Χρήστος Λούλης: «Η περίπτωση της βράβευσης του Ρουβά ήταν φάουλ»!

Ο Χρήστος Λούλης με αφορμή τη νέα του παράσταση μίλησε στην Κάλλια Αναγνωστάκη και στην εφημερίδα Real για την πρόταση που του είχε γίνει πριν από περίπου μια δεκαετία να παίξει και τότε τον Αμλετ και τους λόγους για τους οποίους αρνήθηκε και αναφέρεται ακόμα και στις πρόσφατες δηλώσεις της Χρυσούλας Διαβάτη στα θεατρικά βραβεία.

Το 2003 είχες πει «όχι» στον Μιχάλη Κακογιάννη για τον «Άμλετ» επικαλούμενος λόγους «υποκριτικής ανωριμότητας». Θεωρείς πως είναι ρόλος με υψηλό βαθμό δυσκολίας για έναν ηθοποιό;

Δεν ήμουν - και δεν είμαι - τόσο genius, τόσο προικισμένος στο μυαλό και στην ψυχή στα 27 μου για να αποτελέσω τον «Άμλετ - αποκάλυψη». Η μικρή υποκριτική μου εμπειρία εκείνη την εποχήμόνο στη σκηνική έπαρση θα με οδηγούσε. Ενώ τα μεγάλα πράγματα στην τέχνη προκύπτουν μέσα από το αντίθετο: την αφαίρεση του «εγώ», που είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς με το αντικείμενο και τον εαυτό σου.

Τελικά, δεν είναι όλοι οι ρόλοι για όλους τους ανθρώπους;

Όχι. Απλώς υπάρχουν ηθοποιοί που μπορούν να επισκεφτούν κάποιες περιοχές πολύ ευκολότερα από τους άλλους.

Ούτε και το θέατρο είναι για όλους όσοι θέλουν να δοκιμαστούν σε αυτό; Αναφέρομαι στις πρόσφατες δηλώσεις της Χρυσούλας Διαβάτη, αλλά και σε μία παλαιότερη, δική σου, όταν έλεγες πως «δεν κάνουμε το ίδιο πράγμα με τη Ζέτα Μακρυπούλια»...

Και η δική μου δήλωση είχε παρερμηνευτεί πάρα πολύ. Ακόμα και αυτοί που με υπερασπίζονταν, υπερασπίζονταν κάτι που δεν είπα... Εγώ είμαι της άποψης ότι όποιος θέλει να δοκιμαστεί στο θέατρο, έχει δικαίωμα να το κάνει. Η περίπτωση της βράβευσης του Ρουβά, όμως ήταν φάουλ. Μπορεί να ήταν πολύ καλός σαν Διόνυσος - δεν είδα την παράσταση και είναι αδικία για αυτόν να γίνεται σούσουρο για κάτι που δεν έχουν δει οι περισσότεροι - αλλά, εφόσον μιλάμε για Βραβείο Αρχαίου Δράματος και όχι Πρωτοεμφανιζόμενου στο Αρχαίο Δράμα, η βράβευση αποτελεί μια πολιτική πράξη που δίνει λάθος σήμα στους νέαους ηθοποιούς ή σε εκείνους που έχουν αφιερωθεί στο είδος εδώ και χρόνια. Δεν μπορώ να συμφωνήσω εντελώς με τη Διαβάτη - τα περί «αστυνομίας θεάτρου» είναι φασιστικά πράγματα - αλλά καλό είναι καμιά φορά κάποιος να τα λέει... Και ύστερα, ποιος δίνει τα βραβεία (που δεν τα γουστάρω, μεταξύ μας, και ας έχω πάρει δύο) και με ποια κριτήρια; Είναι κριτήριο το ότι χειροκροτείσαι από τον κόσμο; Μα ο κόσμος έχει χάσει το κριτηριο του.

Τι εννοεις;

Μπορεί να παρεξηγηθώ λίγο με αυτό που θα πω, αλλά ο κόσμος είχε καλύτερο κριτήριο το '50 και το '60, όταν μια μεγάλη και συμπαγής αστική τάξη έβλεπε περισσότερο θέατρο, εγκλωβισμένο έτσω, στα στεγανά του Εθνικού Θεάτρου Τέχνης. Πήγαινε στην Επίδαυρο να ακούσει την Παξινού. Όχι να χειροκροτήσει τον εαυτό του επειδή κατάφερε και πήγε στην Επίδαυρο, στην περίπτωση που η «σοβαρή» παράσταση που ανέμενε να δει αποδεικνυόταν νούλα