300 πήχεις ξερών κιτρινισμένων φύλλων, 50 πήχεις ακλόνητης πίστης και 30 πήχεις καταδίκης.

Γράφει η Ειρήνη Μπαζάνη:

Ο σουηδικός ποδοσφαιρικός όμιλος αξιοποιεί ως ανεξάντλητη πηγή συμβόλων τα βιβλικά αποσπάσματα περί κατασκευής της Κιβωτού. «Και είδεν ο Θεός την γην, και ιδού, ήτο διεφθαρμένη. Διότι πάσα σαρξ είχε διαφθείρει την οδόν αυτής επί της γης». Στους κόλπους του σουρεαλιστικού μικρόκοσμου που ξετυλίγεται ενώπιον του αισθητηρίου των θεατών, οι άνθρωποι γλεντούν, αυνανίζονται, γευματίζουν και ερωτεύονται. Στα μάτια του θεατή ανακυκλώνονται καθημερινές πράξεις οι οποίες απορρέουν από την ανάγκη ανεύρεσης της ευτυχία και της ψυχικής γαλήνης. Αποστολή μη υλοποιήσιμη λόγω του πεπερασμένου της ανθρώπινης ύπαρξης που αδυνατεί να αγγίξει την απόλυτη ψυχική αναβάθμιση. Ο μικρόκοσμος θα συντριβεί από έναν κατακλυσμό.
Στην κεντρική σκηνή της Στέγης, η ίδια ομάδα που παίζει και σκηνοθετεί, στήνει ένα νατουραλιστικό σκηνικό σε πολλαπλά επίπεδα και στρώσεις που αποκαλύπτεται σταδιακά κατά τη διάρκεια των 55 λεπτών του οπτικοακουστικού υπερθεάματος. Έξι επτασφράγιστα ξύλινα σπιτάκια οριοθετούν ένα υποκατάστατο κοινωνίας που πρόκειται να εκτοξευτεί σε ένα ψυχωτικό σύμπαν αλλοφροσύνης και μυστηριακών ταμπλό βιβάν. Η μυστήρια γιγαντοθόνη, τοποθετημένη ακριβώς πάνω από τη σκηνή προβάλλει μία βιντεοσκόπιση -ή τουλάχιστον έτσι ο θεατής νομίζει- ενός ηλικιωμένου άντρα συνδεδεμένο με σωληνάκια και καλώδια με μία κρεμάστρα που χρησιμέυει ως χερούλι για να ανασηκώνεται από το κρεβάτι. Αυτή αποτελεί και τη μοναδική ένδειξη ζωής. Απέναντι του ένα περιστέρι εγκλωβισμένο σε κλουβί, αντί για κλαδί. Οι υπνωτιστικές συνθέσεις του Roy Anderson (σημαντική σκηνοθετική επιρροή) γύρω από τη ζωή και το θάνατο έχουν ήδη γίνει εμφανείς.

H γιναντοοθόνη δείχνει τον άντρα να σηκώνεται και όλοι νομίζουμε πως βλέπουμε κάποιου είδους αρρωστημένο βίντεο σε λούπα. Ο άντρας βγαίνει έξω από το πρώτο ξύλινο σπιτάκι και σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας εμφανίζεται μπροστά στη σκηνή, και ούτε που ξέρει τι έχει κάνει, έχει δημιουργήσει ένα καινούριο είδος θεάτρου μετατρέποντας τη σχέση του με τον κινηματογράφο τουλάχιστον σε ζωτική. Δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους μέσα από τα ξερά φύλλα και τα ψηλά δέντρα οι 5 μαυροντυμένοι κάμεραμαν έχοντας ως μεταφορικό μέσο την αεικίνητη κάμερα τους που τροφοδοτεί την οθόνη-Θεό. Οι μαυροντυμένοι άνδρες με σύγχρονους φωτισμούς, τα τροχοφόρα δάπεδα για travelling και κάμερες υψηλής τεχνολογίας ακολουθούν προκαθορισμένη πορεία σπίτι προς σπίτι κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού - ποτέ ανάποδα. Κάθε κύκλος μας φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια αυτού του μπλαβιασμένου χωριού, καθώς τα σπιτάκια παρ'όλη την αυστηρή τους πρόσοψη, είναι ανοιχτά από την πίσω πλευρά και μόνο η κάμερα - προέκταση πλέον των ματιών του θεατή - με τους εραστές της μπορεί να μας βολέψει κάπου μέσα τους.
Οι ομιλίες θα ήταν περιττές, και τα λόγια καλύπτονται αριστοτεχνικά με τη χρήση παλμικών soundtrack, όπως το "Heavenly Salvation" των The persuasions που εισάγει τη μυστικιστική μπλουζ στο έργο και καθιστά ακόμα πιο ξεκάθαρα (ή μήπως διαστρεβλώνει;) τα κίνητρα των χαρακτήρων που ζουν με τον φόβο της πλημμύρας στους μικρόκοσμους τους. Εξάλλου, ολόκληρη η παράσταση αφορά την υπαρξιακή αναζήτηση του ανθρώπου.Μας δίνετε η αίσθηση της έννοιας "άνθρωπος" ως ένα προβληματισμένο ον που πιστεύει ακράδαντα - παρά την έλλειψη γνώσεων - στην δυνατότητα διαμόρφωσης της ζωής του, και κατ'επέκταση του κόσμου, αλλά είναι καταδικασμένο να αποτυγχάνει ξανά και ξανά σε αυτόν τον ατέρμονο θανατικό κύκλο της ίδιας του της υπερπροσπάθειας. Αυτό που μας αγγίζει βαθύτατα δεν είναι η αποτυχία, αλλά κυρίως η ακλόνητη πίστη στη δυνατότητα επιτυχίας. Η νεαρή καταπιεσμένη έφηβη φλερτάρει με τη δύναμη της μοίρας και τις συνέπειές της, όταν προσπαθεί να ξεφύγει από τη ψυχαναγκαστική δασκάλα πιάνου της λόγω του έρωτα της με το νεαρό που έλεγχε την μακέτα/μινιατούρα του χωριού τους . Η περιπλάνηση της στο δάσος και η βαθμιαία συσκότιση της σκηνής στρέφουν τηνκάμερα οπλισμένη με φλας προς το πρόσωπο της και ο κύριος David Lynch (δεύτερη σημαντική επιρροή) σέρνει την Laura Dern από τα ξανθιά μαλλιά της στο δικό μας βουβό έργο. Η απόφαση τους να το σκάσουν μαζί, μας εισάγει σε μία ονειρική διαφυγή στολισμένη με τη χειμερινή συμφωνία του Vivaldi που τελειώνει βίαια με την αποκάλυψη τους στους υπόλοιπους κάτοικους του χωριού οδηγώντας στην αποτυχία.

Oι ουρανοί πέφτουν, τα δέντρα ανασηκώνονται ολόκληρα, και η σκηνή ανοίγοντας μετατρέπεται σε μία λίμνη. Ένας ουρανοκατέβατος γάτζος ανασύρει από τη λίμνη έναν αμνό που σοκάρει τους θεατές. Ο στρατιώτης παίζει με δυναμιτάκια, μια σεξουαλικά καταπιεσμένη γυναικεία φιγούρα γεννάει με βογγητά κοχύλια, μία παρέα νέων ανδρών φοράει μάσκες γλάρων και τοξοβολεί τον καλύτερό της φίλο αντί για το μήλο του Τέλου, ένα άλλο ζευγάρι βγάζει έξω την κόρη του με σύνδρομο Down για να ικανοποιήσει τις σαρκικές τους ανάγκες και εκείνη κρυφοκοιτάζει από το παράθυρο. Το σιωπηλό μοναχικό αγοράκι σκοτώνει το περιστέρι του διασωληνομένου γέρου. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την τραγικότητα της αμαρτωλής του φύσης. Απόγονοι του Κάϊν και γόνοι της αμαρτίας. Η μακέτα έχει ήδη ανατιναχθεί.

Για φινάλε, οι Σουηδοί Ευρωπαίοι συμπολίτες μας κάνουν την εξαιρετική επιλογή του δεκάλεπτου εντυπωσιακού τραγουδιού "sinnerman" της Nina Simon που οι στίχοι και οι χορευτικές φιγούρες των ηθοποιών που σταυροκοπιούνται και βυθίζουν τα κεφάλια τους σε κουβάδες με νερό, θέτουν για ακόμα μια φορά στον θεατή ένα ερώτημα: "αμαρτωλέ άνθρωπε, πού θα τρέξεις να κρυφτείς; Τρέξε κάτω από τις πέτρες, εκείνες πώς θα σε χωρέσουν; Τρέξε στα βουνά,εκείνα πώς θα σε κρύψουν; Τρέξε στο ποτάμι, και αν εκείνο αιμορραγεί; ".

kaleidoskopiomag.com