Παντελής Καναράκης: Θα ήθελα ιδανικά να κάνω δράμα

Συνέντευξη παραχώρησε ο Παντελής Καναράκης στο postmodern.gr και τον Δημήτρη Καλαντζή και μεταξύ άλλων μίλησε για τα όχι που έχει πει σε προτάσεις, καθώς και για την επιθυμία του να παίξει σε δράμα.

Δεν έχουμε δει «πολύ Καναράκη». Φαίνεται ότι κάνεις προσεκτικές επιλογές…
Είναι περισσότερα τα «όχι» μου από τα «ναι» μου. Δυσκολεύομαι να πάω κάπου. Έχω τελείως προσωπικό κριτήριο. Ναι, είμαι ένας άνθρωπος φιλόδοξος, του εμπορικού θεάτρου, δεν το αρνούμαι, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν θα πάω να παίξω κάπου επειδή «θα ασχοληθεί πολύ ο τύπος»… Διαλέγω τις δουλειές μου πρωτίστως με καλλιτεχνικά κριτήρια και δευτερευόντως να περάσω και καλά, αν είναι οι συνθήκες καλές.

Αυτή η διαφορά «εμπορικού» και «καλλιτεχνικού» υφίσταται;
Δεν μπορείς να πεις ότι υπάρχουν οι μεν και οι δε, ούτε όμως ότι κάνουν όλοι τα πάντα. Υπάρχει ένα κομμάτι του θεάτρου με κλασσικό ρεπερτόριο, με παραστάσεις που έχουν έμπνευση και κάποιες ίσως «δύσκολες» δουλειές, υπάρχει ένα άλλο κομμάτι πιο εμπορικό, που θέλει όμως να κρατάει την ποιότητα και υπάρχει και το τρίτο κομμάτι που ενδιαφέρεται μόνο για την εισροή κόσμου. Έχω δει πολύ καλούς ηθοποιούς σε πολύ κακές δουλειές – και δεν έχασαν το ταλέντο τους – και έχω δει πολύ κακούς ηθοποιούς σε πολύ καλές δουλειές.

Εσύ επιλέγεις προτάσεις που είναι κωμικές, έτσι;
Έτσι έχω μάθει, κι έτσι με έχει μάθει ο χώρος. Θα θελα ιδανικά να κάνω ένα δράμα αλλά το θέλω εγώ. Όταν κάποιος σκέφτεται να ανεβάσει Άμλετ, δεν θα του πάει στο μυαλό να καλέσει τον Καναράκη για κάποιον ρόλο.

Ο Καναράκης θα ήθελε να παίξει; 
Ναι, αμέ. Οι ηθοποιοί είμαστε άνθρωποι ανήσυχοι, που ψαχνόμαστε. Τώρα, αν με ρωτάς τι θυσίες θα έκανα γι αυτό, δεν μπορώ να το ξέρω. Δηλαδή, αν ήταν μία παράσταση που θα έπαιρνα μόνο τα εισιτήρια μου πέρα – δώθε και ό,τι προκύψει, δεν είμαι σίγουρος ότι θα το έκανα.

Σε αγχώνει το γεγονός ότι δεν έχεις παίξει Άμλετ ή στη Λυσιστράτη του Μαρμαρινού; 
Όχι, καθόλου δεν με αγχώνει. Με αγχώνει μόνο η παρουσία μου στο χώρο. Τρέμω στην ιδέα ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν τα τηλέφωνα, θα σταματήσουν να σε θέλουν… Το αν με φωνάξει ο Μαρμαρινός, που μου αρέσει πολύ, ή ο Λιβαθινός ή οι Ρέππας – Παπαθανασίου ή ο Ρήγας, έχει να κάνει μόνο με τη στιγμή της πρότασης. Μακάρι να με φώναζαν όλοι. Το καλό που τους θέλω (γέλια).