Πέτρος Κωστόπουλος:γιατί να κάνω Τηλεόραση;(έλα ντε;)

Το κανάλι μού έλεγε ότι κάτι πρέπει να κάνω σε συνέντευξη. Αφού επέμεναν, αποφάσισα τελικά να το κάνω. Δε μου το ζήτησε και όλη η Ελλάδα, για να λέμε την αλήθεια, αλλά τελικά αποφάσισα ότι ο καλύτερος για να τη δώσω ήμουν εγώ, που και καλά με ξέρω και δεν μπορώ να μου κρυφτώ.

Αγόρι μου (λέμε τώρα), γιατί πας στην τηλεόραση; Τι έχεις να κερδίσεις; Λεφτά; Ή είναι μόνο ματαιοδοξία, να σε δεις στο γυαλί;
Όποιος μπορεί να πάει στην τηλεόραση και να δοκιμάσει και δεν πηγαίνει, ή φοβάται ή είναι ψεύτης. Αν ασχολείσαι με τα μίντια, εννοώ. Γιατί, αν είσαι φιλόσοφος, ας πούμε, ή καθηγητής πανεπιστημίου ή φαρμακοβιομήχανος, πρέπει να είσαι μαλάκας για να πας. Δεν κατάλαβα τα περί ματαιοδοξίας που μου λες. Ο κάθε παπάρας, σαν κι εμένα καλή ώρα, που γράφει κάθε μέρα άρθρα σε εφημερίδα και περιοδικό ή μιλάει στο ραδιόφωνο, όπου πιστεύει ότι αναδεικνύει το μείζον πολιτικό ζήτημα της χώρας, ότι αποκαθηλώνει τη Βίσση, ότι έχει πρόταση για την επίλυση του οικονομικού προβλήματος και κριτικάρει το σύμπαν σαν να είναι ο πάπας της ηθικής και της γνώσης, δεν είναι ματαιόδοξος; Τι είναι; Κοινωνικός λειτουργός, όπως ακούω; Δεν έχει ανέβει πάνω σε ένα σκαμνάκι κι έχει βγάλει τον ντελάλη για να τον προσέξουν; Νούμερα είναι μόνο αυτοί που βγαίνουν στο γυαλί; Αν ασχολείσαι με τα μίντια, είναι σαφές ότι ο ιός του ψώνιου σε έχει καταλάβει. Δημόσιος λόγος δε σημαίνει και δημόσια έκθεση; Βέβαια, πας και για να βγάλεις κανένα φράγκο. Δουλειά είναι. Και οι εποχές δύσκολες. Για τη δουλειά που κάνω, είναι ένας ακόμα δρόμος....

 Και τι θα έρθεις να μας πεις εσύ που δε μας λένε οι άλλοι;
Κατά βάση τίποτα. Τι να πω που δεν ειπώθηκε στα πενήντα χρόνια τηλεόρασης; Απλώς ο κάθε άνθρωπος, όπως έχει το δικό του DNA, ένα και μοναδικό, έχει και το δικό του τρόπο να μιλάει σε όλους τους ανθρώπους. Κι εκεί παίζεις κορόνα γράμματα. Αν αρέσει ο τρόπος, πέτυχες. Αν δεν αρέσει, πήγαινε πάλι στο κλουβί σου. Τι να πω δηλαδή παραπάνω; Πολιτικός ινστρούκτορας είμαι, να βγάζω λόγο; Γι’ αυτό και διάλεξα μια εκπομπή που πιο ρετρό δε γίνεται από καταβολής τηλεόρασης: ένα τραπέζι, δυο καρέκλες και δυο άνθρωποι να συζητάνε. Σιγά τα δέντρα, θα μου πεις. Ναι, αλλά το έκαναν και κτήνη της τηλεόρασης, κτήνη με την καλή έννοια, όπως ο Τζόνι Κάρσον, ο Ντέιβιντ Λέτερμαν ή ο Τζέι Λένο. Θέλετε σε κάτι πιο απλό; Το ’κανε ο Φρέντυ Γερμανός, ακόμα και η Λιάνα Κανέλλη στην πρώτη φάση του Mega. Τσάκιζαν. Η Λιάνα Κανέλλη ήταν η πρώτη που με κάλεσε στην τηλεόραση, όταν οι άλλοι εκδότες με θεωρούσαν τσογλάνι. Δε θα το ξεχάσω. Και με ρώταγε, προσπαθούσε να καταλάβει το ανεξήγητο, δεν προσπαθούσε να μου τη βγει, που θα μπορούσε, γιατί ήμουν ψάρακας ακόμα. Θα μου πεις, τώρα, αν με συγκρίνω; Με ξέρεις, αγόρι μου (λέμε τώρα), δεν είμαι και τόσο μαλάκας, ούτε ιερόσυλος. Όλα έχουν όριο.

Πηγή:Nitro