Τιτίκα Στασινοπούλου στο TvNea:Δεν θέλω να 'φύγω' έχοντας πάρει περισσότερα απ' όσα έδωσα σ' αυτή τη ζωή...

Καθηλωτική και απρόσμενη, ανήσυχη και καλοπροαίρετη φύση, ηθοποιός με γνήσιο ταλέντο και γυναίκα με περίσσιο ταπεραμέντο... μα πάνω απ' όλα, ένας άνθρωπος απαράμμιλου ήθους και ακεραιότητας. Η σπουδαία Τιτίκα Στασινοπούλου, ένας από τους ελάχιστους πλέον εναπομείναντες αστέρες του χρυσού ελληνικού κινηματογράφου, είναι η καλεσμένη μου γι' αυτή την εβδομάδα. Δεν ξέρω αν μπορείς να νιώσεις έναν άνθρωπο μέσα από μία "κρύα" και απρόσωπη διαδικτυακή συνομιλία, η συγκεκριμένη συνέντευξη, πάντως, με έκανε να καταλάβω πως πρόκειται για μία σπάνια και συνειδητοποιημένη Κυρία του ελληνικού θεάματος. Μιλά για το θέατρο και το σινεμά που τόσο λάτρεψε, την σχέση της με τον πρώην σύζυγό της, την πλούσια εθελοντική της δραστηριότητα αλλά και για το χρέος που νιώθει απέναντι στην κοινωνία! Μία κατάθεση ψυχής, που σίγουρα αξίζει να διαβάσετε.


- Κυρία Στασινοπούλου, η δράση σας δεν περιορίζεται, ως γνωστόν, μόνο στον χώρο του θεάτρου, αλλά περιλαμβάνει και εθελοντικές δραστηριότητες. Τι είναι αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον εθελοντισμό και την κοινωνική δράση;

Μα δεν ασχολούμαι τώρα, αλλά από πολλά χρόνια! Γαλουχήθηκα με αρχές και πιστεύω που έμειναν χαραγμένα στην συνείδησή μου για όλη μου τη ζωή. Δεν μπορούμε να ζούμε… ερήμην των άλλων ανθρώπων, περιχαρακωμένοι στους δικούς μας μικρόκοσμους… Η αγάπη στον συνάνθρωπο είναι ο κρίκος που μας ενώνει με τον διπλανό μας, όσο μακριά κι αν βρίσκεται αυτός. Και κάνετε λάθος, αν νομίζετε ότι οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες γενικότερα είναι άτομα ερωτευμένα μόνο με τον εαυτό τους. Η ευαισθησία είναι το βασικό, κοινό τους χαρακτηριστικό… Από εκεί πηγάζει και το ταλέντο τους. Οι σημερινές, μάλιστα, εποχές απαιτούν περισσότερο από κάθε φορά να επικρατήσει η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η κατανόηση και αποδοχή της διαφορετικότητας, η ανιδιοτέλεια. Είδατε που φτάσαμε χωρίς αυτά...

- Έχετε τιμηθεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν και μάλιστα από χώρες όπως η Κροατία και η Ιορδανία. Τι σημαίνουν για εσάς αυτές οι διακρίσεις; Σας κάνουν να αισθάνεστε δικαιωμένη ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης;

Κι άλλες χώρες το έκαναν, όπως η Ρωσία, η Γεωργία, η Ιταλία... (Γελάει!) Τι σημασία έχει; Ποιος σας είπε ότι αυτές οι διακρίσεις μετράνε με λαμπερά γράμματα στο δικό μου ψυχισμό; Μπα... δε στέκομαι σ' αυτά. Για μένα ίσως οι σημαντικότερες τιμητικές διακρίσεις ήταν το "ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ" που μου έδωσε η Πολιτεία, αναγνωρίζοντας την προσφορά μου στην Τηλεόραση μαζί με τεράστιους "ογκόλιθους" όπως ο Σακελλάριος, ο Κωνσταντάρας και άλλες τέτοιου αναστήματος καλλιτεχνικές προσωπικότητες, όταν εγώ ακόμα ήμουν "φρεσκόβγαλτη" στον χώρο! Αυτό με εξέπληξε τότε... ίσως γιατί δεν μπορούσα να αξιολογήσω την αξία αυτού που έκανα, αφού ουσιαστικά ήταν το κέφι μου! Και η πιο συγκηνιτική τιμή για μένα ήταν το Μετάλλιο της πόλης των Αθηνών... Βλέπετε εδώ γεννήθηκα και μέχρι την τελευταία μου πνοή θα κουβαλάω πάντα την Αθήνα μαζί μου...
Τώρα το "δικαιωμένη" είναι μεγάλη κουβέντα, αφού, προσωπικά, ποτέ δεν έπραξα κάτι, ελπίζοντας σε κάποια ανταπόδοση... Το θέατρο αποτέλεσε δική μου ανάγκη έκφρασης. Ποτέ δεν με απασχόλησε τι πίστευαν οι άλλοι, αν κάτι τους άρεσε ή όχι, αρκεί να το αγαπούσα εγώ! Και σε ό,τι έκανα δεν κορόιδεψα. Το καθετί πάντα πήγαζε από την ψυχή μου. Ίσως να υπήρξα τυχερή και, συμπτωματικά, οι δικές μου ανάγκες κάλυπταν τα ίδια κενά με εκείνες της πλατείας... Και η στιγμή που οι διαθέσεις μας "συναντιόντουσαν" στην πλατεία, να δημιουργούσε αυτό που λέμε "επαφή". Δεν κατέφυγα ποτέ σε χυδαιότητες για να εκμαιεύσω το γέλιο ή το χειροκρότημα και δεν έκανα κάτι που, αν το έβλεπε το παιδί μου, θα ντρεπόταν για μένα... Και το παιδί μου, ξέρετε, ήταν ανέκαθεν πλάσμα ιδιαίτερης ευφυΐας, άρα και ο πιο αμερόληπτος κριτής. Τη δική του αποδοχή αποζητούσα... Αφήστε που δεν νιώθω πως έκανα κάτι τόσο σημαντικό, πέρα από το κέφι μου, κια νιώθω χρεωμένη απέναντι στην κοινωνία, που μου χάρισε πολλή αγάπη! Ίσως περισσότερη απ' όση αξία είχαν εκείνα που έδωσα. Ίσως αυτή την ισορροπία επιθυμώ να αποκαταστήσω πριν αλλάξω διάσταση... Δεν θέλω να αναχωρήσω, έχοντας πάρει περισσότερα απ' όσα έδωσα... Μπορεί γι' αυτό να ασχολούμαι με τον εθελοντισμό. Δεν είχα χρόνο να το αναλύσω, αλλά δεν το αποκλείω.

- Ως απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου, πώς θα σχολιάζατε τον χώρο του θεάματος στις μέρες μας; Ως "παιδί" των καλών ημερών του κινηματογράφου, νιώθετε απογοητευμένη με το σήμερα;

Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω με αυτές τις θέσεις… Η κάθε εποχή διαθέτει τις «καλές» και τις «κακές» καλλιτεχνικές της στιγμές σε κάθε έκφραση Τέχνης. Γιατί να απογοητευόμαστε; Προσωπικά, δεν νοσταλγώ τίποτα. Δεν ζω με το βλέμμα προς τα πίσω, αλλά μπροστά! Στο αύριο που ονειρεύομαι να γίνεται όλο και καλύτερο. Έτσι έχω μάθει… 

- Από την "Τηλεμπόρα" έχουν περάσει οκτώ συνολικά χρόνια. Αλήθεια, σας λείπει το "γυαλί"; Ποια είναι η γνώμη σας για την τουρκική... εισβολή στην ελληνική τηλεόραση;

Σοβαρά; Πέρασαν τόσα χρόνια; (Γελάει!) Λες και ήταν χθες! Και εκείνοι οι «Δύο Ξένοι» ακόμα παίζονται καθημερινά! Λες και βάλθηκαν να αποστηθίσει ο λαός όλους τους ρόλους! Λέτε να τους ζητήσουν να δώσουν και εξετάσεις; (Γελάει!) Όχι, καλέ μου, δεν μου λείπει τίποτα! Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που λένε «Αν δεν παίξω, θα πεθάνω!» Όχι, δεν θα πεθάνω! Έχω τόσα πολλά και σημαντικά ενδιαφέροντα, που δεν υπάρχει χώρος στην καθημερινότητά μου για… νοσταλγικές κρουαζιέρες στα ποτάμια του χθες. 

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι Τουρκικές σειρές αποτελούν μια διέξοδο σχηματισμού οικονομικού προγράμματος για τα κανάλια. Και για να μην είμαστε άδικοι… πρόκειται για αρτιότατες παραγωγές! Ας σταματήσει πια αυτή η καραμέλα των «κακών» γειτόνων και των «καλών» ιθαγενών! Αν οι Έλληνες παραγωγοί είχαν φροντίσει να ασχοληθούν με το μέλλον του μέσου που λέγεται τηλεόραση, και τα κανάλια είχαν δείξει την ανάλογη επιχειρηματική διορατικότητα, τότε οι Ελληνικές παραγωγές θα είχαν κατακλύσει την υφήλιο! Αλλά κι εδώ, όπως και αλλού, έβλεπαν το δέντρο κι έχαναν το δάσος!

- Τι αναμνήσεις έχετε από τον γάμο σας με τον κύριο Παπαζήση; Υπάρχει κάτι για το οποίο να έχετε μετανιώσει στη σχέση αυτή;

Θα αστειεύεστε βέβαια… Είναι δυνατόν να αρνηθώ μια ολόκληρη ζωή με τον πατέρα του παιδιού μου; Αν δεν τον σεβόμουν, δεν τον εκτιμούσα, δεν τον αγαπούσα θα τον επέλεγα; Σαφώς και δεν μετανιώνω για τίποτα…

- Η Ελλάδα έχει δυσφημιθεί στο εξωτερικό, ειδικότερα τα τελευταία τρία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, ο λαός δείχνει ακόμα ανοχή. Τι είναι αυτό που μας κάνει ακόμη να ελπίζουμε;

Η Ελλάδα δεν έχει δυσφημηθεί εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, αλλά για όλα τα υπόλοιπα που την οδήγησαν εκεί! Την ατιμωρησία των ενόχων που την ξεπούλησαν εδώ και πολλά χρόνια, την θεσμική της δημόσια δόμηση, τα κομματικά φέουδα που τραγάνιζαν το μέλλον του τόπου, τις αδικίες των ληστρικών κυβερνήσεων που πρωτοπόρησαν στις απάτες σε βάρος των αδυνάτων λαϊκών τάξεων, την κακοδιαχείριση των πόρων…

Παράδειγμα : Ένας απόφοιτος Γυμνασίου, ελεγκτής εισιτηρίων του ΟΣΕ, που όχι μόνο παραμένει στο ίδιο πόστο, μολονότι υπάρχουν πια μηχανήματα ακύρωσης των εισιτηρίων, αλλά αμείβεται με 2800 ευρώ το μήνα, την ίδια ώρα που ο γιατρός παίρνει 700 βασικό μισθό, χωρίς ωράριο, ασφάλιση, υπερωρίες και όλα τα υπόλοιπα… Ποια αξιολόγηση έκρινε αυτά τα φαινόμενα ως ΔΙΚΑΙΑ, αν όχι η κομματική ταυτότητα των ευνοημένων; Ελάχιστο δείγμα από μια πληθώρα αδικιών και λαθών που συνεχίζουν να μας σπρώχνουν στην κατηφόρα… Μα ο λαός αυτή την ώρα μοιάζει μουδιασμένος. Δεν εμφανίζεται και κάποιος δυναμικός πολιτικός να φορέσει στους ώμους τούτο το σταυρό… Τι να πω; Είμαι τόσο απογοητευμένη από αυτά που συμβαίνουν. Θλίβομαι τόσο με την συνεχιζόμενη παρακμή. Αλλά εντυπωσιάζομαι, παράλληλα, και με την περίεργη αυτή αδράνεια του κόσμου και αυτή η στάση δεν βοηθάει καθόλου στην αναβάθμιση της εθνικής εικόνας. Είδατε τι γίνεται τόσες μέρες στην Ισπανία; Συγκρίνατε παρακαλώ με τα δικά μας… Μαζεύτηκαν κάποια στιγμή στην πλατεία οι «αγανακτισμένοι», έχοντας ανάμεσά τους τους γνωστούς ευνοημένους που διαδήλωναν για την ενδεχόμενη απώλεια των «κεκτημένων» τους, με τραγουδάκια και συναυλίες… (Γελάει!) Μα είμαστε σοβαροί ; Με τέτοιες συμπεριφορές πώς θέλετε να μας κρίνουν οι απ’ έξω; Και οι ίδιοι πολιτικοί που μας οδήγησαν σε αυτή την παρακμή είναι εκείνοι που, όχι απλά ξαναζήτησαν την ψήφο μας, αλλά τους την δώσαμε κιόλας! Τι λέτε; Να πιστέψω κι εγώ ότι… μας ψεκάζουν με χημικές ουσίες για να μας χαζέψουν; Κι άλλο; Από την άλλη, η ελπίδα, καλέ μου, παθαίνει τελευταία. Κι επειδή εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε παιδιά, θέλω να πιστεύω ότι και τούτο το παραμύθι, που μοιάζει εφιαλτικό, θα έχει κάποια στιγμή – ίσως σε βάθος χρόνου – ευτυχισμένο τέλος. 

- Η πολιτική σας έχει κινήσει ποτέ το ενδιαφέρον; Σας ρωτώ, καθώς έχει γίνει πλέον... της μόδας η πολιτικοποίηση των διασήμων προσώπων.

Η πολιτική δεν είναι μόδα… Μπορεί όμως εύκολα να γίνει καταστροφική ή και να  συμβάλλει στην αναγέννηση μιας χώρας! Δείτε την πρωθυπουργό της Αργεντινής. Μου πρότειναν και στις περασμένες εκλογές να πολιτευθώ. Ίσως λόγω… μόδας, όπως λέτε εσείς. Δεν με έβλεπα με τίποτα ανάμεσά τους… Αν και έχουμε δει αρκετά φωτεινά παραδείγματα καλλιτεχνών που είχαν μια λαμπρή πολιτική πορεία. Δεν σνομπάρω, λοιπόν, απλά δεν πιστεύω ότι σε αυτή τη φάση μπορώ να φανώ χρήσιμη στον τόπο  μου, μέσα από το Εθνικό Κοινοβούλιο. Το πιθανότερο θα ήταν να παραιτηθώ, όπως έκανε κάποτε η μεγάλη μας τραγωδός, Άννα Συνοδινού! Είδατε, έκτοτε, άλλο παρόμοιο παράδειγμα λεβεντιάς στην Βουλή; Ίσως, όμως, το γεγονός πως γνωρίζω 4 γλώσσες να με έκαναν περισσότερο χρήσιμη στο Ευρωκοινοβούλιο. Εσείς τι λέτε; Μου πάει; Να το δοκιμάσω; (Γελάει!) Άλλωστε, από την θέση της Προέδρου του «Διαπολιτισμικού Ευρωμεσογειακού Κέντρου για την UNESCO» έχω εργαστεί αρκετά για την προώθηση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς στα Διεθνή Φόρα και με επιτυχία,  θα μου επιτρέψετε να σας πω… Αυτό που κάνουμε υπάγεται στην «πολιτιστική διπλωματία» και με ωραία αποτελέσματα. Αυτή την εποχή ετοιμάζουμε ένα Διεθνές Forum για την Επικοινωνία και την Επιχειρηματικότητα που θα διεξαχθεί στα Χανιά. Ε τι άλλο παραπάνω να κάνουμε; Ας μην γκρινιάζουμε συνέχεια! Ας πάρουμε τις καταστάσεις στα χέρια μας! Μακάρι όλοι να κατέβαλαν έστω και τις ελάχιστες προσπάθειες για να βοηθήσουν την βελτίωση της εικόνας μιας τόσο περήφανης χώρας, που η Υφήλιος της οφείλει πολλά…

 - Πιστεύετε πως μπορεί, εν τέλει, να υπάρξουν και θετικές επιδράσεις της κρίσης προς τους Έλληνες; Μήπως, τελικά, μας έχει βελτιώσει σαν ανθρώπους;

Το ελπίζω… Ίσως συμβάλλει στην συνειδητοποίησή μας. Να ενεργοποιηθεί η δημιουργικότητά μας και να αναγεννηθούμε σε λαό που συνάμα παράγει κι όχι παθητικά και μόνο να καταναλώνει. Να αναστηθεί η συμπαράσταση και η αγάπη στον συνάνθρωπο. Λίγο είναι; Μπορούμε μέσα από μια αρνητική κατάσταση να παλέψουμε για να αντιστρέψουμε το κλίμα της μιζέριας. Λίγη προσπάθεια ακόμα για να αφυπνιστεί ο… Διγενής που κοιμάται μέσα μας…

Ευχαριστώ θερμά την κυρία Στασινοπούλου για την καταπληκτική συνέντευξη που μου παραχώρησε και να της ευχηθώ τα καλύτερα στο μέλλον...


Συνέντευξη Καρακασίδης Ιωάννης - Φοιτητής Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ, ΑΠΘ