Η Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη αποκλειστικά στο Tvnea για το συγγραφικό της έργο, τα Δίδυμα Φεγγάρια και τη νέα σειρά....

Η Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη, η συγγραφέας των best sellers, μιλά αποκλειστικά στο Tvnea, για το συγγραφικό της έργο, τη ζωή της, την τηλεόραση και την μεγάλη επιτυχία της χρονιάς τα Δίδυμα Φεγγάρια, που έσκισαν και συνεχίζουν για δεύτερη σεζόν, καθώς και τα νέα της συγγραφικά και τηλεοπτικά σχέδια.

Το νέο σας βιβλίο «Δύο φιλιά για την Αμέλια», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, έγινε από την πρώτη στιγμή best seller. Μιλήστε μας λίγο για αυτό και τι αποτέλεσε αφορμή για να γράψετε;

Αφορμή στάθηκαν όλοι αυτοί, οι τόσοι πολλοί άνθρωποι νάρκισσοι που κυκλοφορούν γύρω μας. Τους βλέπουμε, τους ακούμε, τους νιώθουμε κάθε μέρα αυτούς τους ανθρώπους που αγαπούν μονάχα τον εαυτό τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ενισχύουν τον ναρκισσισμό τους, τους ρουφάνε άπληστα. Τους στέφουν βασιλιάδες. Τους προσκυνάνε. Για λίγο. Για πολύ λίγο.

Κι ύστερα τους πετάνε στον γκρεμό.

Γι’ αυτό και βούτηξα  στην ψυχή της ηρωίδας μου, για να τους νιώσω, για να τους καταλάβω. Βούτηξα στη ψυχή μιας γυναίκας που έγινε η πιο διάσημη, η πιο αγαπημένη Ελληνίδα ηθοποιός. Τα αστέρια φταρνίζονταν για χάρη της, τη έλουζαν με την αστερόσκονή τους.

Μα εκείνη πετούσε ψηλά. Ήθελε να αγγίξει τον ήλιο.

Από το κρεβάτι της πέρασαν διάσημοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Άντρες που φάνταζαν θεοί του Ολύμπου, αλλά και άντρες της διπλανής πόρτας. Όλοι την ερωτεύτηκαν, όλοι. Ίσως έφταιγαν τα μάτια της, που ήταν μενεξεδένια. Αραχνοΰφαντα πέταλα θαλασσινής ανεμώνης

Μια ζωή στο κόκκινο ήταν η ζωή της. Κρυμμένη πίσω από μυριάδες λάθη και πάθη. Πίσω από περιπέτειες, μυστικά και ψέματα. Φόνους, υπεξαιρέσεις, απιστίες και αμαρτίες ανείπωτες.

Κάθε άντρας που βρέθηκε δίπλα της, την ερωτεύτηκε.

Κάθε παιδί που γέννησε, τη μίσησε.

Μα δεν την ενδιέφερε διόλου. Τους έγραφε όλους στα παλιά της τα παπούτσια. Τους φερόταν υποτιμητικά. Γιατί δεν είχαν ταλέντο, δεν ήταν διάσημοι.

«Τι είναι η αγάπη;» ρώτησε κάποια στιγμή.

Είναι η μόνη ερώτηση στην οποία δεν μπόρεσε ποτέ να  απαντήσει.

Ενδόμυχα τον απόφευγε τον κρυμμένο, τον πραγματικό εαυτό της. Μέχρι που ήρθε αντιμέτωπη μαζί του, μέχρι που συνειδητοποίησε τα λάθη της ζωής της.

Κανένας δεν είχε μάθει στην ηρωίδα μου τι σημαίνει αγαπώ πραγματικά τον εαυτό μου. Τι σημαίνει αγαπώ λανθασμένα τον εαυτό μου.

Γι’ αυτό και ξέφυγε από τα όριά της. Σαν τον Νάρκισσο, στον αρχαίο ελληνικό μύθο, γοητεύτηκε από την ίδια την αντανάκλασή της στο νερό. 

Πέταξε ψηλά ίσαμε τον ήλιο. Και σαν τον Ίκαρο είδε τα φτερά της να καίγονται.

Θα έρθει άραγε και για κείνη η στιγμή που για λίγη τρυφερότητα, λίγη αγάπη, για δυο φιλιά μονάχα, θα θελήσει να χαρίσει ολόκληρο το βασίλειό της;

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας γράφετε την φράση: «η αγάπη είναι σαν την αλφάβητο. Πρέπει να έχεις κάποιον κοντά σου να σ’ τη συλλαβίσει από την αρχή». Ποια θέση έχει η αγάπη στη ζωή σας και ποια στο συγγραφικό σας έργο;

Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στη ζωή μου.

Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στο συγγραφικό μου έργο.

Γιατί είναι ο μοναδικός δρόμος της ζωής μας. Για να αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή. Αγαπώντας τον εαυτό μας, τον δυναμώνουμε απέναντι σε όλες τις δυσκολίες, αγαπώντας τους άλλους, τους έχουμε σύμμαχούς μας απέναντι σε κάθε κακουχία, σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε.

Πρέπει να έχεις κάποιον κοντά σου για να στη συλλαβίσει από την αρχή την αγάπη.

Τι πάει να πει όμως μεγαλώνω σωστά ένα παιδί; Και ποια είναι η ιδανική οικογένεια; Κι ο καλύτερος γονέας ακόμα κάνει λάθη. Πολλά λάθη. Γιατί είναι άνθρωπος. Πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα πρέπει να διδάξουμε στο παιδί την αγάπη. Πρέπει να το μάθουμε να αγαπάει τον εαυτό του. Πρέπει να προσπαθούμε να επεξεργαζόμαστε τη συμπεριφορά του κι όχι να τη διορθώνουμε.

Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για τους γονείς. Συνταγή με την οποία θα μπορούσαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους σε αυτό τον δύσκολο αγώνα της ενηλικίωσης, στον αγώνα να αγαπήσουν και να παραδεχτούν τον εαυτό τους με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Υπάρχει μονάχα σεβασμός στα συναισθήματα του παιδιού τους, θετικά ή αρνητικά. Υπάρχει μονάχα η ελευθερία να του επιτρέψουμε να νιώσει ποιο είναι, να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του, επιτρέποντάς του να διαφέρει από μας

Η καθημερινή μας ζωή είναι πλημμυρισμένη αμέτρητα συναισθήματα. Αγάπη, τρυφερότητα, καλοσύνη, οργή, μίσος, ζήλια, κακία… Με ποια συναισθήματα ακριβώς θα είναι γεμάτες οι  σελίδες της ζωής κάθε ανθρώπου, εξαρτάται από την παιδική του ηλικία. Έχει διδαχτεί την αγάπη; Έχει μάθει να αγαπάει και να σέβεται τον εαυτό του; Έχει εισπράξει ασφάλεια και τρυφερότητα; Οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, μας ακολουθούν σε όλη την ενήλικη ζωή μας, καθορίζουν ακόμα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Κι αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται ολοκάθαρα μέσα στα «Δυο Φιλιά για την Αμέλια».

Από το μεγάλο και πολυποίκιλο έργο σας, ποιο βιβλίο ήταν αυτό, που σας δυσκόλεψε ψυχικά περισσότερο και για ποιους λόγους;

Ένα από τα δυσκολότερα μυθιστορήματα που έχω γράψει ως σήμερα είναι τα «Δίδυμα Φεγγάρια». Γιατί έπρεπε να «μιλήσω» για την αληθινή ιστορία μιας γυναίκας. Μιας γυναίκας που έκανε το μοιραίο λάθος να πουλήσει το ένα της παιδί. Είναι τόσες οι ίντριγκες, τόσες πολλές οι ανατροπές μέσα σε αυτό το μυθιστόρημα. Ήταν βαρύ φορτίο στους ώμους  μου. Κι ένιωθα να κρατώ στα χέρια μου τον μίτο της Αριάδνης, να προσπαθώ να ξεφύγω από έναν λαβύρινθο με βάσανα, χαρές, λάθη, λάθη πολλά…

Ένα χαρακτηριστικό της γραφής σας είναι οι συνεχείς ανατροπές στην αφήγηση των βιβλίων σας. Αλήθεια, πόσο ανατρεπτική πιστεύετε, ότι μπορεί να είναι η ζωή;         

Τα παιδιά με έμαθαν να γράφω για τους ενήλικες, βουτώντας την πένα στο μελάνι της καρδιάς μου. Με έμαθαν να είμαι αληθινή, να χαίρομαι, να λυπάμαι, να γελάω ακόμα και να κλαίω γράφοντας. Γενικά να μη φοβάμαι να ανοιχτώ συγγραφικά. Με έμαθαν όμως να κάνω και «σκανδαλιές». Να γεμίζω ανατροπές κάθε μου μυθιστόρημα, πολλές φορές ακόμα και να κόβω την ανάσα του αναγνώστη μου.

Όταν γράφω έχω κάποιον στόχο. Τον υπηρετώ αυτό τον στόχο, προσπαθώντας να φτάσω στη λύτρωση. Όμως «παίζω» παρέα με τους ήρωές μου, για να μη βαρεθώ ποτέ, ούτε εγώ ούτε ο αναγνώστης μου. Τους ταξιδεύω για να χαίρομαι την ελευθερία, τον καθαρό αέρα της γραφής και πολλές φορές ενώ πιστεύω πως ξέρω τον δρόμο που θα πάρουν, αλλάζω γνώμη, λοξοδρομώ. Επίτηδες. Για να δω πού θα καταλήξουν. Παρέα τους πειραματίζομαι. Με δυο λόγια, γράφω «παίζοντας». Γιατί η ίδια η ζωή είναι απίστευτα ανατρεπτική. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει το αύριο. Και γιατί πρέπει να χαιρόμαστε κάθε λεπτό τη ζωή μας, μια και η ευτυχία είναι μικρές, μικρούτσικες στιγμές!

Οι περισσότερες από τις ιστορίες σας βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Τι μπορεί να αποτελέσει για εσάς ερέθισμα στο να γράψετε;

Η γραφή  ήταν και είναι η ίδια η ανάσα μου. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να μη με επηρεάζει η εποχή μας; Ό,τι κι αν γράφω, ό,τι κι αν σκεφτώ, αφετηρία έχει την εποχή που ζω και τις ανάγκες της…

Εμπνέομαι από την ίδια τη ζωή. Από τους ανθρώπους γύρω μου. Προσπαθώ να  χαρτογραφήσω την ψυχή τους. Η ίδια η καθημερινότητά μας, είναι που με εμπνέει. Η κρίση, αυτά τα δύσκολα για όλους χρόνια… Παλεύω γράφοντας να βρω το πραγματικό νόημα της ευτυχίας και το ανακαλύπτω πολλές φορές στη χαρά της προσφοράς.

Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη, από τη χαρά να δίνεις, όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος.

Σε μια συννεφιασμένη εποχή που δύσκολα πια χαμογελάμε, αξίζει να προσφέρουμε χαμόγελα στους συνανθρώπους μας. Αποκτάει νόημα η ζωή μας έτσι.

Δεν έχω πρόθεση να ωραιοποιήσω τη ζωή. Έχω όμως απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, προσπαθώ να χαρίζω χαμόγελα καρδιάς, έχω απόλυτη ανάγκη να μου χαρίζουν και μένα.

Μου το δίδαξαν τα παιδιά αυτό, μου το διδάσκουν κάθε μέρα. Τα παιδιά που ξέρουν να προσφέρουν άδολα, είναι ατόφιοι μικροί άγγελοι, που προσμένουν καθημερινά τα δικά μας δώρα για να συνεχίσουν να αντικρίζουν τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα.

Ζω παρατηρώντας τα πάντα γύρω μου, καταγράφω εικόνες, συναισθήματα, λέξεις. Τα συνδυάζω με τη φαντασία και τις εμπειρίες μου, προσπαθώ να ανοίγω την καρδιά και το νου στο κάθε τι, να τα μετουσιώνω με τη γραφή μου. Πάνω απ’ όλα σέβομαι το κοινό μου, πασχίζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να φανώ αντάξια των προσδοκιών του. Γιατί το κοινό, «νιώθει». Και για να το κερδίσεις πρέπει να ξυπνάς συναισθήματα, να καταθέτεις κομμάτι του εαυτού σου.

Είναι υπέροχο, πολύτιμο, συναρπαστικό, να γράφεις για τους ενήλικες. Κάθε μυθιστόρημά μου προσπαθεί να κλείσει μέσα του τις απαιτήσεις της ίδιας της εποχής μας, τα συναισθήματά μου, την ίδια την ψυχή μου.

Ως (φανατικός) αναγνώστης σας παρατηρώ, ότι μέσα από την αφήγησή σας ψυχογραφείτε έντονα τους ήρωές σας και δεν διστάζετε, άλλοτε να τους ασκήσετε δριμεία κριτική και άλλοτε να τους δικαιολογήσετε. Πόσο εύκολο είναι να διατηρήσετε τις ισορροπίες και να τους οδηγήσετε στην «κάθαρση»;

Ναι, αυτό κάνω. Πολλές φορές λέω πως είμαι «ντεντέκτιβ χαρακτήρων» και γελάω μόνη μου. Για να τους καταλάβω τους ήρωές μου, ξεκινάω την ιστορία της ζωής τους από τη μικρή ηλικία. Γιατί εκεί στηρίζονται όλα. Γίνομαι ήρωας εγώ στη θέση τους και προσπαθώ να τους νιώσω. Με έχει βοηθήσει πολύ η παιδική ψυχολογία που έχω σπουδάσει, με έχει βοηθήσει και με βοηθάει αφάνταστα η συχνή επαφή μου με τα παιδιά.

Είναι τόσο εύκολο να «σπουδάσεις» τη ζωή, μέσα από τα παιδιά. Αν δεις για παράδειγμα ένα παιδί που δεν παίρνει την απαιτούμενη αγάπη και στοργή από τους γονείς τους, ξέρεις πως όταν μεγαλώσει θα έχει έντονο πρόβλημα στις διαπροσωπικές του σχέσεις.

Προσπαθώ να ξεσκεπάσω την ψυχή των ηρώων μου, το πώς νιώθουν, να καταλάβω γιατί αντιδρούν έτσι. Είμαι αυστηρή μαζί τους και ταυτόχρονα του δικαιολογώ, γιατί ξέρω πως τα ελαττώματά τους, οι τρύπες της ψυχής τους δεν έχουν επουλωθεί. Και μαζί με τους αναγνώστες μου προσπαθώ να καταλάβω και να κατανοήσω τις πληγές τους. Ίσως και να συγχωρήσω τα λάθη τους.

Δεν είναι πάντα εύκολο να διατηρήσω τις ισορροπίες. Το παλεύω όμως. Και πάντα, μα πάντα τους οδηγώ στην κάθαρση. Ακόμα και αν πονάω μέσα μου, ακόμα και αν τους έχω «αγαπήσει».

Ποιος ή ποιοι συγγραφείς αποτελούν για εσάς πρότυπο και τι σας γοητεύει σε αυτούς;

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας και φιλόσοφος μαζί, είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Με έχει επηρεάσει απίστευτα.  Λατρεύω κάθε του βιβλίο, κάθε πρότασή του. 

Νομίζω πως είναι μοναδικός, αναντικατάστατος. Πολλές φορές χώνομαι στις φράσεις του για να ανασάνω, για να πάρω κουράγιο. Και ζω στ’ αλήθεια όπως με προέτρεψε εκείνος. Με τα δικά μου πινέλα και τα χρώματα ζωγραφίζω τον παράδεισό μου και μπαίνω μέσα.

Δεν έχει επηρεάσει μονάχα το έργο μου, αλλά την ίδια τη ζωή μου…

Τι ρόλο διαδραματίζει η οικογένεια στη ζωή σας;

Η γραφή είναι η ανάσα μου, το πάθος της ζωής μου. Και μπορώ να πω ότι η προσωπική μου ζωή ισορροπεί θαυμάσια με το πάθος μου. Το βοηθάει απίστευτα, το ανατροφοδοτεί. Η οικογένειά μου είναι το κουκούλι μου. Μέσα της πλημμυρίζω αγάπη, ασφάλεια, τρυφερότητα. Γεμίζω τις μπαταρίες της καρδιάς, πριν βουτήξω πανέτοιμη στη γραφή.

Πότε ανακαλύψατε την έφεσή σας στο γράψιμο και πώς νιώθετε όταν γράφετε;

Στην ενασχόλησή μου με τον κόσμο της λογοτεχνίας, πιστεύω πως με ώθησε η πληγωμένη παιδική μου ηλικία.

Γιατί προτού προλάβω να γνωρίσω τη μητέρα μου, εκείνη έφυγε για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό… Για πολλά χρόνια, στην προσπάθειά μου να νιώσω τη μητρική αγάπη και την ασφάλεια, που τόσο μου έλειπε, έκλεινα τα μάτια και έφτιαχνα με τη φαντασία μου μια μαμά για μένα, μια ολοζώντανη μητέρα που με αγκάλιαζε σφιχτά, που μου έφτιαχνε τηγανητές πατάτες, που με φιλούσε συνέχεια.

Έκανα δηλαδή συνεχείς ασκήσεις φαντασίας. Μέχρι που τα συναισθήματα άρχισαν να «ξεχειλίζουν» από μέσα μου, μέχρι που βρήκαν τελικά διέξοδο στο χαρτί και τις λέξεις.

Μια μέρα, έτσι εντελώς φυσικά, άρχισα να γράφω. Έρεε η γραφή από μέσα μου από πολύ μικρή και οι δασκάλες στο σχολείο με ρωτούσαν: «Μα είναι δυνατόν να την έγραψες μόνη σου αυτή την έκθεση;» Με σήκωναν όμως –παρόλο που ήμουν δειλό παιδάκι- να τη διαβάσω στα άλλα παιδιά.

Τα χρόνια περνούσαν κι εγώ αρνιόμουν πεισματικά να μεγαλώσω. Δεκαεννέα ετών μόλις, έγινα για πρώτη φορά μητέρα, για να βιώσω και πάλι την παιδική μου ηλικία, αυτή τη φορά όπως ακριβώς την ονειρευόμουν μέσα απ’ το δικό μου παιδί. Ήταν η ίδια αυτή ενδόμυχη ανάγκη που με ώθησε να σπουδάσω παράλληλα νηπιαγωγός. Μέχρι που τα συναισθήματα άρχισαν να «ξεχειλίζουν» από μέσα μου, βρίσκοντας τελικά διέξοδο στο χαρτί και τις λέξεις…

Η συγγραφή, δεν αποτελούσε, ούτε αποτελεί για μένα μια επαγγελματική επιλογή. Δε χρειάστηκε ποτέ να πειθαρχήσω για να είμαι παραγωγική. Γιατί η γραφή είναι μια βαθιά ανάγκη έκφρασης του εσωτερικού μου κόσμου. Σπούδασα παιδαγωγική και παιδική ψυχολογία και οι σπουδές αυτές πιστεύω πως με έχουν βοηθήσει στην κατανόηση των ηρώων μου. Το πολύτιμο μυστικό είναι να ξέρεις πως ακόμα και οι ενήλικες είναι «μεγάλα παιδιά», πως κάποιος πρέπει να τους θυμίσει τη χαμένη, αλλά τόσο πολύτιμη αθωότητά τους, το ξεχασμένο τους χαμόγελο, αυτό που κάνει να φαίνονται όλα ωραία…

Γράφω, γράφω συνέχεια, πολλά χρόνια τώρα. Η γραφή ήταν και είναι, η ίδια μου η ανάσα. Κι όταν γράφω νομίζω πως ζω τη ζωή μέχρι το μεδούλι της.

Οι ήρωές σας έχουν στοιχεία από εσάς και αν ναι σε ποιο βαθμό; Υπάρχει κάποιος ήρωας, που να είστε εσείς στο εκατό τοις εκατό του;

Κάθε φορά που γράφω ένα βιβλίο καταθέτω, θέλοντας και μη, πολλές προσωπικές μου εμπειρίες. Δε γίνεται αλλιώς.

Κάθε βιβλίο γεννιέται μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου. Προσπαθώ να ρουφήξω κάθε τι γύρω μου, να αφουγκραστώ αξίες ζωής. Κι ύστερα ο κόσμος ο πραγματικός ενώνεται με τη φαντασία, τις εμπειρίες, τις χαρές και τους πόνους της ζωής μου. Κάπως έτσι αρχίζει να δημιουργείται σιγά σιγά κάθε μυθιστόρημά μου.

Πιστεύω πως όταν γράφεις ρουφάς τα θαύματα της ζωής, τα μετουσιώνεις  και τα προσφέρεις με τη δική σου προσωπική σφραγίδα, με τη δική σου ανάσα ψυχής.

Υπάρχουν μυθιστορήματα που έχω γράψει, όπως τα «Δίδυμα Φεγγάρια» που βασίστηκαν σε μια αληθινή ιστορία, μια ιστορία που μου διηγήθηκε η μαμά της μαμάς μου.

Η γιαγιά μου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του παρελθόντος της πατρίδας μας. Είχε ζήσει την προσφυγιά, είχε βιώσει χαρές και λύπες ανείπωτες. Μερικές από τις αναμνήσεις της, τις έχω αποτυπώσει στο μυθιστόρημά μου, «Μικροί Άγγελοι», εκδόσεις Ψυχογιός, 2012. Η γιαγιά Αγγελική των βιβλίων, είναι η δική μου η γιαγιά.

Δεν υπάρχει μυθιστόρημα που έχω γράψει που να μην περιέχει κομμάτια της ζωής μου, λόγια ανθρώπων που αγαπώ, πράξεις κι ακούσματα που πίστευα πως έχω ξεχάσει στο διάβα της ζωής. Κι όλα αυτά μαζί ανακατεμένα με τη φαντασία κι όλα αυτά μαζί ένα με μένα. Δεν μπορώ να γράψω χωρίς να νιώσω, με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί τότε δεν θα νιώσει τίποτα κι ο αναγνώστης. Όταν γράφω για έναν ήρωα, γίνομαι ο ήρωας. Κι επειδή γράφω σε πρώτο πρόσωπο, αυτό με βοηθάει απεριόριστα.

Ο συγγραφέας πρέπει να είναι και καλός ηθοποιός. Να υποδύεται ένα ρόλο όταν τον γράφει. Να είναι μακριά από τον ήρωα, αντικειμενικός και δίκαιος και ταυτόχρονα να είναι ο ίδιος ο ήρωας.

Εκατό τοις εκατό, όχι δεν υπάρχει κανένα μυθιστόρημά μου που να περιγράφει τη ζωή μου. Όμως στο «Κόκκινο Κοράλλι», εκδόσεις Ψυχογιός, 2011, μια από τις ηρωίδες μου, η Μελίνα, ζει τη δική μου τη ζωή μέχρι τα πέντε της χρόνια. Και το γράμμα της πεθαμένης μου μητέρας αυτό που ήθελα τόσο να έχει γράψει για να το διαβάσω όταν μεγαλώσω, το έγραψα τελικά εγώ, στο «Άρωμα Βανίλιας», εκδόσεις Ψυχογιός 2013, έγινα για λίγο η μικρή Άρτεμη και πένθησα μαζί της κι εγώ τη δική μου μητέρα.

Πρόσφατα μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη το μυθιστόρημά σας «Δίδυμα φεγγάρια», που –ας μου επιτραπεί η έκφραση- έσκισε. Μιας και είμαστε στη δύση της τηλεοπτικής σεζόν τι γεύση σας άφησε αυτή η μεταφορά;

Τα «Δίδυμα Φεγγάρια» αποτέλεσαν έναν σταθμό στη συγγραφική μου καριέρα. Δεν είναι πια δικό μου αυτό  το μυθιστόρημα, ανήκει σε όλους τους αναγνώστες μου.

Είναι τιμή για μένα που το διάλεξαν για να μεταφερθεί στην τηλεόραση. Δε δίστασα να πω το «ναι» όταν έμαθα τα ονόματα των συντελεστών. Με τη σύμφωνη γνώμη των εκδόσεων Ψυχογιός, στις οποίες έχω την τιμή να ανήκω. Έχω εμπιστοσύνη στη σεναριογράφο Βάνα Δημητρίου, που ανέλαβε την τηλεοπτική του διασκευή. Ήμουν σίγουρη πως θα σεβαστεί το βιβλίο μου, πως θα το ζωντανέψει ακόμα περισσότερο.

Και δεν είχα άδικο. Το τηλεοπτικό αποτέλεσμα με μάγεψε! Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι συγκλονιστικός στον ρόλο του. Έναν ρόλο τόσο σκοτεινό που, όπως έχει τονίσει και ο ίδιος, τον προκάλεσε ερμηνευτικά.

Υπέροχοι όλοι οι ηθοποιοί που εμφανίζονται, ακόμα και τα μικρούλια που παίζουν στη σειρά! Οι παραγωγοί, οι σκηνοθέτες, όλοι οι συνεργάτες μπροστά και πίσω από τις κάμερες, είναι παθιασμένοι με τη δουλειά τους. Ταξίδεψα στη λατρεμένη μου Κύπρο, τους γνώρισα, παρακολούθησα τα γυρίσματα στη Λευκωσία, είδα το μεράκι τους.

Ακόμα δεν το πιστεύω όταν βλέπω τη μεταφορά του βιβλίου μου στην τηλεόραση. Είμαι ενθουσιασμένη από την αγάπη που δείχνει το τηλεοπτικό κοινό, από την τηλεθέαση που πολλές φορές ξεπερνάει το 32% κι αυτό σημαίνει πως το παρακολουθούν πάνω από 1.500.000 τηλεθεατές.

Νιώθω πως ζω ένα όνειρο!

Ο ήρωας του βιβλίου σας Παύλος, ορμώμενος από τον έρωτά του για την Αλίκη κινεί τα νήματα στις ζωές τόσων ανθρώπων. Μέχρι που πιστεύετε μπορεί να φτάσει κάποιος για τον έρωτα;

Ο λατρεμένος Καζαντζάκης έχει πει πως ο έρωτας είναι η ανάσα Του Θεού πάνω στη γη. Και, ναι, αν δεν υπήρχε ο Παύλος Ταξόπουλος, αν δεν αντιδρούσε έτσι, τότε δε θα είχαν γεννηθεί και τα «Δίδυμα Φεγγάρια»

Ο έρωτας μιλάει με τα λόγια του Σοφοκλή.

Είναι ακαταμάχητος.

«Αλίμονο με μας παίζει η Αφροδίτη η θεά, κανείς δεν μπορεί να την νικήσει. Και των δικαίων τα μυαλά ακόμα, τα παρασέρνει στο άδικο…»

Πρόσφατα μάθαμε, ότι η σειρά θα συνεχίσει για δεύτερη σεζόν. Πώς αισθάνεστε με αυτή την είδηση; Ανησυχείτε, μήπως το καθημερινό της σειράς παραλλάξει αρκετά την ιστορία του βιβλίου σας; Τι να περιμένουμε από τη δεύτερη σεζόν των «Διδύμων φεγγαριών»;

Είμαι ενθουσιασμένη, περιμένω με αγωνία τις εξελίξεις. Καθόλου δεν ανησυχώ, γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη Βάνα Δημητρίου, την ταλαντούχα σεναριογράφο της σειράς που έχει στο μυαλό της ένα σωρό ανατροπές, ανατροπές που θα κόψουν την ανάσα των ηρώων μου, αλλά και των τηλεθεατών! Σίγουρα θα υπάρχουν πολλές προσθήκες και άλλων ηρώων και άλλων ταλαντούχων ηθοποιών, αλλά η κεντρική ιδέα του βιβλίου, οι ήρωες που ξεπετάγονται μέσα από τις σελίδες του είναι οι ίδιοι, η ιστορία και το τέλος της θα παραμείνει το ίδιο.

Ξέρω μέχρι και την τελευταία σκηνή της σεζόν, τη σκηνή με την οποία θα τελειώσουν τα «Δίδυμα Φεγγάρια» και έχει κοπεί και η δική μου ανάσα.

Από τώρα!

Σας έχει γίνει κάποια άλλη πρόταση για τη μεταφορά κάποιου βιβλίου σας είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη;

Βρίσκεται ήδη στα σκαριά για να μεταφερθεί στη μικρή οθόνη το μυθιστόρημά μου, «Στην αγκαλιά του ήλιου». Ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Ψυχογιός, ένα βιβλίο που αγαπώ πολύ και μας προτρέπει να γίνουμε ήλιου για να φωτίσουμε τους σβησμένους ήλιους των άλλων. Προσπαθεί να μας κάνει κοινωνούς σε μια τόσο απλή, μα συνάμα τόσο πολύτιμη αλήθεια: Πως τη ζωή μας τη ζούμε στις πιο μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές

Κι είναι απίστευτο για ένα συγγραφέα να βλέπει να ζωντανεύουν οι ήρωές του στην μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Είναι όνειρο ζωής!

«Στην αγκαλιά του ήλιου», μέσα από την προσωπικότητα της ηρωίδας μου, προσπαθώ να αισθανθώ τον Έλληνα και την Ελληνίδα του σήμερα, όλα όσα βιώνουν καθημερινά. Τι συμβαίνει όταν η καθημερινή της ζωή, οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις μας οδηγούν στην απόγνωση; Και ποια συναισθήματα μας γεννά η καθημερινή αδικία; Το μυθιστόρημα αυτό παλεύει να φέρει στην επιφάνεια όλα όσα ζούμε σήμερα. Κάνει βουτιά στο παρελθόν σε μια αληθινή ιστορία, έχει τόσους πολλούς έρωτες, τόσες πολλές ανατροπές.

Εύχομαι να αγαπηθεί σαν τα «Δίδυμα Φεγγάρια»!

Μετά τα «Δυο φιλιά για την Αμέλια» τι να περιμένουμε από σας; Βρίσκεται κάτι στα σκαριά; Πείτε μου λίγα λόγια για αυτό.

Το περασμένο καλοκαίρι σε ένα από νησιά του Αιγαίου, εντυπωσιάστηκα από ένα μεγάλο πολυτελέστατο  γιοτ που άραξε στο λιμάνι κι έκανε τα βλέμματα όλων να στραφούν πάνω του. Δίπλα στο γιοτ, στην προκυμαία, έπαιζαν ξυπόλητα παιδάκια, παιδιά προσφύγων…

Κι αυτό ήταν!

Βούτηξα στο καινούργιο μυθιστόρημά μου, αυτό που εύχομαι να βρίσκεται στην αγκαλιά των αναγνωστών μου τον Μάιο του 2017.  Ένα μυθιστόρημα που εύχομαι να κόψει ανάσες!

Απ’ όσο παρακολουθώ, η σχέση σας με τα social media είναι πάρα πολύ καλή. Τι έχετε να πείτε στους νέους, που κάθονται με τις ώρες σε αυτά και απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τα βιβλία;

Προσωπική μου επιλογή είναι να έρχομαι κοντά στους αναγνώστες μου μικρούς και μεγάλους με κάθε τρόπο. Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με κάθε ΜΜΕ. Ενθουσιάζομαι όταν μιλάω με τους δημοσιογράφους, είναι για μένα ο αντιπρόσωπος κάθε αναγνώστη ή αναγνώστριάς μου.

Η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου είναι ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της ζωής μου.

Και παρόλο που ξοδεύω πολλές ώρες καθημερινά, δεν αντέχω να μην απαντάω σε οτιδήποτε κι αν μου γράφουν. Μου χαρίζουν πολύτιμα λεπτά της ζωής τους, γράφουν για μένα, για τα βιβλία μου. Είναι πολύτιμο αυτό. Είναι ανεκτίμητο. Είναι ποτέ δυνατόν να μην ανταποκριθώ;

Όσο για όλους όσοι απομακρύνονται από τα βιβλία, θα του έλεγα πως είναι κρίμα. Τόσο κρίμα! Γιατί το βιβλίο είναι ο καλύτερός μας φίλος. Πάντα δίπλα μας, πάντα έτοιμο να μας πλημμυρίσει αισιοδοξία, να μας προτρέψει να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Το βιβλίο, το σωστό βιβλίο είναι εκείνο που θα μας βοηθήσει να μη «σκοτώσουμε» ποτέ το μικρό παιδί που κλείνουμε μέσα μας. Το παιδί που χαίρεται τη ζωή, που γελάει, κλαίει, θυμώνει, απολαμβάνει το κάθε τι.

Μέσα από ένα καλό βιβλίο θα ανακαλύψουμε το πραγματικό νόημα της ευτυχίας, ακόμα και χαρά της προσφοράς. Θα μας χαρίσει χαμόγελα καρδιάς, θα μας στηρίξει για να τα καταφέρουμε να αντικρίζουμε τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα, παρά τις καθημερινές μας δυσκολίες.

Πόσο πιστεύετε, ότι έχει επηρεάσει η κρίση τη λογοτεχνία και γενικότερα τον πολιτισμό;

Δυστυχώς μόνο το 8% του ελληνικού λαού διαβάζει. Για να αγαπήσει ο Έλληνας το βιβλίο, πρέπει να μάθει από μικρούλης πόσο σημαντικό είναι το διάβασμα. Το μικρό παιδί μαθαίνει να αγαπάει το βιβλίο μέσω της οικογένειάς του και μέσω του σχολείου του.

Πόσο θα ήθελα να διδάξουν οι γονείς στα παιδιά τους να έχουν καθημερινά στην αγκαλιά τους ένα βιβλίο. Πόσο θα ήθελα να καταλάβουν πόσο σημαντική είναι η παιδική λογοτεχνία! Η συμβολή της στην ανάπτυξη του παιδιού είναι πολύτιμη. Αποτελεί το αντίδοτο στην ψυχολογική πίεση της εποχής μας, είναι απαραίτητη για τη διανοητική ισορροπία του παιδιού. Αναπτύσσει πνευματικά και συναισθηματικά το παιδί, το βοηθάει να πάρει σωστή στάση απέναντι στη ζωή, του γνωρίζει την ίδια τη ζωή από τα πρώτα τρυφερά πρωτοσχολικά του χρόνια. Το βοηθάει να γνωρίσει τους ανθρώπους και τον εαυτό του. Να πλουτίσει τις εμπειρίες, τις γνώσεις, τη φαντασία, τις ιδέες του, να αναπτύξει την κρίση του, να καλλιεργηθεί αισθητικά, να μάθει να αγαπάει ότι καλό, ωραίο και αληθινό. Όπου πάω κι όπου σταθώ προσπαθώ να πείσω τους γονείς να αφιερώνουν δέκα λεπτά την ημέρα, δέκα πολύτιμα λεπτά, για να διαβάζουν ένα βιβλίο στο παιδί τους, λίγο πριν κοιμηθεί. Το βιβλίο προσφέρει στο παιδί χαρά, το φέρνει σε ουσιαστική επαφή με τον ίδιο το γονέα του. Το παιδί όμως μιμείται κι αν δεν δει το δάσκαλο να «δουλεύει» το βιβλίο στην τάξη, αν δεν δει τους γονείς να διαβάζουν, πώς θα μάθει κι αυτό; Πρέπει να υπάρξουν οργανωμένες βιβλιοθήκες σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά, πρέπει να καλλιεργηθεί η αναγνωστική συμπεριφορά σε κάθε τάξη, για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε σωστούς αναγνώστες που σέβονται κι αγαπούν το βιβλίο, που το θεωρούν πιστό τους φίλο.

Κάθε φορά που γεννιέται ένας καινούργιος αναγνώστης στη χώρα μας πάντως, πρέπει όλοι να νιώθουμε περήφανοι.

Η κρίση ανάμεσα σε όλα τα στενόχωρα όμως μας έκανε και καλό. Μας έφερε πιο κοντά, μας έμαθε να βοηθάμε, μας προέτρεψε να σταματήσουμε να είμαστε ατομικιστές, να προσπαθούμε να φωτίζουμε τους σβησμένους ήλιους των συνανθρώπων μας.

Πιστεύω στην Ελλάδα μας, λατρεύω τον λαό μας.

Θα δείτε. Θέμα χρόνου είναι. Θα τα καταφέρουμε! Πάντα τα καταφέρνουμε εμείς οι Έλληνες σε όλες τις δυσκολίες!

Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας όνειρο και ποιος ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Μεγαλύτερό όνειρό μου να είναι πάντα καλά στην υγεία τους όλοι όσοι αγαπώ.

Μεγαλύτερός μου φόβος; Ο θάνατος.

Παρόλη τη μεγάλη σας επιτυχία έχετε παραμείνει ένας πολύ δοτικός και άμεσος άνθρωπος. Πώς λειτουργεί για σας η επιτυχία και πόσο αυτή επηρεάζει τη ζωή σας.

Μα δε με έχει αλλάξει. Στο παραμικρό. Απλά με κάνει να χαμογελάω ακόμα περισσότερο στη ζωή, με ακόμη περισσότερη λαχτάρα. Με κάνει να νιώθω πως ζω ένα όνειρο.

Ξέρω πως όλα, μα όλα, τα οφείλω στην άδολη αγάπη των φίλων της καρδιάς μου! Αυτή την αγάπη που μου προσφέρουν, προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου να τη δώσω πίσω με κάθε μου λέξη, σε κάθε μυθιστόρημά μου. Γρατσουνίζω κάθε μέρα την ψυχή μου, προσπαθώντας να μην τους απογοητεύσω ποτέ!

Γράφω προσπαθώντας, όσο μπορώ, να τιμήσω τα λόγια του λατρεμένου μου, Νίκου Καζαντζάκη:

«Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει  τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…»

Θα ήθελα στο σημείο αυτό να πω ένα προσωπικό "ευχαριστώ" στην αγαπημένη συγγραφέα Ρένα Ρώσση - Ζαΐρη, η οποία με εμπιστεύτηκε και απάντησε με απόλυτη ειλικρίνεια σε όλες μου τις ερωτήσεις. Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο και κυρίως η επιτυχία. Γιατί η συγκεκριμένη συγγραφέας, πέρα από μεγάλο ταλέντο, έχει και τεράστιο ήθος.