"Παρουσιαστές στο στόχαστρο" γράφει η Αθηναΐδα Νέγκα

Γιατί οι συσκέψεις στα κανάλια είναι πιο συχνές απ' ό,τι στις ασφαλιστικές εταιρείες;

Ας γίνονται για ψύλλου πήδημα, ας είναι χαμένες εργατοώρες, ας καταλήγουν να είναι σκέτος χαβαλές ή ατελείωτη γκρίνια. Η TV είναι περίεργα... μονόπλευρα ομαδική δουλειά. Η ομάδα τυραννικά αποφασίζει μέσα σ' ένα τεράστιο κομφούζιο. Πώς μπορούν άλλωστε να αποφασίσουν πολλοί μαζί; Ειδικά όταν μιλάμε για Ελληνες - υπερβολικά συναισθηματικούς και απείθαρχους που ζηλεύουν περισσότερο απ' ό,τι φιλοδοξούν; Τελικά οι παρουσιαστές την πληρώνουν αφού έχουν την ευθύνη της παρουσίασης, της εξαντλητικής ψυχολογικής μπερδεψούρας του να βλέπουν τη φάτσα τους πάντα χαμογελαστή ενώ ταυτόχρονα να πρέπει να είναι δικά τους όλα τα λάθη. Είναι βέβαια πιο καλοπληρωμένοι, σαφώς πιο δοξασμένοι, αν και οι χρυσές εποχές πέρασαν. Στην Ελλάδα δεν έχουμε και δεν θα αποκτήσουμε ποτέ επιτυχημένες πολυμελείς ομάδες παραγωγής και η συνέπεια είναι μια τεράστια αδικία. Οι executives παύουν να υποστηρίζουν τις δικές τους επιλογές όταν τα πράγματα σκουρύνουν με ένα «δεν τράβαγε», οι συντακτικές ομάδες παρά την αποτυχία τους συνήθως ανασυντίθενται και ξανά προς τη δόξα τραβούν -λες και ήταν άλλοι που απέτυχαν- και οι παρουσιαστές χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους. Είναι λοιπόν άσχημο για τη χοντράδα ή για τα όποια λάθη να φταίει πάντα ο μπροστά στην κάμερα...