Λάζαρος Βασιλείου:'Δεν ξέρω πόσες από τις παραστάσεις που έχουμε, μπορούν να βγάλουν τα έξοδα παραγωγής τους'

O Λάζαρος Βασιλείου, που το κοινό γνώρισε καλύτερα μέσα από το καθημερινό σίριαλ του ΑΝΤ1 Δίδυμα Φεγγάρια, μιλά για την πορεία του στον χώρο, το θέατρο και την επιτυχία...


Ποιος είναι ο απολογισμός της σύντομης παρουσίας σου στον καλλιτεχνικό χώρο; Τι θεωρείς επιτυχία; 

Είναι σημαντικό για εμένα να είμαι δημιουργικός σε αυτό που κάνω και να είμαι υγιής και δυνατός να μου δίνονται ευκαιρίες για δουλειές. Αυτό που δεν άργησα να διαπιστώσω είναι πως δεν μπορώ να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια για τίποτα, γιατί η ζωή πάντα σου κρατάει εκπλήξεις. Ουσιαστική επιτυχία είναι να δουλεύεις και να κάνεις συνέχεια βήματα προς τα εμπρός. Δεν μου λέει τίποτα μια επιτυχία-φωτοβολίδα. Η διάρκεια είναι δυσκολότερη και πολυτιμότερη από μία επιτυχία. Γενικότερα, δεν έχω υπομονή σαν άνθρωπος, αλλά έχω επιμονή. 

Ως νέος ηθοποιός, πώς βλέπεις αυτό τον πληθωρισμό παραστάσεων και νέων θεατρικών χώρων στην Αθήνα; 

Νομίζω πως η Αθήνα είναι η μόνη πόλη στην Ευρώπη που έχει τόσες παραστάσεις και τόσα θέατρα. Δεν ξέρω βέβαια πόσες από αυτές τις παραστάσεις καταφέρνουν να βγάλουν τα έξοδα παραγωγής τους. Πάντα σε περιόδους κρίσεων και πολέμων, υπήρχε έξαρση στις Τέχνες και το θέατρο. Δυστυχώς, όταν σου παίρνουν ξαφνικά από τα δέκα πράγματα που είχες συνηθίσει να έχεις, τα έξι, πρέπει να μάθεις να ζεις και με τα τέσσερα. Είναι σημαντικό να υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες και νέοι θεατρικοί χώροι που τολμούν να είναι δημιουργοί και να κάνουν πράγματα. Ο Θοδωρής (σ.σ. Βουρνάς) είναι από τους ανθρώπους που τολμούν να δοκιμάσουν νέα πράγματα και νέες δραματουργίες, φεύγοντας από την πεπατημένη. Είναι βέβαια πια και τόσες οι παραστάσεις που παίζονται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων και τόσα τα φεστιβάλ, που δεν γνωρίζω κατά πόσο το κοινό μπορεί να στηρίξει το σύνολο των παραστάσεων που παίζονται στην Αθήνα. Εκεί είναι που το μεράκι ενός νέου καλλιτέχνη, μετράει περισσότερο από το ταμείο του, δηλώνει ο ηθοποιός σε συνέντευξή του στο Artic.gr.

Σε αυτές τις δύσκολες οικονομικές περιόδους, θεωρείς πως το εμπορικό θέατρο είναι ικανότερο να γεμίσει τις θέσεις τους, από ό,τι μία πιο πειραματική δουλειά; 

Το εμπορικό θέατρο πάντα θα έχει το κοινό του, αλλά και οι πειραματικές ή θεατρόφιλες δουλειές διαμορφώνουν δυναμικά το κοινό τους. Μ’ ενοχλεί πάρα πολύ να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, ανόμοια δραματουργικά είδη και ανόμοιες φωνές. Έχω μάθει στη ζωή μου να βλέπω κάτι ως είναι κι όχι σε σχέση με άλλα πράγματα. Δεν μπορείς να συγκρίνεις μία παράσταση Σαίξπηρ με μία παράσταση Ρέππα-Παπαθανασίου, ή μία «εναλλακτική» παράσταση μ’ ένα μεγάλο μιούζικαλ. Αν θες να συγκρίνεις δύο παραστάσεις, πρέπει να είναι του ίδιου είδους, ένα έργο των Ρέππα-Παπαθανασίου ας πούμε με μία άλλη σύγχρονη ελληνική κωμωδία, ή ένα ανέβασμα Σαίξπηρ μ’ ένα άλλο ανέβασμα Σαίξπηρ. Βλέπω θετικά να υπάρχουν όλα τα είδη, για να μπορείς να διαλέξει ο θεατής ανά πάσα ώρα και στιγμή οποιοδήποτε είδος του ταιριάζει.