Και πάλι master chef... !

Ήμουν εχθές στο πλατό της Ελεoνώρας Μελέτη ως καλεσμένη. Να, τώρα! Φίλοι μεταξύ τους, χωρίς ανταγωνισμούς, με συνεννόηση και μια Ελεονώρα, χαμηλών τόνων, συνεργάσιμη με τους επιτελικούς της, συγκεντρωμένη και φιλική με όλους. Πέρασα παρά πολύ ωραία και τους εύχρηστο για την φιλοξενία, αλλά αυτό που ήθελα να πω είναι πως για άλλη μια φορά τέθηκε το θέμα του Master Chef, της συμμέτοχης ανηλίκων σε πρόγραμμα ανταγωνιστικό και ως απόρροια το facebook και πόσο επικίνδυνο είναι για παιδιά κάτω των 13 ετών. Έκανε κάποια στιγμή παρέμβαση μια μητέρα, λέγοντας μου πως εγώ κατευθύνω τα παιδιά που εκεί μέσα περνάνε μια χαρά και παίζουν.
Επ' ουδένι δεν λέω πως πρέπει να στήσουμε τους γονείς στον τοίχο. Γνωρίζω την επιμονή των σημερινών παιδιών όταν θέλουν κάτι. Ούτε στοχοποιό την αθωότητα του και την πανέμορφη εικόνα τους στην TV που πάντα κερδίζει. Απλά λέω πως τα
πλατό δεν είναι χώρος παιχνιδιού. Τα φώτα, η διάκριση, το κέρδος ενός επάθλου, το να γίνεις η διασημότητα στο προαύλιο του σχολείου, μπορεί να στρεβλώσει τον χαρακτήρα κάθε παιδιού και την αντίληψη του για την πραγματικότητα. Φυσικά και οι γονείς μπορούν να το προστατευόσουν από κάτι τέτοιο και να εξαφανίσουν τις συνέπειες.

Προσωπικά έχοντας ζήσει την τηλεόραση, τις εντάσεις των πλατό, τη βωμολοχική γλώσσα που συχνά χρησιμοποιούμε μεταξύ μας οι επαγγελματίες, το άγχος, την πίεση του γυρίσματος, την προετοιμασία μέχρι να ανάψουν οι προβολείς και να βρεθείς στον αέρα, πιστεύω πως δεν υπάρχει πιο αδυσώπητα σκληρή, ανταγωνιστική, παραμορφωτική δουλειά από τη συγκεκριμένη. Είναι ένα περιβάλλον που κατά τη γνώμη μου δεν ταιριάζει στην παιδική ηλικία. Ο κάθε γονιός έχει δικαίωμα επιλογής στο είναι καλό η όχι για το δικό του παιδί. Τι είναι ωφέλιμο και τι το επιβαρύνει. Και φυσικά γνωρίζει τον χαρακτήρα των παιδιών.

Και πάλι δε λέω να δαιμονοποιήσουμε την τηλεόραση. Και φυσικά να πάρουν αίσθηση του πλατό, της δουλειάς εκεί, να γίνουν επισκέπτες. Και φυσικά να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να δείξουν τα ταλέντα τους σε ένα πρόγραμμα μη ανταγωνιστικό και αγχωτικό για πρωτιές. Παιδιά είναι. Έχουν μπροστά τους μια ζωή για να θριαμβεύουν η να ηττηθούν σε μικρές ή μεγάλες μάχες επιβίωσης και επικράτησης.

Στο συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι χαρά Θεού τόσο η Μαρία Μπεκατώρου, η αγαπητή σε όλο το κοινό, απροσποίητη Μαρία μας, όσο και οι όμορφες φατσούλες των παιδιών. Να βρίσκονταν σε παιδική χαρά όμως. Όχι σε τηλεοπτικό σταθμό.          Γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα στο queen.gr