Η Τσολάκη μετά την ανακοίνωση για την αποχώρηση από το HAPPY DAY:'Αυτή η παρέα ήταν η δική μου ασφάλεια'

Δεν ξέρω με ποιο τρόπο να ξεκινήσω αυτό το κείμενο. Ίσως γιατί τα συναισθήματα είναι τόσα πολλά που δυσκολεύομαι να βάλω τις λέξεις σε μια σειρά για να φτάσει σε εσάς το σωστό νόημα. Είναι
δύσκολο να μεταφέρω ακριβώς όσα νιώθω αυτή τη στιγμή, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια.

Αναγνωρίζω μέσα μου κάθε εναλλαγή συναισθήματος που συμβαίνει όλο αυτό τον τελευταίο καιρό. Όσο καιρό δηλαδή ξέρω πως αυτό το όμορφο ταξίδι στις 7 Ιουλίου για μένα θα τελείωνε. Ταξίδι, γιατί αυτά τα σχεδόν 4 χρόνια για μένα ήταν μια μεγάλη και πραγματική εμπειρία. Γνώρισα ανθρώπους, «είδα» μέρη, γέμισα με εικόνες, ανακάλυψα διαδρομές, ό,τι ακριβώς κάνει ένας ταξιδιώτης όταν επισκέπτεται έναν νέο προορισμό. Γιατί για μένα ήταν ένας νέος προορισμός. Είχα την αγωνία να τον εξερευνήσω, τη θέληση και τη λαχτάρα να τον μάθω, αλλά και την επιθυμία να κάνω αυτό τον προορισμό να γίνει το σπίτι μου.

Και με το Happy Day αυτό συνέβη! Αυτή η παρέα και αυτό το «σπίτι» έγιναν για 3,5 χρόνια η οικογένειά μου. Δεν ξέρω αν όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως οι κύκλοι είναι για να κλείνουν. Και αυτό γιατί πιστεύω πως είναι και κάποιοι κύκλοι ανθρώπινοι και ουσιαστικοί που δεν κλείνουν ποτέ. Και εγώ θα προσπαθήσω αυτοί οι κύκλοι να μην κλείσουν.

Η κάθοδος στην Αθήνα και μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου τον πρώτο καιρό σε τρομάζουν. Σε κάνουν να κλειστείς στον εαυτό σου, να δειλιάσεις, να ξεκινήσεις από την αρχή. Τα συναισθήματα που ένιωθα ακριβώς τον πρώτο μου καιρό, όταν κατέβηκα στην Αθήνα για να κυνηγήσω κι εγώ το όνειρό μου. Το όνειρό μου… Δεν ξέρω αν ήξερα τότε ποιο ήταν ακριβώς το όνειρό μου. Κάτι πολύπλοκες σκέψεις που μου έφερναν στο μυαλό πάντα ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο που το έχασα πολλές φορές εκείνο τον πρώτο καιρό. Ένα χαμόγελο που έκανα κόπο να διατηρήσω.

Εκείνη τη στιγμή μπήκε στη ζωή μου το Happy Day. Φυσικά, αναφέρομαι στους ανθρώπους που το απαρτίζουν και σε αυτή την παρέα που μ’ έκανε να γεμίσω τα πρωινά μου, αλλά και τη μέρα μου με χαρά και αισιοδοξία. Στην παρέα που έγιναν οι φίλοι μου. Που μοιραστήκαμε τις χαρές μας, τις αγωνίες μας, τα προβλήματά μας, τα δύσκολά μας ,και πάντα ήταν στήριγμα. Ένα στήριγμα και μια βάση με γερά θεμέλια που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής. Αυτή η παρέα ήταν για 4 σχεδόν χρόνια η δική μου ασφάλεια. Προσωπική, συναισθηματική, επαγγελματική.

Ο χρόνος περνάει, τα χρόνια πέρασαν και ο κύκλος αυτός για μένα κλείνει με τον πιο όμορφο τρόπο και όσα περισσότερα εφόδια χωράνε στην καρδιά μου. Έμαθα πολλά, κάθε μέρα και κάτι μάθαινα. Μεγάλωσα, ωρίμασα και άλλαξα. Δεν ξέρω πώς και ποιος θα είναι ο κύκλος που θα ανοίξει από εδώ και πέρα. Δεν ξέρω τι χρώματα και μυρωδιές θα έχει. Ξέρω πως κάθε ταξίδι και κάθε προορισμός έχει κάτι να σου δώσει και αυτά αγωνιώ να συνεχίσω να παίρνω. Τα καλά και τα κακά γιατί και από τα δυο μαθαίνεις. Δεν ξέρω πώς θα είναι που το ξυπνητήρι μου δεν θα ξαναχτυπήσει στις 05:45. Δεν ξέρω τίποτα! Ξέρω πως είμαι πολύ τυχερή και ευγνώμων που έκανα αυτό το υπέροχο ταξίδι με αυτούς τους συνταξιδιώτες. Που μοιραστήκαμε το ίδιο βαγόνι, που κοιτάξαμε από το ίδιο παράθυρο. Αυτή ,άλλωστε, είναι και η μαγεία του ταξιδιού.

Και εγώ ευχαριστώ εμένα, που δεν άφησα ούτε μια μέρα χωρίς να τη γευτώ. Αν για ένα πράγμα είμαι χαρούμενη αυτή τη στιγμή είναι γι’ αυτό. Γιατί δεν άφησα καμία μέρα να πάει χαμένη. Ρούφηξα ό,τι μπορούσα, απόλαυσα τη διαδρομή και τώρα ήρθε η ώρα να κατέβω στη στάση μου για να φτάσω στον δικό μου προορισμό. Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για αυτά τα χρόνια. Όλοι μαζί και ένας-ένας ξεχωριστά με μάθατε πολλά. Moυ χαρίσατε υπέροχες στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Σταματίνα, Δημήτρη, Κώστα, Μαίρη, κ.Βερύκιέ μου και όλοι εσείς που μου ανοίξατε την πιο μεγάλη σας αγκαλιά να μπω μέσα και να νιώσω ασφάλεια. Είστε οι φίλοι μου και το στήριγμά μου! Θα κρατήσω τις στιγμές μας σαν δώρο. Υπόσχομαι πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μη χαθούμε. Θα μου λείψετε πολύ.

Καλό καλοκαίρι!

elenitsolaki.gr