H συγκλονιστική συνέντευξη της Στάη "τελειώνει" τον Παναγιωτόπουλο από το Mega;

Συγκλονίζει με τα όσα λέει η κορυφάια δημοσιογράφος στη συνέντευξη της χρονιάς. Τα όσα λέει για τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο ίσως αποτελέσουν το κερασάκι στην τούρτα ή τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για να απομακρυνθεί από τη διέυθυνση ειδήσεων του Mega. H συνέντευξη δόθηκε στον Δημήτρη Δανίκα για λογαριασμό της εφημερίδας Πρώτο Θέμα.

Σε μια διαφορετική συνέντευξη στο Πρώτο Θέμα και τον Δημήτρη Δανίκα, η Ελλη Στάη μιλάει για όλα εκείνα για τα οποία οι άλλοι σιωπούν. Για τον ρατσισμό και τον σεξισμό της τηλεόρασης απέναντι στις γυναίκες, για την υπόθεση Παναγιωτόπουλου - MEGA, για το «παλιό κρασί» της δημοσιογραφίας, τη δική της πορεία, την ομορφιά και τη φιλοδοξία.

Ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης:
Το έργο ξεκίνησε να το γράφει ο Χρήστος Παναγιωτόπουλος. Το αφεντικό Ειδήσεων του MEGA. Λάθος του. Και τα λάθη πληρώνονται εδώ. Ο στόχος ήταν η Ελλη Στάη. Μπράβο της. Ετσι επανήλθε στον αφρό της επικαιρότητας.
Εγώ δεν επεδίωξα να αναλάβω το δελτίο ειδήσεων του MEGA. Γιατί δεν πέρασε καν από το μυαλό µου. Όλα έγιναν ερήμην μου
Οχι επειδή τα ωραία θηλυκά σέρνουν καράβια. Αλλά κυρίως επειδή τα θηλυκά που κατέχουν όλο το πακέτο σέρνουν υπερωκεάνια! Και looks και brains. Ετσι το έργο το άλλαξε και το ξανάγραψε ολόκληρο η Ελλη. Ετσι το θύμα έγινε θύτης. Και έτσι το αρνητικό μεταλλάχθηκε σε θετικό. Με τίτλο «Η εκδίκηση είναι δική μου».
Η ώρα ήταν 12 το μεσημέρι. Στην «Αίγλη» Ζαππείου. Στον ίσκιο φθινοπωρινή ψυχρούλα. Στον ήλιο κατακαλόκαιρο. Σαν να λέμε φθινοκαίρι. Διάλεξα τραπέζι κάτω από τον ήλιο. «Να ταιριάζει µε την περίσταση». Είπα. Από μέσα µου. Και περίµενα. Με ανυπομονησία. Θ’ αργήσει. Με διέψευσε. Αργησε μόνο πέντε λεπτά. Και ούτε!
Και με αιφνιδίασε. Πάντα, Ελλη. Ακόμα και σήμερα. Το σώµα καλλίγραμμο. Το βήμα σκηνοθετημένα λικνιστικό. Το βλέμμα να φλερτάρει ταυτόχρονα με την ειρωνεία και τον σαρκασμό. Στην άκρη του «χορού» να παίζει κρυφτό ο αυτοσαρκασμός. Ετσι σαν άλλοθι. Το ντύσιµο επιτηδευμένα σεμνό. Και ταυτόχρονα προκλητικό. Λατρεύω τη φιλαρέσκεια των γυναικών. Το φόρεµα κολλημένο στη σάρκα. Και το ντεκολτέ ίσα που να επιτρέπει ελάχιστο, ένα τόσο δα, οφθαλµόλουτρο!
Μου είπε: «Με εντυπωσιάζει η εμφάνισή σου». Της είπα: «Είσαι καλύτερη από κάθε άλλη φορά». Μου είπε: «Γουστάρω το πουκάμισο και τα παπούτσια σου». Της είπα: «Τρελαίνομαι για το φόρεµά σου, το αραχνοΰφαντο δερµάτινό σου και τις γόβες σου». Μου είπε: «Τι φίρμα είναι τα ρούχα σου;». Της είπα: «Τι είναι τα δικά σου;».
Τέτοια. Ακούγονται σαν κολακείες και γλειψίματα. Στην πραγματικότητα είναι η πρώτη επικοινωνία. Να νιώσεις καλύτερα. Να εισπνεύσεις τζούρα χαράς. Μικρής. Ελάχιστης. Ολοι το έχουμε ανάγκη. Ακόµα και ως ψευδαίσθηση. Ακόµα και ο πιο απελπισµένος. Κυρίως αυτός. Οποιος πιστεύει το αντίθετο λέει ψέματα!
Το κρεοπωλείο της σάρκας και το κρασί της δημοσιογραφίας

Πριν προλάβω να ορμήσω στο «σκάνδαλο». Πριν δηλαδή προσπαθήσω να χορτάσω την περιέργειά σας, μου διάβασε ένα μήνυμα που της είχε στείλει ο Μάρκος. Ο γιος της. Ηλικίας 29. «Δεν το πιστεύω». Το εννοούσα. Και από μέσα µου υποκλίθηκα στο αγέραστο κύτταρό της.
Το μήνυμα προέρχεται από μια ατάκα που είχε γράψει ο Αλγερινογάλλος Αλµπέρ Καμύ (1913-1960). Στο βιβλίο του «Ο μύθος του Σίσυφου». Ποιος, ο Καµύ; Αντε να το ψάξετε και να το μάθετε. Αμάν πια! Δεν το θυµάµαι καλά. Θυμάμαι το φινάλε του. Πάει κάπως έτσι:«Αυτός που µπορεί να είναι χαρούμενος και να βιώνει τη χαρά του είναι εκείνος που µπορεί και πρέπει να βοηθήσει τους άλλους να αισθανθούν χαρά»!
Τι εννοεί; Μα φυσικά ότι η Ελλη αισθάνεται περίφημα. Χαρά. Ικανοποίηση. Ευτυχία.
Ακόµα και τώρα; Μετά το περιστατικό με τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο;

«Φυσικά. Γιατί εγώ δεν επεδίωξα να αναλάβω το δελτίο Ειδήσεων του MEGA. Γιατί δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Και γιατί δεν θέλω να κάνω κάτι τέτοιο. Ολα έγιναν ερήμην μου».

Δηµοσίως, το περιστατικό προέκυψε από την ιντερνετική «iefimerida» του Χρήστου Ράπτη (α, ρε Χρηστάρα, µε τα λαβράκια σου!). Και το περιστατικό έχει να κάνει με μια γραπτή εισηγητική έκθεση του Παναγιωτόπουλου προς τους µεγαλομετόχους του καναλιού. Οπου, περίπου, χαρακτήριζε τη Στάη ακατάλληλη για το δελτίο των 8. «Και όχι μόνο εµένα. Πολλές άλλες. Και πολλές άλλες ως κατάλληλες, λόγω ηλικίας».
Φυσικά, εννοείται την Ολγα Τρέμη κόντρα στη Μαρία Σαράφογλου και τη Σία Κοσιώνη. Ας πούµε. Πριν απαντήσει πρόλαβα να εκστοµίσω:
Μπροστά σου η Σαράφογλου είναι δευτεραγωνίστρια. Και να ξέρεις, τη συμπαθώ.
«Εσύ το λες, όχι εγώ. Αν το πω και αν το σκεφτώ, τότε και αυτός είναι ρατσισµός και σεξισµός από την ανάποδη».
Ρατσιστικό και σεξιστικό το σχόλιο του Παναγιωτόπουλου;
«Φυσικά. Η γυναίκα μονίμως ως έκθεµα κρεοπωλείου. Ψέματα;».
Μην ξεχνάς ότι το Χόλιγουντ πρωτοστατεί σε αυτό το «κρεοπωλείο». Μετά τα τριανταφεύγα, οκτώ στις δέκα σταρ εξαφανίζονται από τις υπερπαραγωγές.
Αν πρυτάνευε η λογική του Παναγιωτόπουλου ο Λάρι Κινγκ θα είχε πεταχτεί στα σκουπίδια... Το ίδιο και η Οπρα Γουίνφρεϊ
«Εδώ όµως είναι επικοινωνία, είναι πολιτική, είναι δελτία ειδήσεων. Τι να σου πω τώρα! Σκέψου δηλαδή τι θα γινόταν αν πρυτάνευε η λογική του Παναγιωτόπουλου. Ο Λάρι Κινγκ θα είχε πεταχτεί στα σκουπίδια. Εμεινε όμως και έγινε king. Το ίδιο με τη Γουόλτερς, το ίδιο και η Οπρα Γουίνφρεϊ».
Που εκτός των άλλων είναι ολίγον υπέρβαρη, αρκετά ασχημούλα και περίπου 60 και κάτι. Το προσπέρασε. Και ακάθεκτη συνέχισε:
«Η δημοσιογραφία είναι κάτι περισσότερο από την οµορφιά. Το επαγγελματικό κριτήριο δεν είναι κυρίως η εμφάνιση, αλλά ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα, το ταλέντο και η εμπειρία. Οσο περισσότερη εμπειρία τόσο μεγαλύτερη προσωπικότητα. Στις ειδήσεις και στα πολιτικά σχόλια ο κόσμος δεν ''αγοράζει'' σάρκα. Αγοράζει πνεύμα, χιούμορ, αμεσότητα, γνώση, ετοιμότητα και κριτική παρέμβαση. Επομένως, η δημοσιογραφία, σε όλες τις μορφές και τις παραλλαγές της, μοιάζει με το κρασί. Οσο πιο παλιό τόσο πιο ακριβό. Και επομένως, μια κοινωνία που θέλει να ενημερώνεται σωστά πρέπει απαραιτήτως να προστατεύει όλες τις ποικιλίες από τις οποίες προέρχονται τα καλά, μεστά κρασιά. Η σωστή και αδέσμευτη επικοινωνία είναι ένας από τους πυλώνες του πολιτισμού και της δημοκρατίας μιας χώρας».
Λόγια. Πολλά λόγια.
«Τι εννοείς;».
Θα σου πω. Ομως προηγουμένως πρέπει επειγόντως να αποκαλύψεις δημοσίως τα σχόλια που έκαναν κάποιοι άλλοι. Μαζί με εκείνα του Παναγιωτόπουλου.
«Δεν ξέρω τι εννοείς».
Καταλαβαίνεις τώρα. Οτι και κάποιοι άλλοι επώνυμοι συμφώνησαν και πλειοδότησαν με τον σεξισμό και τον ρατσισμό.
«Δεν ξέρω κανέναν και επομένως δεν μπορώ να αναφέρω ονόματα».
Μου αρπάζεις την μπουκιά µέσα απ’ το στόμα. Τώρα εγώ τι θα γράψω ως σκάνδαλο; Ε;
«Υπηρέτησα το σύστημα»
Ομολογώ ότι κατά βάθος δεν την πίστεψα. Ξέρει, αλλά δεν λέει. Είπα. Από μέσα μου. Anyway. Δικαίωμά της. Και για να τη στριμώξω, τι άλλο να κάνω, συνέχισα:
Δηλαδή στην ΕΡΤ ήσουν αδέσμευτη; Εγώ, ας πούμε, στον «Ριζοσπάστη» υπηρέτησα την κομματική ιδεολογία. Το πίστευα. Εσύ δεν υπηρέτησες τους πρασινοφρουρούς;
«Φυσικά υπηρέτησα το σύστηµα. Δεν το κρύβω. Στην αρχή αυτό. Τα πρώτα χρόνια. Στη συνέχεια αντέδρασα. Και έτσι είδα πόρτα»!
Πώς έγινε αυτό;
«Μα, είναι γνωστό. Τότε, µε τον Ανδρέα στο Χέρφιλντ. Οταν στο δελτίο ειδήσεων εκφώνησα ως πρώτη είδηση τον σεισμό στην Ηλεία. Αυτό για μένα ήταν η είδηση της ημέρας. Οχι η νοσηλεία του Ανδρέα στο Χέρφιλντ».
Μιλάς για την πρώτη περίοδο της (ας πούμε) «κρατικοδίαιτης» καριέρας σου. Επανήλθες το 2011. Και μάλιστα µε την έξυπνη κίνηση να λαμβάνεις ως μισθό γύρω στα 2.500 καθαρά.
«Τόσο ήταν το πλαφόν. Τόσα έπαιρνα».
Τότε πάλι αδέσμευτη;
«Εγώ και το στενό επιτελείο των συνεργατών μου χωρίς παρεμβάσεις και τηλέφωνα. Και ο κόσµος μάς αντάμειψε γι’ αυτό. Οταν στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 η ΕΡΤ αναδείχτηκε πρώτη. Οταν η δημόσια τηλεόραση κατατρόπωσε το MEGA. Τα στοιχεία είναι γνωστά».
Δεν έπρεπε η δηµόσια τηλεόραση να εκσυγχρονιστεί και ως ανθρώπινος όγκος να περιοριστεί;
«Επρεπε. Οχι όμως με τον τρόπο που έγινε. Ελεος! Δεν ρίχνεις μαύρο στην οθόνη. Δεν συσκοτίζεις τη δημόσια τηλεόραση. Στοιχειώδες».
Μα, το συνδικαλιστικό επιτελείο δεν επέτρεπε ίχνος αλλαγών.
«Εδώ σε θέλω, κυρία πολιτική εξουσία. Να βρεις τρόπους, μέσα σ’ αυτές τις δυσκολίες ώστε από τη μια να ελιχθείς και από την άλλη να αλλάξεις τις δομές και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΡΤ».
Κάθε φορά που επιχειρούσα να σκαλίσω και να την κάνω να αποκαλύψει ονόματα, έπεφτα πάνω σε τοίχο. Σε έναν κομψό, ειρωνικό, θεσπέσιο τοίχο. Και κάθε φορά με τσιµπούσε, σαρκαστικά, στο μάγουλο λέγοντας: «Ελα τώρα. Το ξέχασες; Είμαι κι εγώ δηµοσιογράφος»!
Σαν να λέει: «Την ίδια δουλειά κάνουμε». Σαν να λέει: «Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια». Εγώ στο ίδιο μοτίβο. Ν’ αρπάξω µια μπουκιά. Να κερδίσω το ψωμί µου. Ακάθεκτος, λοιπόν.
Και στα ιδιωτικά κανάλια; Ελευθερία; Και εκεί αδέσµευτη;
«Εντελώς ανόμοια πράγµατα. Στα ιδιωτικά υπάρχει ένα πλαίσιο. Το πλαίσιο διαμορφώνεται από τους καναλάρχες. Αν συμφωνείς, έχει καλώς. Προχωράς. Αν δεν συμφωνείς, φεύγεις».
Τα λες πολύ μα πολύ κομψά.
«Ετσι είναι. Το πλαίσιο κάθε ιδιωτικού καναλιού είναι ορατό και συγκεκριμένο».
Κι αν κάποιος διαπράξει το «ατόπηµα» να βγει έξω από αυτά τα πλαίσια;
«Ε, τότε φεύγει».
Ο ίδιος, µόνος του;
«Οχι! Τον φεύγουν!».
Η θεαματικότητα

Ομως το πρώτο, το κυρίαρχο, το πρωταγωνιστικό στοιχείο των ιδιωτικών καναλιών είναι η θεαματικότητα. Που αμφισβητείται από πολλούς και επώνυμους.
«Μπορεί και εγώ να την αμφισβητώ, όµως πειστικές αποδείξεις περί λαθροχειρίας και μαγειρέματος ούτε μία».
Ανεξάρτητα από αυτό. Μην ξεχνάς, ας πούμε, ότι χάριν θεαματικότητας η εκπομπή σου βαφτίστηκε «Με τα μάτια της Ελλης». Κάτι σαν δόλωμα. Το δόλωμα της οµορφιάς. Των looks. Κοπιάστε, τρελά αγόρια. Πουλάμε ομορφιά.
«Λάθος και εδώ. Πρώτα απ’ όλα η ιδέα ήταν του Μίνωα Κυριακού. Με τίτλο ''Με τη µατιά της Ελλης''. Στη συνέχεια μετασχηματίστηκε ''Με τα µάτια της Ελλης''. Επειτα ναι μεν η ομορφιά, αλλά όχι ως κυρίαρχο και αποκλειστικό προσόν. Δηλαδή πες μου ειλικρινά. Εσύ και οι άλλοι βλέπατε την εκπομπή για τα µάτια μου και την ομορφιά μου; Επομένως, το πακέτο μετράει».
Θέλεις δεν θέλεις, η γυναικεία ομορφιά αποτελεί το πρώτο δέλεαρ των media. Ιδιαίτερα στην εποχή μας. Κάθε χρόνο περισσότερες επώνυμες και γυμνές. Κάθε χρόνο ακόµα πιο... γυμνές. Ρίξε γύρω σου µια ματιά.
«Μιλάς για τον κινηματογράφο. Για την πασαρέλα. Για την εν γένει περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Εκεί συμφωνώ. Οχι όμως για τη δημοσιογραφία και την ενημέρωση. Εκεί διαφωνώ. Εγώ, ας πούμε, όταν εγκατέλειψα τη δικηγορία χάριν της δημοσιογραφίας, μελέτησα, οργανώθηκα και προσπάθησα να μιμηθώ μερικά πρότυπα. Ανθρώπινα πρότυπα. Χωρίς αυτά, είμαστε ευάλωτοι και άδειοι».
Ποια πρότυπα;
Οσο περισσότερο επηρεάζεις τόσο ανεβαίνουν οι μετοχές σου! Ο,τι και να γίνει, η δημοσιογραφία αντιστέκεται. Να το ξέρεις.
«Από την Ελλάδα ο χαρακτήρας της Εύης Δεμίρη. Από τη Γαλλία η λάμψη και η ετοιμότητα της Αν Σενκλέρ και της Κριστίν Οκράντ. Αυτές είχα και έχω ως πρότυπα. Κοντά σ’ αυτά, η αξιοκρατία και η ποιότητα. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα. Μια και αναφέρθηκες στον αμείλικτο παράγοντα της ''θεαματικότητας''. Μερικά κανάλια της λεγόμενης trash TV (σκουπιδο-τηλεόραση) έκαναν μεγαλύτερη θεαματικότητα από τα πολιτικά talk shows των ''κανονικών'' καναλιών. Κι όμως, εμείς είχαμε περισσότερα διαφηµιστικά σποτ. Που σημαίνει ναι μεν η θεαματικότητα, αλλά στο βάθος υπάρχει και ο παράγοντας της ποιότητας και της εγκυρότητας. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά συνθέτουν τη μαγική λέξη ''επιρροή''. Οσο περισσότερο επηρεάζεις τόσο ανεβαίνουν οι μετοχές σου! Ο,τι και να γίνει, η δημοσιογραφία αντιστέκεται. Να το ξέρεις».
Ποιους εκτιμούσες από τα άλλα κανάλια;
∆εν θα σου πω. No names. Αλλωστε εδώ ήρθαμε να μιλήσουµε για άλλα πράγµατα».
Οπως;
«Ας πούμε, ποιος νοµίζεις ότι είναι ο χαρακτήρας μου;»
Αλλο που δεν ήθελα. Το είχα στην άκρη της γλώσσας µου.
Του killer. Η γυναίκα-δολοφόνος. Η femme fatale. Το πιο γοητευτικό πρόσωπο των αμερικανικών θρίλερ. Αντε, σε ανέβασα!
«Εγώ πιστεύω ότι είμαι rebel. Επαναστάτρια. Αντάρτισσα. Είμαι πεισµατάρα. Φιλόδοξη. Βάζω στόχους».
Τους πετυχαίνεις;
«Μερικές φορές, ναι. Οπως τώρα. Με την ιντερνετική εφημερίδα µου Toc με προοπτική, ιντερνετική τηλεόραση. Μια παρέμβαση με στόχο τη διαμόρφωση γνώμης. Opinion making. Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος μου. Και το χαίρομαι. Και το απολαμβάνω. Και είμαι ευχαριστημένη. Με τα χρόνια ωριμάζω».
Πήρε στιγμιαία ανάσα και διόρθωσε: «Αλλοι ωριμάζουν καλώς. Αλλοι κακώς. Και άλλοι σαπίζουν».
«Μου όρµησε κι εγώ έβαλα τις φωνές»

Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετά από μια περίοδο στην «Αυγή» χτυπάει την πόρτα της «Μεσημβρινής» του Παναγιώτη Λαμπρία.
«Με κοιτάει και μου λέει: ‘‘Τι έχεις πάθει, κοπέλα μου; Εσύ, μια τόσο όμορφη και νέα, να θέλεις να γίνεις πολιτικός συντάκτης; Θέλεις δηλαδή να κάνεις τη δουλειά που κάνουν γέροντες άνδρες;». Αυτό είναι ένα από τα πολλά επεισόδια μιας καριέρας τύπου «Ελλη Στάη».
Ενα δεύτερο πάει κάπως έτσι:
«Στην ‘‘Ακρόπολη’’ αυτή τη φορά. Δεν λέω, ήμουν πολύ ωραίο κορίτσι».
Ελα!
«Ο διευθυντής με κοιτάει έκπληκτος σαν να βλέπει UFO και λέει: ‘‘Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;’’. Θέλω να δουλέψω, του λέω. ‘‘Ωραία’’, μου λέει. Μ' ένα ειρωνικό μειδίαµα από εδώ µέχρι εκεί. ‘‘Αφού θέλεις να δουλέψεις, προσπάθησε να πάρεις συνέντευξη από τον Τζιάνι Ανιέλι’’. Εντάξει, είπα και έφυγα. Και καθώς προχωρούσα προς την έξοδο, έβλεπα τα ανδρικά βλέμματα να απολαμβάνουν, να σχολιάζουν και να χαχανίζουν».
Να απολαμβάνουν τα οπίσθια.
«Κάπως έτσι. Μέσα µου πείσμωσα. Ετσι είστε; Τώρα θα δείτε. Και όρμησα. Κατάφερα να µπω στην πίστα του αεροδρομίου, να πλησιάσω τον Ανιέλι και µιλώντας του στα ιταλικά κατάφερα να του αποσπάσω μια μίνι συνέντευξη πέντε ερωτήσεων». Τα λέει µε ύφος «άρπα τη, µαλάκα φαλλοκράτη!».
Οι συνάδελφοι έμεναν µόνο στα βλέμματα και στα σχόλια; Δεν όρμησαν;
«Φυσικά και όρμησαν. Ενας συγκεκριμένος».
Ποιος;
«Δεν λέω ονόµατα».
Ορµησε πώς;
«Κλείδωσε την πόρτα και μου την έπεσε».
Ολοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι είµαι πιο φιλόδοξη από το χάρισµα της οµορφιάς µου.
Κατέβασε τα παντελόνια;
«Ελα τώρα, σε παρακαλώ! Ορμησε και εγώ άρχισα να φωνάζω. Αλλά τώρα πες μου. Υπάρχει γυναίκα που να μην έχει υποστεί αυτό το μαρτύριο της σεξουαλικής παρενόχλησης;».
Σας είπα. Αυτό το πλάσµα είναι killer. Οποιος τα βάζει μαζί της, βρίσκει τον µπελά του.«Ολοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι είμαι πιο φιλόδοξη από το χάρισµα της ομορφιάς µου».
Meaning - σαν να λέει: «Ναι, είμαι και όμορφη και φιλόδοξη και χαρισματική και µάγκισσα».
Α, ρε Χρηστάρα. Τι ήθελες και τα ’βαλες μ’ αυτό το θηλυκό-killer; Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου.
Φεύγοντας και καθώς αλληλο-ασπαστήκαμε στα μάγουλα μου είπε ψιθυριστά: «Φρόντισε να µπουν καλές φωτογραφίες ώστε να γίνουμε αθάνατοι»!

Δημήτρης Δανίκας / protothema