Ο μύθος Monroe ξανά στο πανί

Εβαλε δύσκολα στον εαυτό της η Μισέλ Γουίλιαμς. Ελάχιστες θα τολμούσαν να αναμετρηθούν με το μύθο της Μέριλιν Μονρόε και να την υποδυθούν στη μεγάλη οθόνη, δηλαδή στο «Επτά μέρες με τη Μέριλιν», του Σάιμον Κέρτις, που θα βγει στις αίθουσες στις 22 Δεκεμβρίου. Δεν φτάνει να βάψεις πλατινέ το μαλλί, να πάρεις μερικά κιλάκια για να γίνεις χυμώδης, να στριμώξεις το μπούστο σε ασφυκτικούς κορσέδες, να ζωγραφίσεις μια ελιά στο μάγουλο, να ψιθυρίσεις και να νιαουρίσεις με νάζι. Πρέπει να έχεις και κάτι από τη στόφα της μυθικής σταρ, πέρα από μια ικανότητα μεταμόρφωσης και ένα υποκριτικό ταλέντο. Αναμφισβήτητα ταλαντούχα η 31χρονη ηθοποιός, μας είχε κερδίσει και με τις επιλογές της. Μετά το «Brokeback mountain» του Ανγκ Λι, όπου γνώρισε και το σύντροφό της, Χιθ Λέτζερ -ακόμη έναν σημαντικό
ηθοποιό, που πέρασε στη σφαίρα του μύθου επειδή πέθανε νέος, 29 χρόνων- η Γουίλιαμς ξεχώριζε σε καλλιτεχνικές ταινίες: «Γουέντι και Λούσι» και «Meek's Cutoff» της Κέλι Ράιχαρτ, «Blue valentine» του Ντέρεκ Τσιανφράνς κ.ά. Εντάξει, την έχουμε δει και στο «Νησί των καταραμένων» του Μάρτιν Σκορτσέζε, αλλά ποτέ σε ρόλο τεράστιας εμβέλειας. Να, όμως, που έχει τσαγανό και θράσος. Η έτερη ταινία για τη Μέριλιν, πάντως, το «Blonde», με τη Ναόμι Γουότς, είναι ακόμα αμφίβολο αν θα γίνει. Το «Επτά μέρες με τη Μέριλιν» εκτυλίσσεται σε
μια ιδιαίτερη περίοδο για τη ζωή της μεγάλης σταρ. Ηταν η εποχή που ήθελε να αποδείξει ότι δεν αποτελεί μόνο τη διασημότερη φαντασίωση των αρσενικών, αλλά έχει και ταλέντο. Γι' αυτό ζήτησε συνεργασία από τον κορυφαίο ηθοποιό της εποχής, τον Λόρενς Ολίβιε, τον οποίο στην ταινία υποδύεται ο Κένεθ Μπράνα. Η Μονρόε, παντρεμένη ήδη με τον Αρθουρ Μίλερ, πήγε στο Λονδίνο το 1956 για να συμπρωταγωνιστήσει με τον Ολίβιε στην ταινία «Ο πρίγκιψ και η χορεύτρια».

Η Μονρόε, ένα ανασφαλές πλάσμα, αναζητούσε πάντα «αυλικούς» που θα τόνωναν την αυτοπεποίθησή της. Δεν χόρταινε ούτε τη λατρεία ούτε το θαυμασμό. Εναν πιστό συνεργάτη, αλλά και αντικείμενο φλερτ, βρήκε στο πρόσωπο του Κόλιν Κλαρκ (Εντι Ρέντμεϊν), ο οποίος ήταν ο τρίτος βοηθός σκηνοθέτη. Στα δικά του ημερολόγια, άλλωστε, που κυκλοφόρησαν το 2000, βασίζεται η ταινία. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν η εικόνα της Μέριλιν αντιστοιχεί σε μια αντικειμενική πραγματικότητα ή στη δική του, αλλά και αν τα γεγονότα που εξιστορεί είναι μπολιασμένα με λογοτεχνική φαντασία. Ενδεχομένως να μην έχει καμία σημασία.

Η σχέση του Λόρενς Ολίβιε, ο οποίος τότε ήταν 49 ετών και παντρεμένος με τη Βίβιαν Λι (την υποδύεται η Τζούλια Ορμοντ), με τη Μέριλιν ήταν σκέτη καταστροφή. Αυτή αργούσε στα γυρίσματα, γεγονός που «προκαλούσε» συνεχώς τον επαγγελματισμό του Βρετανού ηθοποιού, ώστε να καταλήξει να πει ότι «είναι το πιο ανόητο παλιοθήλυκο που έχω γνωρίσει». Αλλά και το δικό της είδωλο, ο Ολίβιε δηλαδή, γκρεμίστηκε ήδη από τις πρώτες μέρες της συνεργασίας τους.
Οι ξένες κριτικές είναι διθυραμβικές για τον Κένεθ Μπράνα. «Είναι γεννημένος γι' αυτόν το ρόλο. Ερμηνεύει τον Ολίβιε με πνεύμα, ευφυΐα και γοητεία», γράφει ο Πίτερ Μπράτσο της «Γκάρντιαν». Αλλά, όπως και στη ζωή, έτσι και στην ταινία, τη λάμψη κλέβει η Μονρόε, δηλαδή η Μισέλ Γουίλιαμς, η οποία, επίσης κατά τον Μπράτσο, «την υποδύεται εξαιρετικά καλά».

Η ταινία κινείται σε δύο παράλληλους άξονες σχέσεων: όσο η χημεία μεταξύ Μονρόε-Ολίβιε μπορούσε να δυναμιτίσει πυρηνικό αντιδραστήρα, τόσο η σχέση της με τον Κόλιν Κλαρκ αποκτούσε γερά θεμέλια, χτισμένα, βεβαίως, πάνω στο θαυμασμό που ένιωθε ένας νεαρός ερωτοχτυπημένος για μια γυναίκα, που γνώριζε καλά πώς να χειραγωγήσει έναν άντρα.

Η «Γκάρντιαν» καταλήγει: «Η ταινία δεν προσποιείται ότι χαρακτηρίζεται από φοβερή οξυδέρκεια, αλλά προσφέρει απόλαυση και διασκέδαση και έναν ανεπιτήδευτο φόρο τιμής σε μια φρικτή βρετανική ταινία ("Ο πρίγκιψ και η χορεύτρια"), στα παρασκήνια της οποίας γεννήθηκε μια πολύ τρυφερή, σχεδόν ερωτική, ιστορία».

Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», πάλι, δεν ενθουσιάστηκαν το ίδιο. Το σενάριο, που υπογράφει ο Αντριαν Χόντζες, είναι γεμάτο κλισέ: «Αντί να δείξει μια σύνθετη γυναίκα -έτσι την έχουν απεικονίσει τα διασημότερα βιβλία που έχουν γραφτεί γι' αυτή- η ταινία προσφέρει έναν κατάλογο των στερεοτύπων για τη Μονρόε: παιδί, γυναίκα, επιτηδευμένο χαμόγελο, νευρωτική, που τσίριζε, μια ξυπόλητη γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα, αλλά και "μάρτυρας", που έχανε την ισορροπία πάνω στα ψηλοτάκουνα όταν περνούσε στιγμές "μαυρίλας"».

Καταλήγει ότι το «Επτά μέρες με τη Μέριλιν» δεν καταφέρνει να φωτίσει τον άνθρωπο πίσω από το είδωλο. Ποιος είπε, όμως, ότι ο «εξανθρωπισμός» των σταρ του Χόλιγουντ έχει τελικά καμία σημασία. Ακόμα κι όταν προβάλλεται η οποιαδήποτε ρωγμή τους, αμέσως ξεχνιέται. Τι μένει; Η αειθαλής εικόνα της Μέριλιν Μονρόε να προσπαθεί να κρατήσει το λευκό της φόρεμα, που σηκώνεται από τον εξαερισμό του νεοϋορκέζικου μετρό.

 Ελευθεροτυπία