Ο επικήδειος της Ντόρας για τον πατέρα της: ''Σήκω απάνω...''

"Δε χωράς εδώ ψηλέ, σήκω πάνω". Με τη φράση αυτή και δάκρυα στα μάτια η Ντόρα Μπακογιάννη αποχαιρέτισε τον πατέρα της Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, κατά τον επικήδειο που εκφώνησε πριν την ταφή του επίτιμου στα Χανιά.


Η κ.Μπακογιάννη με εμφανή τη συγκίνηση μίλησε όχι πολιτικά αλλά σε προσωπικό τόνο για τον πατέρα της, με τον οποίο ήταν ιδιαίτερα δεμένη.

 

Ολόκληρος ο επικήδειος έχει ως εξής:

"Τελικά ήρθαμε στα Χανιά. Για του Αγίου Πνεύματος. Όπως σκοπεύαμε τόσο καιρό. Εσύ το ήθελες τόσο πολύ. Δεν ξέρω αν βλέπεις, αλλά τα Λευκά Όρη κρατούν ακόμη χιόνι στις κορφές τους. Τα λουλούδια στο Ακρωτήρι είναι όλα ανθισμένα. Φέτο είχαμε νερό πολύ. Μην ανησυχείς, η σοδειά προβλέπεται μεγάλη.
Είμαστε όλοι εδώ. Όλη η οικογένεια. Μα πάνω απ’ όλα οι φίλοι σου που σταθήκανε δίπλα σου σε όλες τις μάχες της ζωής σου. Τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Όλοι αυτοί που μια ζωή ακουμπούσες και ακουμπούσαν πάνω σου.
Μίλησαν πολλοί για σένα αυτές τις μέρες. Καλά και τιμητικά. Σήμερα όμως εδώ δεν είμαστε για να μιλήσουμε για την πολιτική. Για όλα εκείνα τα σωστά που είπες και έκανες.
Είμαστε εδώ για να σου πούμε το μεγάλο Ευχαριστώ και το πικρό αντίο. Σε ευχαριστούμε για την ανθρωπιά σου, τη λεβεντιά σου, την καλοσύνη σου. Για το περίσσευμα καρδίας που μας δίδαξες με το παράδειγμά σου.
Σε ευχαριστούμε που μας έμαθες να αγαπάμε την Κρήτη.
Σε ευχαριστούμε που μας δίδαξες να τιμάμε τις φιλίες μας, το λόγο μας, το χρέος και την ευθύνη μας. Σε ευχαριστούμε για την αστείρευτη πηγαία αισιοδοξία σου.
Για την πίστη σου ότι τελικά όλα θα πάνε καλά. Για τον τόπο πέρα και πάνω απ’ όλα. Όταν σου είπα πριν από λίγες μέρες ότι η χώρα δεν πάει καλά, μου είπες να έχω πίστη στους Έλληνες, πως εσύ τους ξέρεις και ότι η Ελλάδα θα ξανασηκωθεί. Σε ευχαριστούμε που μας έδειξες να λυγίζουμε, αλλά να μη σπάμε. Να πέφτουμε, αλλά να ξανασηκωνόμαστε. Σε ευχαριστούμε γιατί μας μπόλιαζες δύναμη. Πού όμως τώρα να τη βρω τη δύναμη να σε αποχαιρετήσω; Λέξεις λυγμοί που δένουν κόμπο στο λαιμό και με πνίγουν.
Ίσως είμαι η πιο ακατάλληλη να μιλώ αυτή την ώρα. Στέκω όμως όρθια στη γη που τόσο αγάπησες. Και προσπαθώ στη περηφάνεια μου για σένα να βρω την αντοχή.
Δε ζύγιαζες, δεν μετρούσες, δεν βολεύτηκες.
Δεν χώρεσες ποτέ σε όλα εκείνα που είπαν πως δεν ακούγονται καλά, σε όλες τις μικρότητες και τους μικρούς, στα λίγα, στα κρυφά.
Δεν χώρεσες. Ήσουν ψηλός βλέπεις. Και το βλέμμα σου δεν ήξερε παρά να απλώνεται.
Δεν χώρεσε κι η αγάπη σου. Για τη γη ετούτη που σε γέννησε, για έναν ολόκληρο τόπο που τον πόνεσες, για το λαό που πίστεψες, για έναν έναν τους ανθρώπους του, για τη μάνα μας, για μας.
Δε χωράς πιο πολύ τώρα εδώ. Κι αν δε χωράς ψηλέ περήφανε πατέρα μου, σήκω απάνω.
Σήκω απάνω γιατί χρειαζόμαστε λίγο ακόμη. Ίσα να μας βγάλεις πάλι στο ξέφωτο.
Σήκω απάνω γιατί άδειασε ο τόπος και θα μείνουν τα βουνά σου απερπάτητα.
Σήκω απάνω, γιατί έχουν έρθει φίλοι πολλοί και δεν μου πάει να τους πω πως πόθανες.
Σήκω πάνω. Γιατί θα χαράξει και δε θα ΄σαι."