα».

Έτσι σκέφτηκες να γίνεις σεφ;

«Αυτό δεν το σκεφτόμουν τότε. Στην εποχή μου οι καλοί μαθητές στις μεσοαστικές οικογένειες σπούδαζαν, πήγαιναν στο πανεπιστήμιο και παίρνανε πτυχία. Αν, πάλι, δεν έπαιρναν τα γράμματα, γίνονταν τεχνίτες. Εγώ σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη».