Κατερίνα Λέχου:Η ζωή στη Σπιναλόγκα

Η Κατερίνα Λέχου ξεχωρίζει παντού. Τόσα χρόνια δεν το ’χαμε καταλάβει; Την περιμέναμε άβαφη, όλο σημάδια παραμόρφωσης, βασανισμένη, ντυμένη στα μαύρα και συνέχεια βουρκωμένη για να καταλά­βουμε πως είναι η δική μας εκδοχή της «αγαπημένης της Ελλάδας» κατά το χο­λιγουντιανό «America’s sweetheart»;
 «Είμαι υγιής και έχω την ευτυχία να είναι μαζί μου άνθρωποι, όχι πολλοί, αλλά που έχω πραγματική σχέση μαζί τους. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για να είναι ευτυχι­σμένος;».
Το να δουλεύει εκτός Αθήνας είναι απλά υπέροχο. Έχεις εγγύτητα με τους ανθρώπους. Τους «ανταμώνεις», λέει χρησιμοποιώντας ένα ρήμα εκτός μόδας, ουσιαστικό. Πώς αλλιώς; Αφού το ’ζησε! Της άρεσε που δεν χάθηκε σε αποστάσεις, που σε δύο λεπτά είσαι στη δουλειά σου και μετά σ’ άλλα δύο στο μέρος σου, στο σπίτι σου, στο χώρο σου. «Ζεις χωρίς να οδηγείς, να χάνεσαι σε μποτιλιαρίσματα, να ’χεις νεκρό χρόνο, να βρίζεις, να μουντζώσεις και να φτά­νεις τρελαμένος άνθρωπος στο σπίτι σου. Η ποιότητα ζωής δεν συγκρίνεται εκτός Αθήνας, αρκεί να μπορείς να κά­νεις κι αυτό που αγαπάς. Δεν μου έλειψε τίποτα, μα τίποτα, απ’ την Αθήνα»...

Και οι άνθρωποι, Κατερίνα Λέχου; Δεν φο­βήθηκες μήπως σε ξεχνούν οι άνθρωποί σου; «Η απόσταση για μένα δεν είναι η πρακτική, δεν έχει μέγεθος, αλλά είναι ψυχική κι εκεί έχει υπόσταση. Με όσους αγαπώ είμαι κάθε μέρα μαζί». Αυτόν το Νοέμβρη, η Κρήτη, η Σπιναλόγκα, τα γυρίσματα, η καθημερινή ύπαρξη της Ελένης στο χρόνο της είναι παρελθόν. Για μας είναι το τώρα. Είναι η Δευτέρα, το να πέφτουν οι τίτλοι, να ζωντανεύει ο υδάτινος κόσμος και οι τόποι της Κρή­της και κάποιοι άνθρωποι. Για μας το τα­ξίδι στο Νησί αρχίζει εκεί ακριβώς που το αποχαιρέτησε η Κατερίνα…

 DownTown