Ιωάννα Παππά: "Στην δουλειά μου επιλέγω, διεκδικώ, εξελίσσομαι..."

Η Ιωάννα Παππά , που ετοιμάζεται να υποδυθεί μια σαιξπηρική ηρωίδα εμπνευσμένη από την αρχαία Ελλάδα, πιστεύει ότι τη μελαγχολία τη νικάς βάζοντας δυνατά μουσική και χορεύοντας, μόνη. Για το πώς μπορεί να ξεπεράσει κανείς τη μελαγχολία η ηθοποιός μιλά στο BHMAdonna. Mετά τη συμμτοχή της σε μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες του φετινού θεατρικού χειμώνα - τον "κόκκινο βράχο" της Ρούλας Πατεράκη - η Ιωάννα Παππά έχε πέσει ξανά με τα μούτρα στις πρόβες. Aυτή τη φορά χρειάζεται και βοήθεια μεταφραστή, αφού είναι ο Λιθουανός Οσκάρας Κορσουνόβας που έχει ανλάβαει να σκηνοθετήσει το σχετικά άγνωστο στο στο ελληνικό κοινό έργο του του Σαίξπηρ "Τρωίλος και Χρυσηίδα" και να μεταφέρει στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου τα μίση και τα πάθη του Τρωικού Πολέμου. Η Ιωάννα μίλησε για την πορεία της, τη μελαγχολία και τη σχέση της με το πρωινό ξύπνημα. "Μόνο στη δουλειά μου [...]

...αισθάνομαι δυνατή και καθαρή. Επιλέγω, διεκδικώ, εξελίσσομαι και δεν μπορώ να πω ότι το έχω καταφέρει σε άλλο τομέα της ζωής μου αυτό. Πάντα, είχα, βέβαια, την ανάγκη να ζω σε έναν παράλληλο κόσμο, γι'αυτό κι έγινα ηθοποιός. Δεν ξέω όμως πως, να ορίσω την πραγματικότητα, εκεί που είναι η ψυχή μου, είναι ο πραγματικός κόσμος."


Οι φιλίες μέσα από τον χώρο: "Έχω κρατήσει φιλίες, όχι πάρα πολλές, το γνωστό θέμα με τους ηθοποιούς. Είναι πολλοί δύσκολες οι συνθήκες, οι ρυθμοί, οι απαιτήσεις, αναγκάζεσαι να έχεις έναν εαυτό που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από εσένα κα όταν γνωρίζεσαι με τους ανθρώπους έτσι, δεν πρόκειται και για το πιο φυσιολογικό πλαίσιο. Δεν έχει να κάνει με εγωκεντρισμό ή ναρκισισμό, έχει να κάνει με το ότι το εγώ σου είναι εργαλείο σου και πρέπει να το χρησιμοποιείς."

Το πρωινό ξύπνημα: "Δεν είμαι πρωινός τύπος. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να εκτιμώ τη μέρα, επειδή όμως αναγκάζομαι να ξυπνάω νωρίς. Είναι η πιο μοναχική στιγμή μου το ξύπνημά μου. Θέλω τον χρόνο μου κάθε μέρα για να επικοινωνήσω από την αρχή. Και χρειάζομαι οπωσδήποτε καφέ."

Κεφάλαιο μελαγχολία: "Καταπολεμώ τα "μπλουζ" βάζοντας δυνατά μουσική και χορεύοντας μόνη μου. Όταν μελαγχολώ αρχίζω από τα πολύ χορευτικά κομμάτια και καταλήγω στα πιο θλιμμένα, κλαίω κιόλας, ασ΄τα. Το χρειάζομαι όμως. Πέρασα μια διετία - τριετία όπου έπαθα ένα πάγωμα ψυχικό, όλα τα συναισθήματά μου ήταν φλατ. Το εξήγησα στη συνέχεια. Δεν έκανα ψυχανάλυση επειδή δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω σε έναν άγνωστο, όχι επειδή είμαι κατά. Είχα ανησυχήσει πολύ βέβαια, είναι περίεργο ένας άνθρωπος πολύ συναισθηματικός να μη νιώθει τίποτα. Το νικάς αυτό κάνοντας μεγάλες αλλαγές στη ζωή σου, εγώ τουλάχιστον αυτό έκανα."