Ακρίτα: «Είμαι ενοχική όταν ανοίγω στον πιτσαδόρο, γιατί έχει πολύ καλύτερες σπουδές από μένα»

Κυρίαρχες στο νέο μυθιστόρημα της Έλενας Ακρίτα είναι δύο γενιές, η γενιά του Πολυτεχνείου, του πολιτικού Αντώνη Σκιαδά, και η γενιά των 300 ευρώ, της δημοσιογράφου Ελσινόρης Χατζή.

Βλέπουμε την πρώτη και στη ρομαντική και στην κυνική εκδοχή της. Τι από τα δύο ήταν τελικά; «Οπως και στον Μάη του '68 και σε όλες τις φοιτητικές εξεγέρσεις, είναι νομοτελειακό το γεγονός ότι κάποιοι θα τις εξαργυρώσουν και κάποιοι άλλοι θα μείνουν στα μετόπισθεν, θα μείνουν ενδεχομένως "χαμένοι", με την αγοραία έννοια. Το να βγαίνει η νέα γενιά και να λέει "H γενιά σας φταίει για όλα!" είναι μια επικίνδυνη γενίκευση. Το ότι κάποιοι Δαμανάκηδες και λοιποί εξαργύρωσαν με το παραπάνω μία νύχτα και έκαναν καριέρα σαράντα χρόνια δεν σημαίνει ότι ήμασταν όλοι έτσι. Είναι μια μειοψηφία ελάχιστη. Οι άλλοι μπορεί να ψιλοβολεύτηκαν σε δουλειές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι άρμεξαν τη νύχτα του Πολυτεχνείου. Αναθρέψαμε μια πλαδαρή γενιά η οποία μάς κουνάει το δάχτυλο καθιστή. Δεν μπορώ τη λογική να τη γλείφουμε τη γενιά αυτή. Ναι, είναι μια γενιά που ξεσπιτώνεται, σπουδάζει, έχει διδακτορικά και μένει άνεργη. Είμαι πάντα ενοχική όταν ανοίγω στον πιτσαδόρο, γιατί είμαι πεπεισμένη ότι έχει πολύ καλύτερες σπουδές από μένα. Υπάρχει όμως και μια άλλη ομάδα αυτής της γενιάς η οποία σαπίζει στον καναπέ, αυτοί που δεν θέλουν να κάνουν τη μια ή την άλλη δουλειά, που περνούν τη μέρα καθιστοί μπροστά στο Ιnstagram και στο Facebook ή κατεβάζοντας ταινίες στον υπολογιστή. Με κώλο καθισμένο επανάσταση δεν γίνεται. Τίτλος».