Παντελής Καναράκης: Έχω μάθει να εκτιμώ τα πιο απλά πράγματα και να είμαι χαρούμενος με αυτά

Συνέντευξη παραχώρησε ο αγαπημένος ηθοποιός, Παντελής Καναράκης στο postmodern και τον Δημήτρη Καλαντζή. Μεταξύ άλλων μίλησε για τη δουλειά και τον έρωτα.

Πώς διαμορφώνεται συνολικά το lifestyle σου; Πάνω από όλα η δουλειά;
Πάνω από όλα. Δεν ξέρω αν αργότερα, στα χρόνια του γήρατος, το μετανιώσω, αλλά έχω τη δουλειά πάνω απ΄ όλα. Η αλήθεια είναι πως όταν πηγαίνει καλά η δουλειά, πηγαίνουν καλά και τα υπόλοιπα. Όταν δεν πηγαίνει καλά η δουλειά, δεν πηγαίνουν και τα υπόλοιπα πολύ καλά. Δουλεύω πάρα πολύ. Οι φίλοι παίζουν σημαντικό ρόλο, μαζευόμαστε, παίζουμε παιχνίδια, συζητάμε. Σαφέστατα σημαντικός είναι ο έρωτας, να μπορείς να αισθάνεσαι γεμάτος και από αυτό το συναίσθημα… 

Δύσκολος στην εποχή μας ο έρωτας…
Όλα είναι δύσκολα. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν πάρα πολλή δουλειά.

Και που να βρεις το χρόνο, όταν τρέχεις για τη δουλειά;
Σε φάσεις που έπρεπε να «διαλέξω» (σε εισαγωγικά), δεν έδωσα το βάρος στον έρωτα, όσο έδωσα στη δουλειά. Όλα τα δύσκολα όμως είναι για να κατακτώνται. Είναι πως θα το παλέψεις, πως θα το παλέψει και η άλλη πλευρά, πόση διάθεση υπάρχει… Δύσκολο είναι, αλλά στη ζωή… όλοι στα δύσκολα έχουμε μάθει. Λίγα είναι τα εύκολα.

Προτιμάς τις μακροχρόνιες σχέσεις που εξασφαλίζουν μία σιγουριά ή τους σύντομους και δυνατούς έρωτες; 
Έχω περάσει καλά σε σχέσεις on / off, έχω περάσει καλά και σε μακροχρόνια σχέση. Έχω περάσει όμως και κακά στη μία ή στην άλλη περίπτωση. Γενικά, θέλω να περνάω καλά. Αν αυτό γίνεται με μία σχέση που έχει μονιμότητα και αποκλειστικότητα, όπως έχει υπάρξει, το θέλω. Αν γίνεται με μία σχέση πιο χαλαρή, που να έχουμε τις προσωπικές μας στιγμές, και πάλι το θέλω. Δεν βάζω στάνταρτ.

Όταν είσαι ερωτευμένος, αποδίδεις καλύτερα στη δουλειά σου;
Όχι (γέλια). Ούτε μου δίνει, ούτε μου αφαιρεί κάτι από τη δουλειά μου. Μπορεί να πάω σε μία πρόβα και να είμαι στεναχωρημένος γιατί έχω μαλώσει… Αλλά θα μπορούσα να είχα μαλώσει και με τον μπαμπά μου. Κοίτα, σίγουρα υπάρχει ένα «χάσιμο» στην πρώτη καψούρα αλλά δεν επιτρέπω να επηρεάζει τη δουλειά μου.

Τι άλλο έχει η καθημερινότητα σου;
Προσέχω πολύ την εμφάνισή μου. Ασχολούμαι με τη γυμναστική χρόνια τώρα, είμαι και ποδηλάτης…
Στην Αθήνα; Έχεις αυτοκτονικές τάσεις;
Έχεις δίκιο. Κι εγώ έχω χτυπήσει, έχω πάει στο νοσοκομείο… Πλέον κινούμαι τοπικά, στην περιοχή μου αλλά μου αρέσει πολύ το ποδήλατο για να το εγκαταλείψω. Προσέχω επίσης τι τρώω, την ποιότητα των τροφών… Επίσης μου αρέσουν πολύ οι μετακομίσεις. Όποιος κάνει μετακόμιση, πηγαίνω και λέω «αυτό θα μπει εδώ και αυτό εκεί». Μου αρέσει πολύ να τακτοποιώ.

Α, γι αυτό έκανες και τόσο όμορφο το καμαρίνι…
Πάντα επιμελούμαι τα καμαρίνια. Στο σπίτι μου δεν θα ακούσεις τη φράση «μωρέ, που το έχω βάλει…». Είναι όλα τακτοποιημένα. Τα ρούχα με τα χρώματα… όλα στη θέση τους. Με αγχώνει το αντίθετο. Μου αρέσει ακόμα να γελάω. Είναι λίγες οι μέρες που δεν γέλασα, έστω και για λίγο, με κάτι. Ζω μια εφηβική ζωή και αυτό με κάνει ευτυχισμένο άνθρωπο.

Ποιο είναι το «μότο» της ζωής σου;
Δεν ξέρω αν έχω πραγματικά κάποιο «μότο». Υπάρχει ένας αγώνας μέσα μου για να περνάω καλά. Όχι ερήμην των καταστάσεων ή καταπατώντας τα δικαιώματα των άλλων. Νομίζω όμως ότι αυτή η ζωή είναι δώρο και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Το ότι εγώ βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και πίνω τσάι μαζί σου, λίγο πριν την παράσταση, είναι κάτι πολύ απλό αλλά ταυτόχρονα και πολύ όμορφο, αν σκεφτείς ότι την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι άνθρωποι είναι ασθενείς ή βρίσκονται παγιδευμένοι στα ερείπια ενός σεισμού… Με τα χρόνια έχω μάθει να εκτιμώ τα πιο απλά πράγματα και να είμαι χαρούμενος με αυτά.