«Το Πράσινό μου το Φουστανάκι»: Ένα έργο διαμάντι στο θέατρο «Αλκμήνη»

Ένα έργο διαμάντι παρουσιάζεται στη σκηνή του θεάτρου «Αλκμήνη», για λίγες μόνο παραστάσεις.

«Το πράσινό μου το φουστανάκι» είναι ένας θεατρικός μονόλογος, που στον καθένα ξεχωριστά έχει κάτι να του θυμίσει από την καθημερινότητα, τις εμπειρίες, τους φόβους του και όλα όσα σκέφτεται ενδόμυχα, αλλά δεν αρθρώνει με λέξεις.

Ποια είναι η πρωταγωνίστρια; Ένας άνθρωπος όπως όλοι. Με κανονικό σπίτι, με λίγα χρήματα στην τράπεζα και πολλές υποχρεώσεις, με μια ζωή τόσο αδιάφορη φαινομενικά, που κάνει και την ίδια να αναρωτιέται αν μπορεί να γεμίσει ακόμα και τον ελάχιστο θεατρικό χρόνο ενός μονολόγου. Ή μήπως με την αλήθεια της καταφέρνει να φέρει τον θεατή αντιμέτωπο με τον καθρέφτη για να αντικρίσει το είδωλό του;

Η ηρωίδα αποκαλύπτεται στον θεατή, ξεσκεπάζεται και αποκτά ταυτότητα. Έχει ένα όνομα, ένα σπίτι σε μια οδό και καπνίζει μια συγκεκριμένη μάρκα τσιγάρων. Πίνει καφέ σε διαφορετικό σημείο του νέου της σπιτιού κάθε φορά, ψάχνοντας να βρει ποιο της αρέσει, ποιο της ταιριάζει πιο πολύ, ακολουθώντας ένα περίεργο μονοπάτι αυτογνωσίας. Έχει έναν ξάδερφο που αγαπά να μισεί, γιατί είναι τόσο διαφορετικός από εκείνη, γιατί δεν φοβάται να ξεστομίσει όσα σκέφτεται, γιατί εκείνος έχει τον τρόπο να παίρνει αυτό που θέλει. Ίσως γιατί η ίδια πολλές φορές παίρνει αυτό που της δίνουν και συμβιβάζεται με φιλικό σεξ και ρηχές σχέσεις. Ίσως γιατί ο ξάδερφός της ξέρει πως αν κάποιον τον κάνεις αδύναμο, μπορείς έπειτα να τον πατήσεις. Κι εκείνη την έχουν πατήσει, όμως φόρεσε ξανά και ξανά το πράσινο το φουστανάκι της, που όσες φορές κι αν το έχει πλύνει, τη συντροφεύει κολλημένο πάνω της σε χαρές και σε λύπες. Είναι αυτό που καμιά φορά την κάνει να ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος, γιατί είναι το δικό της πράσινο φουστανάκι, ένα κομμάτι συνδεδεμένο με τη μοίρα της, που ονειρεύεται να αλλάξει σκαρώνοντας στίχους σε δεκαπεντασύλλαβο και ψάχνοντας τη θέα πάνω από τις ταράτσες των πολυκατοικιών.

Το κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου έχει τη δύναμη της απλότητας, την ορμή του ρεαλισμού και την αμεσότητα μιας, χωρίς ωραιοποίηση, απεικόνισης της πραγματικότητας. Αληθινό, με διακυμάνσεις όπως η ίδια η ζωή, κωμικό και δραματικό ταυτόχρονα, ξεγυμνώνει τόσο τη μοναξιά, που τελικά την ξορκίζει.

Η ερμηνεία της Τζούλης Σούμα είναι εξαιρετική. Με έναν μοναδικό τρόπο επιτυγχάνει τη μετάβαση από το δράμα στο χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, αναδεικνύοντας τις διακυμάνσεις του κειμένου και προσφέροντας στον θεατή όχι μόνο ταύτιση, αλλά και το ζητούμενο κάθε σπουδαίου θεατρικού ανεβάσματος, την κάθαρση. Χωρίς υπερβολές, σαν να είναι γραμμένος ο ρόλος αποκλειστικά για την ίδια, παίρνει τον θεατή από το χέρι και τον ταξιδεύει σε μια διαδρομή έντονων συναισθημάτων, ούσα ιδιαίτερα επικοινωνιακή κατά την ερμηνεία της. Είναι χαρακτηριστικό πως το αίσθημα που προκαλεί στο κοινό είναι αυτό του διαλόγου επί προσωπικού. Πόσο σπάνιο να αισθάνεται ο θεατής μοναδικός σε μια παράσταση;

Σε αυτό συμβάλει η σκηνοθεσία της Μαρίας Αιγινίτου, που αριστοτεχνικά φροντίζει να διατηρείται ο ρυθμός του κειμένου, μετατρέποντάς το σε μια πραγματική εκ βαθέων εξομολόγηση. Λιτή, γρήγορη, δίνει την αίσθηση πως ο μονόλογος κρατά ελάχιστα, ενώ στην πραγματικότητα δεν θέλεις να τελειώσει….

Τα σκηνικά του Γιάννη Θεοδωράκη έχουν την απλότητα της ηρωίδας. Καθόλου στατικά, συνδράμουν στη δημιουργία της ρευστότητας μιας συνεχούς και αδιάκοπης εναλλαγής, που χαρακτηρίζει την ίδια τη ζωή.

Τα πιο σκληρά τραύματα τα προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος στον εαυτό του. και , όπως λέει η ηρωίδα, «η αγάπη είναι ο φόβος μην τη χάσεις»…
Τι γίνεται όμως αν τη χάσεις τελικά;
Μήπως παύει ο φόβος;

Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε!

Σε σκηνοθεσία Μαρίας Αιγινίτου
Ερμηνεύει η Τζούλη Σούμα

Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κουστούμια: Νίκος Καρδώνης
Φωτισμοί: Δημήτρης Μπαλτάς
Μουσική: Σπύρος Παρασκευάκος
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Καστρησίου
Μακιγιάζ: Βαγγέλης Θώδος
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Τζίνα Φουντουλάκη