Φαίδων Καστρής: Μιλάει για τη δύσκολη κατάσταση των ηθοποιών...

Ο ηθοποιός,Φαίδων Καστρής,μίλησε τόσο για το ποιο είδος θεάτρου τον εκφράζει πιο πολύ όσο και για τη δύσκολη κατάσταση των ηθοποιών...


Ως ηθοποιός έχετε ασχοληθεί με πολλά και διαφορετικά είδη. Ποιο σας εκφράζει περισσότερο; 

''Κάποτε θα σας έλεγα πως το αρχαίο δράμα είναι το θέατρο που ονειρεύομαι και θέλω να υπηρετήσω, επίσης το θέατρο του μεγάλου ποιητή, του Σαίξπηρ, το ρεπερτόριο γενικά, οι μεγάλοι συγγραφείς, όλα αυτά που πάνω κάτω είναι ο στόχος της πλειονότητας των ηθοποιών, όταν βγαίνουν από τη δραματική σχολή. Βλέπετε ,όμως, δεν αποφασίζουν οι ηθοποιοί, οι ηθοποιοί επιλέγονται κι αν! Τώρα μετά από πολλά χρόνια το είδος που μ’ εκφράζει είναι περισσότερο είδος ανθρώπων και καλλιτεχνών, παρά είδος θεάτρου. Αλλά αγαπώ τους μονολόγους, έχω κάνει τρεις και νομίζω η προσωπική αυτή σχέση σε όλα με το κείμενο, τον σκηνοθέτη, το κοινό ήταν πολύ πολύ έντονη και μου πήγε. Αλλά βασικά ,θα έλεγα πια ότι μου πάει το θέατρο που γίνεται, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα''.

Σήμερα τα πράγματα για τους ηθοποιούς είναι πολύ δύσκολα. Πώς αντιμετωπίζετε εσείς αυτήν την κατάσταση; 

''Δεν είναι εύκολο για κανέναν να αντιμετωπίσει αυτό που ζούμε, έτσι δεν είναι; Ευτυχώς έχω σκληραγωγηθεί από τη ζωή μου στο θέατρο, σε πρακτικό επίπεδο, βιοποριστικό. Το θέατρο με γαλούχησε στα λίγα.. Ηθοποιός θεάτρου, άρα ολιγαρκής… Δεν έχω παράπονο, μας προετοίμαζαν εμάς τα «ρομαντικά παιδιά» του χώρου με τους μικρούς μισθούς και τα τόσα χρόνια λιτότητας κι όταν έφτασα πια να μπορώ κι εγώ να πάρω έναν κάπως αξιοπρεπή μισθό, ήρθε η κρίση και μας πήγε πίσω, φτου κι απ' την αρχή, είναι σαν ένα παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι: το φιδάκι! Πώς να το αντιμετωπίσεις ; Εγώ στέκομαι απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν ολόκληρος, με ό,τι είμαι, πιστεύω κι ονειρεύομαι, κάνω πως δεν το βλέπω.Δεν θα με νικήσει, μπορεί ίσως να με σκοτώσει- υπερβολές- να με εξαφανίσει, πάντως δεν μπορεί να με αλλάξει. Όσες Κερκόπορτες και να ανοίξω εγώ ο ίδιος, λυγίζοντας στην ανάγκη μου, όλο μου το είναι θα αντιστέκεται. Και τότε φεύγω, εγκαταλείπω… Τίποτε δεν πωλείται ! Δεν έρχονται επενδύσεις, αδιαφορούν οι επενδυτές για τις ψυχές ! Μαθαίνω να ζω με τα ελάχιστα, αλλά στο θέατρο θα κάνω πάντα αυτό που με κάνει να χαίρομαι που παίζω και ζω. Ελπίζω σε μια συσπείρωση των δυνάμεων, ελπίζω στους νέους που θα μας συμπαρασύρουν ,που θα μας εμπνεύσουν σ’ έναν νέο αγώνα διεκδικήσεων... Δεν γίνεται αλλιώς. Στους ηθοποιούς πια, δεν έμεινε τίποτε όρθιο στα εργασιακά, τίποτε. Πίστη και πείσμα και υπομονή και το όνειρό μας , μόνο αυτό θα μας σώσει!''.

Ποιο είναι το μεγάλο προτέρημα και ποιο το μεγάλο ελάττωμα του ελληνικού θεάτρου σήμερα; 

''Το μεγάλο προτέρημα είναι οι νέοι καλλιτέχνες, καλύτερα εκπαιδευμένοι και πιο έτοιμοι από ποτέ, πολλοί από αυτούς περίμεναν χρόνια, δουλεύοντας στην αφάνεια: σκηνοθέτες, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, μουσικοί, χορευτές όλοι, ένας νέος κόσμος, ένα δυναμικό ζωής και δημιουργίας που βράζει, που ονειρεύεται και δημιουργεί, και απέναντί του, όπως πάντα, οι Κρέοντες που λέγαμε πριν... Με τα συστήματα και τους κώδικές τους ! Έχει γκρεμιστεί, να ξέρετε, η «Πυραμίδα» και καλώς θα έλεγα, γιατί η Πυραμίδα είναι πάντα μνημείο ενός κατεστημένου. Τώρα όμως περνάμε ένα επικίνδυνο κι ευαίσθητο χρονικά διάστημα, γιατί στα ερείπιά της πατάμε όλοι, ανακατευόμαστε, μπερδευόμαστε μεταξύ μας, δυστυχώς αυτοκαταργούμαστε μ’ έναν τρόπο. Θέλει προσοχή, γιατί αυτό είναι πάντα προς όφελος των μετριοτήτων και των απατεώνων. Όμως να μην γκρινιάζουμε , έχουμε καλό θέατρο, πολύ καλό, πρέπει να γίνουν επιδέξιοι στην ανεύρεσή του και οι θεατές, τώρα είναι η ώρα πραγματικά που πρέπει οι θεατές, οι θεατρόφιλοι, να βοηθήσουν, να εμπιστευθούν, να στηρίξουν τα νέα παιδιά, να τα ανακαλύψουν - κι ευτυχώς το κάνουν – να μην υποκύπτουν μόνο στα θεατρικά μικρά ή μεγάλα «πολυκαταστήματα». Το καλύτερο μπορεί να μην έχει την προβολή που του αξίζει, ας δουλέψουμε αυτό το παλιό «στόμα με στόμα» , γιατί ζούμε δύσκολους καιρούς''.

Πηγή:Entertv.gr