Τένια Μακρή: Πίστεψα ότι ο καρκίνος ήρθε για να μου δώσει ένα μάθημα και να με πάει παρακάτω

Στο Down Town της Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη παραχώρησε συνέντευξη η Τένια Μακρή και μεταξύ άλλων μίλησε και για το μεγάλο πρόβλημα υγείας που πέρασε, τον καρκίνο με τον οποίο ήρθε αντιμέτωπη.

Το προηγούμενο βιβλίο σας «Γιατί σ’ αγαπώ», το γράψατε τελικά για τον σύζυγό σας, κυρία Μακρή;
Ναι, φυσικά.

Τελικά, γιατί τον αγαπήσατε; 
Γιατί με αγάπησε πάρα πολύ! Μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι ένας άξιος άνθρωπος, καλός. Δημιουργήσαμε μία σχέση σεβασμού και αγάπης. Αυτό μας βοήθησε να εξελιχθούμε και να αναπτυχθούμε σαν άνθρωποι. Πήγαμε παρακάτω μέσα από αυτή τη σχέση. Και φυσικά φέραμε στον κόσμο την κόρη μας.

Υπάρχουν μυστικά για τις σχέσεις; 
Ναι, βέβαια. Οι σχέσεις θέλουν πολλή δουλειά. Είναι κάτι ζωντανό. Καλούνται δύο άνθρωποι διαφορετικοί να συνυπάρξουν, φέρνοντας εμπειρίες από τελείως διαφορετικούς κόσμους. Αυτό δεν είναι εύκολο, όπως καταλαβαίνεις.

Αναρωτιέμαι, σε μία εποχή που τα έχουμε όλα, πώς γίνεται οι σχέσεις να καταρρέουν τόσο απλά, ενώ οι παππούδες μας, για παράδειγμα, που έζησαν κατοχή και πόλεμο, έμειναν μαζί μία ζωή; 
Κοίτα, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα ήταν ιδανικά και τότε. Ναι, σήμερα τα έχουμε όλα. Αλλά μήπως μας ενώνουν λιγότερα με τους άλλους; Οι παππούδες μας μπορεί να έμεναν μαζί, αλλά δεν σημαίνει ότι είχαν όλοι και ποιότητα μέσα στη σχέση τους. Δεν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Σε περιπτώσεις κακουχιών, οι άνθρωποι ενώνονται για να πολεμήσουν τον εχθρό. Έτσι, λοιπόν, έμεναν μέσα σε μία σχέση, ακόμα και από ανάγκη. Αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση τους ήταν γλυκιά και αγαπησιάρικη. Μπορεί να ήταν μία σχέση ανάγκης. Εδώ, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν τέτοιου είδους σχέσεις. Άλλοι κρατούν τη σχέση και άλλοι σπάνε. Και στο δρόμο όλο αυτά συζητάμε με τον κόσμο. Μου αναφέρουν πράγματα που είχαν ακούσει να λέω και τα εφαρμόζουν.

Εσείς από πού παίρνετε συμβουλές; 
Είχα τον επόπτη μου. Είχα κι εγώ τον δικό μου ψυχολόγο!

Συγγνώμη, αλλά ο ψυχολόγος πάει και ο ίδιος σε ψυχολόγο; Οξύμωρο δεν είναι; 
Καθόλου! Ο οδοντίατρος βγάζει μόνος του τα δόντια του; Τα θεραπεύει μόνος του; Όχι. Όλοι χρειαζόμαστε μία στήριξη. Έτσι θωρακιζόμαστε για να αντέξουμε.

Πώς διαχειριστήκατε τον χαμό του συζύγου σας; 
Πολύ δύσκολα. Τον έχασα από καρκίνο. Ήταν τρία δύσκολα χρόνια, μέχρι να φύγει. Έβλεπα ένα παλικάρι μέχρι εκεί επάνω να λιώνει και να τον τρώει η αρρώστια. Κι εγώ ήμουν δίπλα του και δεν άφηνα τη θλίψη μου να με καταβάλει. Έπρεπε να ήμουν εκεί και να του δίνω κουράγιο. Αυτό έκανα! Τρία χρόνια μετά, έφυγε. Ακολούθησαν πέντε χρόνια δύσκολα. Τα τρία πρώτα έπρεπε να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα. Είχα θλίψη κι ήταν τότε που χρειάστηκα τον ειδικό. Από την άλλη, ένιωθα μισή. Όταν είσαι όλη σου τη ζωή με έναν άνθρωπο, με το στήριγμά σου κι αυτός δεν υπάρχει ξαφνικά, τότε χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Αλλά έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου, να είμαι γερή και δυνατή για το παιδί μου.

Βιργινία, με ποιον τρόπο στήριξες τότε τη μητέρα σου; 
Η αλήθεια είναι πως τότε δεν έκανα πολλά. Σπούδαζα ψυχολογία στο εξωτερικό και πήγα μόνο μία βδομάδα στην Ελλάδα, για να είμαι δίπλα της. Είχα εξεταστική εκείνη την περίοδο και δεν μπορούσα να λείψω.

Ωστόσο, βρεθήκατε κι εσείς αντιμέτωπη με τον καρκίνο, κυρία Μακρή. Φοβηθήκατε τότε ότι θα μείνει μόνη της η Βιργινία; 
Ναι, οπωσδήποτε και μου πέρασε σαν σκέψη από το μυαλό μου. Από την άλλη, πείσμωσα. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα πεθάνω. Αλαζονικό ακούγεται, αλλά έπρεπε να πάρω δύναμη από κάπου. Πίστεψα ότι ο καρκίνος ήρθε για να μου δώσει ένα μάθημα και να με πάει παρακάτω. Και εξελίχθηκα, είδα τα πράγματα διαφορετικά. Πλέον είμαι καλά και, κάθε 6 μήνες που κάνω τις εξετάσεις μου και είναι καλές, ανανεώνω το συμβόλαιό μου με τη ζωή. Έτσι είναι.
Βιργινία: Σ’ αυτή την περίπτωση, ήμουν δίπλα στην μητέρα μου. Έστω και σιωπηλά. Δεν είχα να πω πολλά. Είχα πολλά να κάνω. Να της δίνω δύναμη και κουράγιο με την παρουσία μου. Τη στήριξα όσο μπορούσα. Και σήμερα το κάνω που, ευτυχώς, είναι πολύ καλά!