Ρούλα Πατεράκη: ΄΄Ο Σάκης δεν χώνεται, δεν συναλλάσσεται. δεν ανακατεύεται. δεν κινείται παρασκηνιακά΄΄

Από τον Άρη Βασιλειάδη
 Το καμαρίνι της Ρούλας Πατεράκη είναι τα­κτοποιημένο. Μόλις τε­λείωσε την πρωινή παράσταση Ηρακλής, Οι 12 Άθλοι στο θέατρο Πάν­θεον και έχει βάλει το βασιλιά Ευρυ­σθέα για ύπνο. Κοιτάζει τα περίτεχνα γάντια του, αλλά δεν μπαίνει στον πει­ρασμό να τα φορέσει. Έχει ακόμη στο βλέμμα της κάτι από την αλαζονεία του βασιλικού ρόλου. Οι μαθητές ανεβαί­νουν στα λεωφορεία τους. «Τα παιδιά, ως θεατές σε αυτή την παράσταση, με πεθαίνουν» παραδέχεται. «Είναι ετοι­μόλογα, μισούν τον Ευρυσθέα που δια­τάζει συνεχώς τον Ηρακλή και δεν έχουν ενδοιασμούς μαζί μου. Αλλά κι εγώ τους απαντάω καταλλήλως». Τα βράδια κάθε Δευτέρας και Τρίτης εμφα­νίζεται στο θεάτρο 104, στην Πατρίσια Χάισμιθ: Εισαγωγή στο Σασπένς, ενώ από τις 23 Ιανουαρίου σκηνοθετεί και παίζει με τον Αλέκο Συσσοβίτη στο Ο Θάνατος και ο Αγρότης στο θέατρο Faust. Παράλληλα διδάσκει στη σχολή της, Acting Anatomy Studio, στο Μετα­ξουργείο.
 Τη συνοδεύει άθελά της και ίσως εν αγνοία της ένα πέπλο μυστηρίου. Αν και επιβεβαιώνει όλες τις φήμες, το μυστήριο παραδόξως πυκνώνει περισ­σότερο. Σε ηλικία 10 ετών έπαιξε ως παιδί-θαύμα τον Ισαάκ στη Θυσία του Αβραάμ στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλο­νίκης. Αμέσως μετά, από προτροπή των γονιών της, παρακολούθησε τη σχολή υποκριτικής του Κυριαζή Χαρα­τσάρη. Ο πατέρας της ήταν διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος, η μητέρα της σπούδασε νομικά και ήταν από οι­κογένεια πολιτικών. Στα 13 της, έπαιζε August Strindberg. 18 χρόνων έγινε μη­τέρα. Γέννησε το γιο της, Κωνσταντίνο. Στα 19 χώρισε. Στα 21 της τελείωσε την αγγλική φιλολογία. Στα 22 σκηνοθέ­τησε το πρώτο της έργο. Από τότε η ζωή της είναι στο θέατρο. Μόνο στο θέατρο. Με ατελείωτα χιλιόμετρα στη σκηνή και αμέτρητους ρόλους.
 Η συνεργασία της επί σκηνής με τον Σάκη Ρουβά ξάφνιασε πολλούς. Και στις Βάκχες, πριν από δύο χρόνια, και τώρα, στον Ηρακλή. «“Τα έχεις χάσει;” μου λένε οι φίλοι μου. Εγώ, όμως, τον έχω ζήσει τον Σάκη. Βλέπω τη σεμνότητά του, την απαίτηση από τον εαυτό του, το πώς λει­τουργεί σε ένα θίασο. Το ότι δεν χώνεται, δεν συναλλάσσεται, δεν ανακατεύεται, δεν κινείται παρασκηνιακά. Βέβαια, έχει να μάθει πολλά. Όπως όλοι μας. Όπως κι εγώ. Εγώ πιο λίγα, εκείνος περισσότερα. Έχει, όμως, και κάποια πλεονεκτήματα. Ξέρει να αναπνέει, να μιλάει. Έχει τεχνική και επικοινωνεί πολύ καλά με τον κόσμο. Είναι άδικο να του επιτίθενται, θαρρείς και όλοι τους έχουν παίξει μόνο στην Επίδαυρο». Εκείνη έχει παίξει ποτέ στην τηλεόραση; «Δεν θα ήταν καλό για μένα. Νομίζω ότι θα χαλούσα ως ηθοποιός. Πάντα αισθανόμουν ότι ήμουν ταγμένη στο θέατρο». Πώς μπορεί να είναι τόσο αυστηρή με τον εαυτό της, αλλά ελα­στική με τους άλλους; «Δεν είμαι ελα­στική. Είναι εύκολο να κατακρίνουμε και δύσκολο να αποδεχόμαστε. Άλλωστε, έχουμε δει τέρατα στο θέατρο. Ο Σάκης τους πείραξε; Εδώ σκηνοθετούν ενώ δεν έχουν τελειώσει ακόμη τη σχολή». Άραγε έχει σκεφτεί μήπως λειτουργεί ως άλλοθι για να χαρακτηριστούν ποιοτικές οι πα­ραστάσεις που παίζει; «Δεν μου έχει πε­ράσει από το μυαλό, αλλά και να με χρησιμοποιούν δεν με ενδιαφέρει. Κι εγώ δεν τους χρησιμοποιώ; Αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Ο Θουκυδίδης, του οποίου τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το πρώτο μέρος, σκηνοθέτησα το καλοκαίρι, λέει πως το συμφέρον είναι πριν απ’ όλα. Οπότε δεν με νοιάζει ούτε με πληγώνει μια τέτοια πρόθεση, όταν και αν συμβαί­νει. Το μεγάλο, πάντως, όφελός μου στον Ηρακλή είναι τα παιδιά και το πώς συ­μπεριφέρονται. Είχε πολλά χρόνια να μου μάθει κάποιος κάτι. Γιατί δεν είναι μόνο αυστηροί οι θεατές, αλλά και παρά­λογοι. Και τελικά μόνο ένας τρελός μπο­ρεί να σε επαναφέρει στην τάξη. Μου σπάνε κάθε κανονικότητα. Διαλύουν τα όριά μου. Τα παιδιά είναι μεγάλος δάσκα­λος για μένα».

Peoplegreece