«Βίωσα κατάθλιψη. Δεν ήμουν καλά, μέχρι που ξεκίνησα ξανά από το μηδέν με την Άννα Βίσση»

Η Βικτώρια Χαλκίτη μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τα δύκολα χρόνια που πέρασε όταν έμεινε χωρίς δουλειά και ξεκίνησε ξανά από το μηδέν, στο περιοδικό ΕΓΩ και τον Γιάννη Βίτσα.

«Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα. Είχα φύγει από τη δισκογραφική εταιρεία που ανήκα, ένιωθα μεγάλη απόρριψη, πέρασα αρκετά δύσκολα, μέχρις ότου δούλεψα με την Άννα Βίσση σε μια σειρά συναυλιών που έκανε στην Αυστραλία. Εκεί αναθεώρησα πολλά πράγματα μέσα μου. Ουσιαστικά ξεκίνησα από το μηδέν, όχι ως ένα "μικρό όνομα" που ανοίγει το πρόγραμμα και λέει τα τραγούδια του, αλλά κάνοντας φωνητικά. Αυτό στην αρχή ήταν ψυχολογικά δύσκολο, αλλά όταν πέρασε, αντιλήφθηκα ότι το καθετί είναι στο μυαλό μας. Σημασία έχει να κάνεις ότι αγαπάς».

Πέρασες κατάθλιψη εκείνο το διάστημα;

Ναι. Βίωσα κατάθλιψη επί δύο χρόνια. Δεν ήθελα να δουλέψω το βράδυ, είχα κουραστεί, είχα βαρεθεί να παλεύω και να νιώθω μόνη μου. Είναι ένας πολύ δύκολος χώρος. Για αρκετό διάστημα δεν ήμουν καλά, μέχρι που ξεκίνησα ξανά από το μηδέν με την Άννα Βίσση. Εκείνη την περίοδο δεν επιθυμούσα ούτε να βγαίνω. Θυμάμαι η μητέρα μου με έστειλε στη Σουηδία. Και εκεί όμως πάλι με τη μουσική ασχολήθηκα. Γνώρισα διάφορους καλλιτέχνες και μάλιστα μπήκαμε στο στούντιο και κάναμε demo.

Στις δυσκολίες που βίωσες, ποιοι ήταν δίπλα σου;

Η Καίτη Γαρμπή. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Τη θεωρώ φίλη καρδιάς.

Στις μεγάλες δυσκολίες, δηλαδή, με πόσα χρήματα το μήνα ζούσες; 

Στο ξεκίνημά μου, ουσιαστικά με... μηδέν. Είχα αγοράσει ένα αυτοκίνητο και διάφορες ηλεκτρικές συσκευές με δόσεις. Θυμάμαι ο Δήμος Μπέκε, με τον οποίο μέναμε κοντά, έρχονταν σπίτι και μου έφερνε σουβλάκια. Ήμουν τόσο περήφανη, που ήθελα να είμαι αυτόνομη, οπότε δεν έλεγα τίποτα στους γονείς μου. 

zappit